Hieronder stane een paar stukkies die in een SKROIVENDEVORT staan hewwe:

Skroive

As je skroive kenne
over mense, over beiste
over durpe en een doik
over land en over water
zet je 't leven bloid te koik.

As je skroive kenne
over heden en verleden
over liefde, over toid
over zon en wind en wolke
maak je mense zommaar bloid.

As je skroive kenne
over rouw en over vreugde
over alles wat je bezig houdt
met een gloim soms of met trane
wor je oigelijk nooit oud.

As je skroive kenne
over kloine, daagse dinge
alles met een are koik
met een oigen glans en warmte
menselief, den bè-je roik!

Ina Broekhuizen-Slot

Belle

't Was net nei 't eten dat Ed 't inienen achter z'n asem skoôt dat ie nag wat vrage most an z'n collega Jan.
Hai pakte de têlefoôn en zocht Jans nummer. Gelukkig, d'r werd opnomen.
"Hallo," hoorde Ed heêl zachies.
"Ben jij dat, Jan?"
"Nei," weer bar zachies, "met Sjorsie."
Dat is 't jongste joôntje van Jan, wist Ed.
"Is je vader thuis, Sjorsie?"
"Nei, die is efkes wat an 't zoeken."
"Geef je moeder den maar."
"Die zoekt mee."
Verdubbe, docht Ed, deer skiet ik ok gien barst mee op.
"Je hewwe toch nag een ouwere zus, geef die den maar."
"Die helpt ok mee zoeken."
"Loopt 'r deer den nag ientje weer ik efkes mee prate ken?" riep Ed nittelig.
"D'r loopt hier wel een pliesie rond," zai Sjorsie, "en ok nag twei brandweermense."
"Wat moete die allegaar bai jullie thuis doen?"
"Allegaar zoeke," zai Sjorsie.
"Maar wat zoeke ze den?" vroeg Ed.
"Moin!" gniffelde Sjorsie.

Cor Oudendijk

Geld

Bertus Groôt van achtentachtig
had vezelf al lang pensioen.
't AOW'tje was gien vetpot,
maar hoi kon het er mee doen.

"'n Mens," zee Gert, "heb niet vul nôdig,
'k heb alle dage vleis op 't bord.
En as je zo de krante leze
is er toch al geld te kort.

'k Kin allien niet goed begroipe
- 't zint moin oigelijk bar slecht -
dat zo'n snotjoôn as moin Arie
ok z'n AOW al kregt."

Siem de Haan

Stoere kerels

Klaas en Gert hadde nag nooit vlogen en dat most 'r toch 'n keer van komme. Hunnie vrouwe hadde 'n vekantiebestemming uitzocht en deer kon je niet met de bus heen. Ze hadde al heêl wat roisies maakt nei 't buitenland, maar den met de toeringcar, dat was net zô makkelijk. Je hoefde maar in te stappen en de chauffeur reed nei de plaas van bestemming. En alles werd voor je regeld: 't hotel, 't eten en de uitstappies. En seivens zat je mooi an.
Maar nou moste ze met 't vliegtuig mee. De vrouwe hadde op de plattelandseivend 'n lezing baiweund met dia's d'rbai over Oisland en deer ware ze vol van thuiskommen. 't Leek 'n heêl bijzonder land te wezen met watervalle, goisers die heêl houg de lucht inspote en zwavelbade. Dat deer wouwe ze met alle verdol nei toe. De manne krege al rillings dat ze 't woord Oisland hoorde, maar ze konne d'r niet onderuit.
Alles werd regeld bai 'n roisburo en de dag van vertrek kwam al dichterbai. Van mense die alders vlogen hadde wiste ze zo'n beetje hoe of 't 'r an toeging in de vertrekhal van 't vliegveld. De voilighoidsoise benne heêl streng. Je moete deur 'n poortje en as je dinge van metaal bai je hebbe, gaat 'r 'n alarm of. Dat je moete alles inlevere: je sleutels, zakmes, skeertje, de riem van je broek en nag zuks meer.
Toedat 't zover was en ze voor 't poortje in de raai stonde en alles inleverd hadde, zee Klaas teugen Gert: "Ik ben heêl bang dat bai moin 't alarm ofgaat, want ik heb stalen zenuwe."
Weerop Gert zee: "Ik ben d'r ok bang voor, want ik heb 'n oizeren geduld."

Nel Vlaar-Kroon