Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 4 van de 32-ste jaargang (2020) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

De skroifgroep

Vedaag is niet zô'n beste dag,
want ik hew gien goed humeur.
Ien ding zit me g'woôn niet lekker,
't gaat de hêle dag maar deur.

Veneivend mag ik weer te skroiven
nei de skroifgroep van Hoogwoud.
Mooi anzitte met die are
klesse over goed of fout.

Bai hunnie doene ze 't zô
en bai oôs weer net aarsom.
Den nag graag 'n mooi verhaal,
je houwe soms je tône krom.

Maar 't is 'r wel gezellig,
er is koffie en veul koek.
Toch de moeite om te raaien,
hillegaar uit Lutjebroek.

As de eerst z'n woordje dein het
en de tweid' staat op 't pregram,
gaan de koppies al van tafel.
Oôs gelaggie komt 'ran.

Da's den wel verlegen lekker:
effe 'n borrel of wat fris.
Ik neem graag zô'n Texels skuumkop,
da's voor moin gien ergernis.

Doen twei borrels op 'n eivend,
alleman is best in 't zin.
't Eivendje dat het weer mooi weest,
we korte bloid oôs padje in.

Maar vedaag is 't moin dag niet,
ik hew niet zô'n goed humeur.
Ien ding zit me g'woôn niet lekker,
want vedaag ben 'k de sjefeur.

Dirk Ligthart, Lutjebroek

Suntemaarten

Al kwam suntemaarten d'r an, gong ik altoid nei 'n boer om 'n grôte voerbiet. Ik snee deer de kop vanof, holde de biet hêlegaar uit, maakte d'r 'n gezichie in en deer dee ik roôd pepier achter. Onder in de biet maakte ik 'n kuiltje voor 'n pieper weer 'n keersie in most voor 't lichie. Oizerdreid deur de zaikante voor 't dreigen. De kop, met 'n gaatje d'r in voor de lucht, werd 't dessel. Klaar was de suntemaarten-biet.
Ik wist vezelf weer of 'n zoôt te halen viel en weer wat ampartigs. Zôas bai ien huis weer je 'n zakkie crips krege, met nag zô'n blauw zakkie met wat zout deerin. Al had je al 'n zoôt kregen, gong je de bregge over, de pade op, want deer krege ze niet zoveul suntemaarten-zingers. Die mense kieperde den ok bedat hullie hêle trommel met peperneute of taai in je buul leeg.
Daagsternei kon je 't suntemaarten-snoepgoed bedat al met 'n mes snaaie. Deurdat 't die eivend altoid lillek weer leek te wezen, was 't slof worren en zat 't allegaar an mekaar vast plakt. Ik was toendertoid ok al gien snaaier, dat 't meiste bedaarde op 'n end bai de vulles. 't Gong in die toid vooral om 't meist, om op skoôl teugen je kammeraas swesse te kennen.

Dirk Jan Slot, Broek op Langedijk

Winter

Toe was't winter.
De wind in 't oôsten, 't gaat wintere.
'We moete zien datte we thuiskomme,'t grond-ois begint al te loupen.'
Nei 'n dag of wat legge de skuite vast in 't ois.
Zittend op de rooie rand bindt 'r ientje z'n skaase onder.
De eerste streke worre zet. Mooi swartois met wat gasbelle.
Hier en deer nag'n huisie boven sloôt, met wat eronder loit: stoif bevroren.
Soches bai 't wakker worre, de deken bovenop nat van 't uitwasemen.
Zô koud!
Bloeme op de glaze, warme asem, 'n koikgaatje.
De joôs nei skoôl over 't ois achter de huize langs.
Niet an de oizeren breglening slikke, je tong bloift er an plakke.
't Begint te krokkelen, effies ternei gaat 't snei-jachte.
De are ochend 'n witte wirreld.
Joôs de slee van zolder en bai doik beneer.
De kôlekachel, ientje voor 't hêle huis, snort as 'n kat met 'n volle buk.

Nou is 't winter.
't Regent al weke, 't land verzopen.
Murgensturmt 't.
Weeksteran zôwaar nachtvorst. Zou 't den tóch'…?
't Fluusie ois ken de eende amperan houwe. Ze zakke d'r oftig deur.
Maar goed datte ze swumme kenne.
't Krokkeltje komt ok nag, maar zet niet deur.
't Grasland bloift groen, de bouw swart.
En leit 't weer effies meer z'n tande zien, den hiet 't gien winter meer, maar code roôd.
Die iende snorrende kôlekachel is er gien meer.
We hewwe nou CV en de wirreld is in buiten.
Die komt gien meer binnen, ok al is ie nag zô mooi wit.

Kees Koopman, Andijk

Blauwe maandeg

De lucht ziet grois, gien zon te koik
een grauwe deken over doik
't is een wereld zonder kleur
en de wind zingt in mineur:
't is blauwe maandeg.

M'n oge dof, de trane hoog
m'n ouwe zaddoek bloift niet droog
menute dure urelang
en de klok tikt zonder gang:
't is blauwe maandeg.

D'r zit echt gien beweging in
wat heb 't leven nag voor zin
inienen hou ik 't niet uit
en den skreêuw ik overluid:
doen nou 't licht an!

Wie draait 'r an die grôte knop
want zien, den lubber ik weer op
wie maakt m'n dag nou geêl en roôd
wie m'n hart weer bloid en groôt:
doen nou 't licht an
op blauwe maandeg.

Ina Broekhuizen-Slot, Wognum

De tweide maandeg van janewari wort zo noemd.
Dat loikt 'n hêle miserabele dag te wezen.