Robot

Op heden hewwe de mense ’n hêle zoôt apperate in huis. De meiste stelle werke baaietwei, dat nei ’n lange dag werke, wul je seives ok welderes wat aars as wasse, stroike en stofzuige. Stofzuige ken vedaag de dag met ’n robot. Je komme thuis en de robot het de hêle kamer zogen. Nuwerwis vezelf! En weerom zou je deer gien gebruik van make. Zô duur benne die dinge geniesen. In sommige huishouwes hewwe ze d’r hillegaar twei: ientje voor beneden en ientje voor boven.
Jip en Kirsten hewwe ok ’n robotstofzuiger kocht. Ze gane alle dage te werk, ’t kloine moidje gaat nei de opvang en ’t tweide poppie is op komst. Kirsten loupt op alle dage. Ze hewwe ok nag ’n hond die bar verheert en den skeêlt zô’n robot ’n zoôt werk. De hond maakt ’r niks van en da’s mooi meenomen.
’t Ken ok bar misgaan, dat hewwe Jip en Kirsten morken. Op ’n dag dat ze uitverdan ware, wier de hond inienen ziek. Hai most spaaie en hai raakte ok an de skaiteraai. Het beisie kon ’r niks an doen vezelf, maar de brat bedaarde wel in de kamer. De robot dee gewoôn wat of ie doen most en smeerde de hêle kamer onder. Dat Kirsten thuiskwam, verskoôt ze d’r oigen rot. Wat ’n gore bende! Deer had ze niet voor rekend. Op de bank neerploffe was ’r deuze keer niet bai. Eerst ’t raam maar d’rs open, want ’t meurde jerúbel. Ze trommelde gauw ’n deêl femiljelede op en met geloike man hewwe ze ’n uur of wat in de weer weest om alles op te gnappen. Hoe ’t ofkommen is met de robot-stofzuiger, weet ik niet. Ik ben bang dat ie gien meer maakt worre ken en dat er ’n nuwe komme moet.
Of Jip en Kirsten dat nag andurve…

Jaap Kroon, Hensbroek

Herketekke

Ze herketekte wel meer over de joôs, over ’t geld en over ’t eten. Maar zô erg as vedaag was al ’n mooi toidje trug.
Nou van achteren wist ze geniese meer zô goed weerdeur zai zô op redut raakte.
Maar ze was hels worren. Dat gejeremineer was ze zat. Zai vloug nag met ’t voiltje deur ’t huis en hai miende dat ze wel koffie zette kon.
‘Doen ’t zelf, je ziene toch dat ik nag an’t poesen ben!’
‘Stop den ok met dat gesop. ’t Huis is skoôn en an kant, maar jij bloive maar dwoile.’
’t Ien haalde ’t aar uit en nou was ze goed over de rooie.
‘Zoek ’t uit met je koffie. Ik gaan nei buvrouw.’
Heur boezel smeet ze in de hoek en op houge pôte vloug ze de deur uit. En die sloeg ze goed hard dicht. ’t Glas rammelde in de sponning.
Maar dat ze in buiten sting, met min voif, voelde ze de koud deur heur sokke heen.
Druul, gien skoene an heur biene.
Dat pisnoidig weer in binnen, weer de stang van de stofzuiger, die in de hoek sting, deur de klap van de deur omvallen was.
En die zag ze niet.
Ze stroffelde en met ’n grôte klap lag ze languit in de keuken.
Ja, je kenne den wel ruzie make, maar je moete wel overend bloive.

Anneke Molenaar-Smak, Winkel

Gate

Altemetters sloite klere, kreg je ’n gat in sok of frok.
Maar deer moet je niet om peêuwe, want ’n aar die heb dat ok.
D’r binn’ bar veul soorte gate en dat hoor j’ in oôze taal.
Veul te veul om op te noemen, luister maar nei dut verhaal.

Hei je soms ’n gat in ´t handje? Deer hei jij vast wel van hoord.
Zuks is slecht, ’oor, voor je knippie en den raak je heêl beloord.
Op de blare zitte moete. Ja, dat wort toch altoid zoid,
as je weer je gat verbrandde in de hitte van de stroid.

Bai dat moidje hei je blauw haald, wat ’n hartzeer hè je had.
En ’t is nag lang niet over, je zitte nag in ’n swart gat.
Spring je in de lucht van bloidskap, spring je den ’n gat meskien?
Maar met ouge in ’t gatje, kè je dat gieniesen zien.

In de dag ’n groôt gat sleipe, lekker loere dag en nacht.
Met je gat in butter valle, nôh, dat valt merakels zacht.
Met je gat vol vette skulde neem je toch ´n wois besluit.
Bin je voor gien gat te vangen, draait je gat ’r toch wel uit.

Hoe nou vedder met dut roimpie? Ik zien hier gien gat meer in,
want ’n roim met zôveul gate, dat heb oigelek gien zin.

Joke Sijs, Hoogwoud

De bollekraam

’t Manje poinst wat in z’n ientje op ’n stoel kort bai ’t raam;
ziet de grond, weerop ie werkte an z’n oigen bollekraam.
In ’t najaar was ’t plante, alles gong nag met de hand.
Kruipersbroek an, op de kniese op z’n oigen stukkie land.

Lange regels, mooie bane, soort bai soort en kleur bai kleur.
Nei, hai was gien ruige bouwer. Alles gnappies, gien meleur.
In de winter was ’t wachte op ’t frisse, groene blad.
Somtoids was ie ongedurig. Den was ie ’t wachten zat.

Alle jare kwam ’t goed, ’oor: nei ’t blad kwam ok de tulp.
Ziekzoeke dat most den beure. Alles dee ie zonder hulp.
Hai genoôt van alle kleure, noôslek, maar ’n korte toid.
In ’t belang van beste bolle was ’t den toch kopperstoid.

Die verlegen mooie bloeme, al die kleure, wit, geêl, roôd,
kwamme tot verdriet van ’t manje op ’t waltje bai de sloôt.
Onderwoil was ’t toid voor wude, kwaadjese had nôdig, zeg!
Want dat onkruid pikte alle goeie voedingsstoffe weg.

Wéér kwam d’r ’n toid van wachte, tulpe gonge langzaam doôd.
Zô konne de bolle groeie, dat die werde pittig groôt.
Dat was ok wel de bedoeling, want ’t was vezelf z’n broôd.
Deervan leefde hai en Soitje en ze kwamme nooit in noôd.

Toe kwam toch de toid van rôde. Bolle kwamme opperdan.
Belandde op de pelderstafel. Soitje wist deer alles van.
Nôh, wat kon dat woifie pelle. Altoid drokkig an de veert.
An ’t end van alle dage had zai altoid best presteerd!

’t Manje zit nag puur te poinzen. ’t Is den wel verleden toid,
maar zoin leven in de bolle maakt ’m toch nag altoid bloid!

Martha Bakker-Groot, Grootebroek