Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 29-ste jaargang (2017) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Westfrieze: bloie helpers

Max en Leentje die verhuisde
nei oôs mooi Westfriese land.
Die verhuizing had 'n reden:
deur de oorlog was 'r 'n band.
Honger dreef Max nei Zandwurven.
Leentje liep nei Akersloôt.
As dat eertoids toen niet beurd was,
ware ze meskien nou doôd.

Dat ze hier 'n toidje weunde,
ging 't span d'rs an de reed.
En bedaarde in Zandwurven
bai't kefé dat 't Koetje heet.
In 't zontje, an 'n pilsie,
praatte ze wat over toen.
Max zee: ‘Ik zou wete wulle,
weunt hier nag femilie Groen?’

Efkes later bai 't betale,
vroeg hai dat de kasteloin.
Maar die zee: ‘Ik weun hier pas, (sies),
vraag maar an de joôs van Knoin.’
Peut an zatte deer die Knoine,
an de bar met heêl veul skik.
D'ien zee: ‘Zoek jij nei de Groentjes?’
D'aar zee: ‘Mazzel man, die ken ik.

Skeêlt wie of je hewwe moete,
want 't rammelt 'r hier van.
Jaap die is lest overleden.
An de overkant weunt Jan.’
Max die kon 't niet ofwachte
om nei die Jan Groen te gaan.
Hai bedankte de twei manne.
Liet geloik ze pilsie staan.

Eer ie vort was werd nag roepen,
dat Jan vroeger rechter was.
Max die wist niet wat ie hoorde.
't Was de slechtste van de klas.
Geneven over, effies later,
deer docht Max: ‘wat ben ik dom!’
In de deur deer stond 'n manje
en hij was onwoize krom.

Ad van Schagen, De Goorn

Zaterdeg werke

‘Hoe is dat opheden? Hoe doene jullie dat nou? Doene julle ok nag skommake en zaterdeg werke?'
Vrouw Boender wel. Vrouw Boender is 'n slachtige mens. Ze is verlegen skoôn. Ze houdt 'r van dat alles fieterdefointjes is. Ze is bar kuin op d'r huishouwen.
Vezelf doet ze skommake, skake en al zuks.
Al is 't jannewari kroigt ze temet al 't wild in de biene. Ze loupt wat te steerten in huis en op 'n end ken ze gien meer wachte. Ze begint boven met kaste uit te rôden.
Deernei kroigt in 't voorjaar kamertje voor kamertje 'n beurt. De dekes gaan an de loin, ze worre uitklopt. Bedde gaan op de melkkros, die worre opskud en ok klopt. Alles uit de linnekas gaat in buiten over de ladder op twei keukenstoele.
Den beneden: de kamer wort leeghaald. De stoele gaan in buiten op 't grindpadje. De zittings worre klopt met de matteklopper en inwreven met boenwas. Ze skuiert de gerdoine. Neemt de zolder of met sop en doet 'm vezelf met skoôn water nei. 't Buffet wort leeghaald en ok wreven, nuw pepier op de planke. 't Mooie servies wast ze of, net as alles wat 'r nag meer in staat. Dat doet ze ok met 't glazekassie in de keuken. De keuken wort witteld, de skoorstien wort raagd deur de manne, de kachel wort potloôd, de vloerbedekking wort dein. Binnen en buiten worre de glaze wossen en opwreven. Alles wat ken, in buiten, zodat alle ouwske lucht eruit is.
En vezelf onder de middeg… an de broeder.
't Is wat die skommakerai. Ze heb 'r 'n heêl spul an had. Vrouw Boender heb mooi voor ien mai de boel an kant.
En… 't rooit erop, alles glimt teugen je op. 't Hêle huis lucht nei de skommaak. Ze is den ok zô kuin as 'n kip met ien pul.
Is ze den voor 'n toidje klaar? Nei, vezelf niet.
Ze moet van d'r oigen ok alle weke zaterdeg werke: bedde verskône, boven, 't zoil swabbere. Skoene poese, streitje skrobbe, hêle huis stofzuige, vuiltjes uit 't grindpadje trekke, kachel uitrôde, rame wasse, was opkreuke, de hêle santepetie.
Nou is ze niet de ienigst die dat doet, maar vrouw Boender loikt 't altemet wel op 'n wedstroid ankomme te leiten, ze is den bar driel. Ze wul eerder klaar weze as 'n aar. Deervan begint ze alvast op vroideg te zaterdag werken. Den is ze skoôn voor.
Zô zit ze den pree an in d'r hoekie te gloimen op zaterdeg, met 'r zundesse boezel voor.

