Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 2 van de 33-ste jaargang (2021) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Warhoufd

Wat bewonder ik de mense,
die met 'n soortement van plan,
hullie dag indêle kenne,
bai moin heb dat 'r echt niet van.

Al ben 'k doende met 't iene,
den zien ik impesant 't aar.
Dat doen ik den eerst maar effies,
zô loupt van alles deur mekaar.

D'r loit nag 'n hussie stroikgoed
en 'k moet de does ok nôdig doen.
Maar ik gaan 't streitje wude,
dat ziet ok zô verlegen groen.

Nou gaan ik toch eerst de does doen,
den hew ik dat temeste had.
Ik loik wel 'n beetje mierskig,
't is middegeterstoid bedat.

Nei 't eten zel 'k de does doen.
Koik nou, 't wasmesien is klaar.
Eerst de was maar buiten hange,
't zontje skoint, dat drouge maar.

Ja 'oor, nou gaan ik de does doen,
oh gort, de tillefôon die gaat.
Ientje die 'k 'n toid niet zien hew,
ja, den is 't ok zommaar laat.

Niks in huis voor 't eivendeten.
Zuks is vezelf niet zô best.
Dat eerst effies om 'n boskip
en démie doen ik wel de rest.

Thuiskommen de was opkreuke,
en ok de omwas staat 'r nag.
Does skommake leit ik weze:
murgen is 'r weer 'n dag.

Dilly Koetsier-Speets, Hoogkarspel

Kaarte

Iemeslesten hewwe moin die Ko en ik 'n dag of wat an de reed weest. We dochte zômaar dat we zuks welders beskarrele konne. Weerom 'n aar wel en wai niet?
Dat we raakte d'r opan. Voor drie nachies. Skône fukke in de tas en vezelf 'n opwuppertje voor seives op de sleipersplek.
‘Hè jij 't adres weer ovve we weze moete?’
‘Vezelf, in me mebiel.’
Nou benne wai d'r met de Tomtom bar op stoven om de korste roete te raaien. Je hewwe niks te stellen met files. Je komme meist altoid deur sketige durpies en are plaasies. Je benne wèl effies langerder op roet maar den ken de sjefeur ok wat rond koike. En raaiende vort kom je zômaar ok welders op are praat. Altemet effies opsteke is ok hillegaar niet verkeerd, toch?
Nou hadde we in Limburg 'n plekkie besproken. Dat dut bai Tomtom d'r in met vezelf d'r bai dat 't om de korste weg gong.
Nôh,'t gong merakels. Allienig ware sommige padjes wel heêl landelek. Op 'n end kon de oto met dezelfde veert nei de wasstreit.
Dat we dochte maar effies in te groipen. Op de kaart zoeke nei 'n aar padje. En den kreg je 't.
‘Pak jij effies de kaart d'rbai.’
‘Goed 'oor. Oh, die zien ik hier niet.’
‘Nou ja, struul, gewoôn op zai in 't bakkie.’
‘Nei 'oor.’
Dat de auto an de kant en den zelf maar zoeke.
‘Weer is ie nou bleven? Hè jij 'm lesten weg dein?’
Op 'n end hewwe we, om erger voor te wezen, 'n tankstation opzocht.
Wat 'n roikdom an snoeperaai en allegaar leukighoidjes. Iefie en Afie hewwe ze deer.
‘Moidje, hè je meskien ok nag 'n kaart voor moin?’
‘Hoe bedoelt u?’
‘Nôh ja, gewoôn weer de wege opstane.’
‘Nee hoor, dat hebben we niet.’
En ze bekeek moin as of ik uit 'n are toid stapt was.
Ien keer weer thuis, lag die kaart vezelf gewoôn in de achterbak!

