Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 27-ste jaargang (2015) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

‘Uitzending gemist’

Brampie Ooyevaar liep as kloin joônje altoid al te trappen teugen alles wat maar rolde: blikkies, stientjes en noem maar op.'t Had 'm al oftig 'n skrobbering kost al wazze z'n skoene weer nei de barrebiesies. Ok dat getrap met 'n bal teugen de skutting gaf meist skeve gezichte.
Maar nou… man, wat was ie pront. Hai mocht op 't echte voebal! Alle dage wou ie temet z'n voebalklere al van bed of an. Maar zuks vond z'n moeder te gek.
Bram had koik op 't spultje en dat liep in de koiker. Hai was 'n echte koôltjesdief, met recht 'n matjedor. En datte d'r op 'n keer zommaar wat vreemde manne in lange regenjasse bai hulle kluppie kwamme te koik, hadde die Bram anwezen. Ze vroege of hai niet bai hulle club te trainen komme wou.
Nôh, dat was troffen Troin, traine bai 'n grôte club, die ok welders op de tillevisie kwam.
Maar thuis lag dat niet zô reid, z'n ouwelui zagge allegaar ape en bere.
‘Wat doene julle nou iepekonterig, benne julle niet groôsk den?’ had Bram vroegen. ‘Dut is toch de kans van m'n leven.’
‘Ja net,’ zee vader, ‘maar ik waarskouw je, 't is allegaar klatergoud, mejoôn. Ok al is de slavernai al lang leden ofskaft, 't rooit deer toch nag pitteg op, al zien je de proize weer die manne voor verhandeld worre.’
Bram vond z'n ouwelui drouge beskuite en hai gaf zelf 't bericht deur dat ie op 't voorstel van de manne ingaan zou.
Nei 'n jaar of wat training mocht Bram nou altemetteres mee met 't eerste. Al was ie den wel meist bankzitter, je hoorde d'r toch zô halvers bai.
Deuze zundeg zat Bram ok weer pikt en dreven op de reservebank, dat de trainer zee:
‘Bram, je moste je maar effies warm loupe gaan. Ik wul je 't leste endje inwissele.’
Grietgrauweurte, docht Bram, gauw effies nei huis belle datte ze Studio Sport opneme en hai spurtte nei de ruimte onder de tribune.
Dat ie weer op 't veld kwam, wier d'r net floten deur de skoids.
De wedstroid was ofloupen.

Bregtje Buishand, Enkhuizen

'n Hondesproukie

Ze zatte peut an te spragen in 't zontje, mooi effies uitzakke.
'n Poedel, 'n Jack Russel en 'n Teckel. Ze hadde de hêle dag in de weer hadde 't end in de bek.
‘Hewwe julle nag wat meemaakt?’ blafte Poedel.
‘O ja, onderlest hew ik in poep trapt, mensepoep! Ik had zô de damp in!’ blafte Jack Russel.
‘Woeoe, wat smerig!’ blafte de are honde in koor.
‘Opheden stroffel je d'r altemet over, 't loit zelfs op je wurf. Zukke drabbers om 't overal te doen. Al had ik 't weest, den had 't temet an moin bukhere hongen met moin korte poôtjes,’ blafte Teckel.
‘'t Lag ok hillegaar op de trap, want ik had er eerst gien erg in. An 't opreddere had ik 'n hêle keg, dat ken 'k je wel vertelle,’ blafte Jack Russel. Poedel dee d'r poôtjes voor d'r bekkie en most effies gloime.
Ze had puur stos en voelde d'r veul meer as de are honde. Ze zag er den ok altoid fieterdefointjes uit.
‘Wat hew jij voor baas? 'n Manje of 'n vrouwtje?’ blafte Jack Russel.
‘'n Manje, maar ik hew 'm helpe leiten, 'oor, want aars gaat ie alsmaar an de flort. Nei 't kefee, bier drinke en den poepie-an thuis komme en skarrelderai met allegaar are woive,’ blafte Poedel.
‘Ik hew 'n pittig woifie en die geef ik alle eivende 'n piltje,’ blafte Teckel, want ik wul gien poepelegoin over huis, zien.’
‘Ik hew ok 'n woifiesbaas,’ blafte Jack Russel. ‘Ik zoek 'n mooi, raszuiver manje, want ik wul met heur fokke.’
‘Hewwe jullie ok 'n plastieken zakkie mee, as je de baas uitleite?’ vroeg Teckel.
‘Ja vezelf,’ blafte Jack Russel, ‘hai wul z'n oigen den altoid opskuile in de bossies. Den moet ik ok de bossies in.’
‘Nôh, ik hew gien zakkie mee, 'oor,’ blafte Poedel, ‘ik leg 'n krant in de tuin, deer doet ie 't op en den kroigt ie 'n koekie! Gaat altoid goed, ik hoef nooit 'n skrobbering te geven.’ Om met zô'n plastieken zakkie te loupen deer was ze veul te groôsk voor. Verbeêld je!.
Toen hoorde ze de torenklok slaan.
‘Verhip, is 't al zô laat, wai zitte maar wat te dangelen.’
‘Zô lenigies-an is 't toid om oôs padje in te korten. Demie moete we oôze baasies uitleite, blafte Poedel, ‘kenne ze effies uittule.’
‘Tot de are dag.’
‘Vansgeloike!’
Kwispelsteertend name ze de spat op en ginge op huis an.

Fien Keesman-Mastenbroek, Enkhuizen

Appelbloesem

De appelboum, die bloeit zô roik,
hai staat deer langs 't pad te koik.
De bloempies van donkerder nei licht,
as in een wolk, zô'n mooi gezicht.

Van dichterbai zien je 't hart,
de meêldreidjes zô heêl ampart.
Zô hier en deer een droppel dauw,
ze worre bestoven, vast heêl gauw.

De baie zoeme d'r in 't rond
en vorme saam een groôt verbond.
't Is voor hulle een hêle sjouw,
binne voor dag en dauw in touw.

D'r moet vezelf ok heêl wat dund,
maar nou is al dat moois moin gund.
An't werk deer dink ik nou niet an,
zô in de bloei, den neem ik 't ervan.

As 'r genog bevrucht wort, kwan,
komme d'r heêl wat appele an.
Dat er 'n knuist nag tussen kin,
komt 'r n op an zo in 't begin.

Je zelle dinke, wat is 't voor soort?
Hew ik deer al meer van hoord?
't Is voor de hand of voor de pent,
een goudrenet, 'k hew nooit aars kend!

Elly Druif, Bergen

Bejaard

Hier zit ik nou as 'n bejaarde,
iens was ik een jonge maid.
Ik hield van danse en van swumme,
ging te skasen op de Raid.

Weer benne de jare bleven?
Wat is 't leven den toch kort.
Maar ik ben nou toch nuwskierig,
hoe tweiduizendvoiftien wort.

Magge we de euro houwe,
blaift de regering overend?
Alles zal wel duurder worre,
maar dat benne we al wend.

Wai moste op de centjes lette.
Dat heb ik in m'n jeugd al leerd:
kouse stoppe, klussies naaie,
wat is deer nou an verkeerd?

Ik wul an de jonkies zegge:
‘Ben je 't zuinig doen al zat?
Luister den nei een bejaarde,
ik heb dat allegaar al had.’

Geerie Schreuders-Kuypers, Noord-Scharwoude