Netty Zander, Hoogwoud

Moeder

Dat jij voifenzeuventeg werde
was 'r bloidskap en verdriet.
Ik zee: ‘Moe, nag heêl veul jare.’
Jij zee toen: ‘Ik houp van niet.’

Ik verskoôt, maar ik begreep 't.
Je ouge stinge 'n pietsie dof.
Voifteg jaar voor je gezin beuld,
je wazze louf, bedat skoôn of.

Je hadde mande vol telente:
je zonge graag 't hougste lied.
Piano speule wou je lere,
maar vader zee: ‘Doene we niet!’

Tekste skroive kon je ok goed,
die skudde je zô uit je mouw.
't Is bleven bai 'n paar A-viertjes,
want vader zee: ‘Da's niks voor jou!’

Op skoôl haalde je houge csoifers,
lere dee je met veul zin.
Skoôljuffrouw wou jij graag worre,
maar vader zee: ‘Komt niks van in!’

Je leste verjaring zou 't weze.
Wai wete nou dat jij dat wist.
Genies twei maande bè je nag bleven.
Toen lag je vredig in je kist.

Nou wor ik zelf voifenzeuventeg.
Ik mocht worre wat ik wou.
Ok bugel speule, roime make.
Dat kwam allegaar deur jou.

Op de dag van die verjaring
was 't vezelf verlegen drok.
As ze zoide: nag veul jare,
den zee ik: ‘Ik houp 't ok!’

IJs Broers, Oudorp

Boume-snoeie

Bai oôs huis stane twei grôte boume. An de voorkant 'n esdoorn en achter 'n oik. Die oik is oigen kweek, uit 'n oikeltje en ok alders mee verhuisd. Maar nou worre ze baaiegaar bar groôt. De esdoorn veegt met z'n takke over 't dak al waait 't hard en de oik douwt de ouwe suikerpeer van ome Aris bedat weg. We hadde alders opnoemd dat 'r oigenlijk wat of most. Nôh, dat is nou an 't end van de herrest beurd.
't Hout wouwe wai graag voor de kachel. Met Bart werd ofpraat dat hai allien de boume snoeie zou, den zouwe wai 't oprôde.
Hai begon voor, met de esdoorn. 't Leek wel 'n aap zôas ie in 'n tuigie van tak nei tak swierde. Z'n broer sjouwde de takke nei de kant.
Nôh, d'r kwam wat of. Dat zien je d'r niet an of totdat 't an je biene loit. Onwois!
Toe most de oik nag en dat sjouw was puur grôterder. Deer wazze takke overlangs spleten, die moste d'r allegaar of. D'r is nou 'n soortement van kaktus overbleven. Hier en deer zitte nag wat spriete.
‘Ik hew er wat begintakkies anleiten,’ zee Bart goinig, ‘den kroigt ie ankommmend jaar toch nag 'n groen boltje.’
Nôh,'t noôsde moin, 'oor, oôze mooie oik!
De takke hewwe de hêle winter achter loid. De veugels hadde 'r bar veul skik van. Je konne niet in buiten komme of je zagge ze tussen de takke grutte. Merels, koôl-en pimpelmeze, heggemusse, boumkruipers, 'n roôdborsie en 'n winterkôninkie. 't Was 'n pracht.
De takke benne nou oproôd, allien 't hout moet nag zaagd en kloofd. Maar 't voorjaar komt 'r weer an en den is 't mooi om buiten te wezen. As de narsisse bloeie en de veugels beginne te nestelen.
Buiten zitte is den nag wel te koud, maar al ben je in de weer, bloif je lekker warm.

Wil de Vries-Pie, Warmenhuizen