Bep Dekker-Buur, Hoogkarspel

De kedobonne

Ria was 50 worren en dat had ze zômaar niet zô verbaai gaan leiten.
't Was groôt vierd met alles d'r op en d'r an en alleman had vroegen weer of ze d'r bloid mee make konne.
‘Nôh, heêls niet nôdig,’ had Ria zoid, ‘ik hew alles al, as jolle komme ben ik al bloid.’ Dat deervan had ze verskaaiene bonne kregen: boekebonne, tuinbonne, bonne voor de drougist en voor de klerewinkel. Die kè-je altoid gebruike. En van d'r man Arie kreeg ze 'n weekendje weg, mooi met mekaar nei Londen. En dat most nou beure.
De koffer sting klaar en net dat ze gaan zouwe, zee Ria:
‘Arie, moete we niet zurge dat we bepaalde spulle voilig opskuile, je wete maar nooit.’
‘Wel nei, moidje, wat kenne ze bai oôs nou stêle, d'r is hier niks te halen.’
‘Nôh, den breng ik moin gouwen kap en sierade wel effies nei buur Ans, want den hew ik deer gien poin in m'n buk over te hewwen.’
Zô was 't gaan en 't span ging vort.

Bloid liepe ze nei 'n dag of wat weer hullie padje op. Maar toen was de skik gauw over. Dat ze de voordeur open deeje, zagge ze de brat. D'r was inbroken,'t hêle huis overhoup haald. Ze verskôte d'r van.
‘Noh, Arie, wat 'n bende!’ ermeneerde Ria.
De pliesie werd 'r bai haald en ze moste opgeve wat of ze allegaar miste. Oigelek viel 't nag mee. Ze miste allien hullie iPad.
‘Oh nei,’ zee Ria inienen, ‘ok al de bonne, die ik kregen had. Dat was 'n pittig kapitaal. An boekebonne had ik zô al voor € 250,- en den de rest nag. Vedorie, nooit an docht, wat nôselek, nou ben ik alles kwoit.’
Ze lammeteerde nag'n toidje deur. Maar ja,'t was nou ienmaal beurd.

't Moet zô'n half jaar ternei weest hewwe, dat Liselotje bai oma Ria was en vroeg:
‘Oma, mag ik met 't poppehuis speule, dat op zolder staat?‘
‘Vezelf m'n koind, gaan jij deer maar lekker koetele.’
Al gauw kwam ze weer opperdan met in d'r hande allegaar enveloppe.
‘Oma, wat is dut, dat lag in 't poppehuis?’
Ria keek met grôte ouge nei verskaaiene bonne.
‘Hè, hoe is dat gos mogelek. Die ware stôlen!’
Toen ging d'r inienen bai Arie 'n lichie op.
‘Oh ja, dat jij die kap en sierade bai buur Ans brocht, docht ik: die bonne benne samen ok heêl wat waard, die most ik maar effies opskuile.

Gerda Wester-Koomen, Obdam

Huisie op 't West

Lest kon ik de sleip niet vatte, lag te froeten in m'n nest.
Kouwe neus en kouwe biene, was deer doôd mee an op lest.
Raakte an 't skeipe tellen, dee moin moeder ok in noôd.

Zocht nei warmte bai m'n woifie, weer ze pittig van verskoôt.
In m'n kop begon 't te spouken, dat was 't leste wat ik wou.
'k Ging toen denke an wat leukers, an 't rondje met m'n vrouw.

Smiddes liepe wai mooi samen langs 'n huis, dat sting te koup.
In dat huis ben ik geboren en 'k beleefde deer 'n houp.
Smoek lag ik deeran te denken, dat dee moin onwois veul deugd.
In gedachte sloop ik binnen, in dat huisie uit moin jeugd.

Maakte toen 'n hêle rondgang. Mooi om 't naggers écht te doen.
Want ik voelde weer de warmte en geborgenhoid van toen.

Al moin koud was rap verdwenen, 'k lag weer lékker in m'n nest,
deur moin rondgang deur dat huisie, deur dat huisie op 't West.

Ad van Schagen, De Goorn