Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 2 van de 30-ste jaargang (2018) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Heui

Al is 't in de ochend
en kom je om een koppie
al is 't in de middeg
en fiets je bai de weg
al is 't seives donker
en denk je: wie loopt deer nou?
weet je wat je den
't alderbeste zeg'…

Refroin
Zeg maar heui teugen mekaar
den zel je 't wel rooie
zeg maar heui teugen die aar
den wort de wirreld mooier.
Zeg mekaar gedag
doen 't met een lach,
ien zô'n kloine groet
neem je mee op roet.

Westfrieze ben' nuwskierig
ze wulle alles wete
ze vrage hoe je hiete
van wie je d'r ien ben.
Maar hou je niet van teute
en vind je zuks verveulend
weet je wat je den
't beste zegge ken'…
Refroin

D'r komme in de zeumer
toeriste in Westfriesland
Chineze, Italjane
met hêle are praat.
Zeg den gewoôn wat pittigs
en doen dat met een gloimpie
en d'r is ien woord
wat alleman verstaat…
Refroin

tekst: Ina Broekhuizen, meziek: Wil Luiken

Buur Gert

Buur Gert weunde zoid-an oôs, an 'n slingerweggie langs 'n grôte sloôt, hillegaar an 't end van 't durp. Buur bementeneerde deer puur zô'n boerebedoening. Hai molk dik veertig koeie, had nag 'n boet vol varkes en 'n hêle reut skeipe. Dat je snappe dat ie amperan toid had voor are goinderaai.
D'r was allien ien ding, deer most bai buur alles voor woike, dat was 't fanfaar. Alle dingesdegeivende ging ie al op toid op kefee ‘'t Swarte Peerd’ an om z'n pertaitje op de soesafoôn te bleizen, want oôs buur had twei beste longe.
Wel was ie bloid, al tikte de diregent of voor de pauze, want nei al dat bleize was ie nôdig an 'n biertje toe. As de rippetisie ofloupen was, mocht ie ok nag graag effies mooi anzitte. Zô beurde 't nag alderes dat buur pittig poepie-an op huis an most.
Nou werd 'r in die toid amperan keken of ientje 'n slokkie op had, dat buur ging 'r altoid gewoôn met de oto op an.
Of 't zô weze most, was ik op 'n dingesdegeivend nagal leitig langs de weg, tot ik 'n oto dut-op komme zag. Maar wat kuuks, de oto ree 't hêle end in z'n achteruit. Inienen kreeg ik in 't snotje dat 't buur Gert was was. Maar allemachies naggersantoe, weerom ree-d-ie de hêle toid achteruit? Met al die bochies in de weg ging 't nag puur stoetelig ok. Nuwskierig liep ik over de breg en stak m'n hand op. De oto stopte.
‘Heui buur, weerom raai jij dat hêle end achteruit?’ vroeg ik, dat ik z'n deur opentrok.
‘Nôh mejoôn,’ zee Gert met dubbele tong, ‘koik zien, al gaan ik te fanfaren, den keer ik eerst de oto eerdat ik 't kefee ingaan; da's makkelek al gaan ik weer op huis an. Maar deuze rois hew ik deer zeker niet an docht. Dat ik 't kefee uitkwam sting de oto zommaar verkeerd-om-om en kere, deer hew ik puur zô'n koikie op.’

Henk Lanting, Andijk

Rolverdêling

Al gong op zaterdegeivend om 'n uur of zeuven de bel, den wiste wai 't wel: dat is Cor.
Cor was 'n vroigezelle man van 't durp en was bedat al achter in de voiftig.
Wai wazze ien van zoin adressies om altemetteres bai langs te gaan. Altoid brocht ie wat voor de tuin, harstikke pittig vezelf, maar 't was met 'n erregie.'t Gong d'rom, dat ie 'n praatje make wou en deer hoorde ok 'n koppie bai met liefst wat lekkers.
Cor had den z'n warme prakkie al op, maar wai nag lang niet. Dat 't kwam oôs wat toid anbelangt, slecht uit, want wai werkte lang deur op de tuin. Dat altoid moste we nei 't bezoek van Cor nag kouke en ete.
Maar ja, Cor wegsture kon vezelf ok niet.
Hai praatte den met m'n man, want de rolverdêling was in de ouge van Cor zô: ik as vrouw zette de koffie en tapte die in. De manjes wachtte 't of, want zuks was vrouwewerk. Aars had Cor nag nooit meemaakt.
't Was welders 'n prebleem wat of we bai de koffie geve konne.
Ja, wat hadde we in huis? Wai zelf benne niet zô koekerig. Maar die keer kon 't niet beterder uitkomme. We hadde kloine soesies én slagroôm om ze te vullen.Volges de rolverdêlingsregels van Cor, kon d'r maar íen bai oôs die soesies bakt hewwe en dat was de vrouw in huis vezelf. Dat dat ben ik. Maar 't geval wul, dat m'n man deer merakels veul ervaring in het. Hai is bai oôs de soezebakker. Grôte soeze, kloine soeze, leit dat maar an hem over. Altoid goed en altoid lekker. Hai doet z'n naam Bakker eer an!
De koffie was klaar, de soesies vuld en ik gong d'rmee nei de kamer.
't Was hillegaar in de emmer en dat Cor ze op had, kwam 't groôste bougie dat m'n man ooit kroige kenne zou.
‘Nou, vrouw Bakker, wat wazze dat merakels lekkere soesies. Je hewwe vast op de huishoudskoôl zeten!’

Martha Bakker-Groot, Andijk

Moin doik

(tekst: IJs Broers, muziek: Gerrit Dekker)

Op de plek weer 'k in de wieg lag,
voel 'k me zô verlegen roik.
In de wagen reed moin moeder
oftig met moin op die doik.
Hêle grôte, witte meêuwe
kwamme weg en weer vedaan.
En we plukte deer wat bloeme,
'k zien ze nag in 't vaasie staan.
Sleipend ging ik weer op huis an,
louf was ik van dat gekoik
nei die wonderleke dinge,
op en rond de Omringdoik.

Op de plek weer 'k op de fiets zat,
voel 'k me zô verlegen roik.
'k Ree toe met 'n epper moidje
oftig gloimend op die doik.
Al die grôte, witte meêuwe
zagge toen moin eerste zoen.
'k Wul, al zou 't ooit 'rs kenne,
dat nag welders over doen.
Later liep ik met moin joôs deer
en die zagge 't geloik:
niks is mooier as te koiken
nei die houge Omringdoik.

Nou 'k allang al met pensioen ben,
voel 'k me nag verlegen roik.
'k Hew een band met alle mense
die ok weune an die doik.
Oftig skoint 'n lekker zontje,
vaak ok is 't weer van slag.
Maar die wiele en die kluchte
ken 'k niet misse, nei, gien dag.
Ik wul niet in Workum weune
of heêl ver in Winterswoik.
Ik wul al m'n dage sloite
onder an de Omringdoik.

IJs Broers, Oudorp

Kalebas

Hai was 'n goeie zanger,
'n groôt têlent die man,
zong altoid eerstet tenor,
kon de houge tône an.

Maar ok, de jare telle.
Bai 't verstroiken van de toid
raakte z'n stem al leiger,
en de houge tône kwoit.

Z'n heer dat werd puur minder,
was niet meer wat 't was.
Ok 't zinge ging al sweerder:
't is nou 'n Kale Bas.

Jaap Meester, Nibbixwoud