Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 4 van de 30-ste jaargang (2018) stane:
Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.
't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.
Geluk
Geluk bestaat
oftig uit
kloine dinkies.
Bewaar ze.
Bewaar 't
as 'n parel
in 'n skulp.
As 'n
dauwdroppel
op 'n roôs.
As 'n traan
van bloidskap
op je wang.
Bewaar 'n
gloimpie
van 'n kind.
Bewaar 't
in je oigen
en deêl 't
met are.
Den duurt 't
geluk langerder.
Want gien mens
ken allíen
gelukkig worre.
Jan van der Haar, Enkhuizen
Poppies hewwe 't drok
't Is vedaag de dag gien makkie,
poppie weze deuze toid.
D'r is zôveul wat of je moete,
bar bedroivig zô gezoid.
Bè je net uit moeders bukkie,
mag je echt niet loere gaan
Alleman wul je op skoôt den,
van snaar Griet tot buurman Daan.
Je moete ok al mee te swummen,
amperan zes weke oud,
Wat 'n leven in dat swumbad
en deernei bè je zô koud.
Voorheen mocht je lekker loere,
deer denk ik nag oftig an.
Nou moe'k weer in 't otozitje,
'k wor d'r toch zô louvig van.
Nôh, nou is 't alweer maandeg
en den is 't babygym.
Hup, deer wor je alweer grepen.
Mag ik nou m'n wieg niet in?
Nou hoor ik m'n vader komme
en hai trekt zoin skeelers an.
Moe 'k weer in die rugzak zitte
en hai raaie, met 'n gang.
Gaat moin moeder nei de winkel,
hang ik voorop bai heur buk.
Op de fiets gane we reeze.
Wenneer mag ik nou op tuk?
Weer is nou die toid toch bleven:
roinhoid, regelmaat en rust.
Leit die toid zevoors weer komme,
want ik ben nou echt uitblust!
Bep de Haan Appel, Hoogwoud
Skaastocht
Toe da'k 'n jaar of voifentwuntig was, werkte ik bai vader in de bakkerai. Op 'n dag ree ik soches met de auto deur 't durp; onderweg stinge hier en deer grôte borde met: ‘Vedaag skaastocht op 't Oisselmeer. Inskroive in de ketine van oisclub ‘de Noord’. Deer hadde ze wel ‘poôl’ achter zette kend, want 'r sting 'n oôstersturm en 't vroor voif grade. Ik had wel zinnighoid an die tocht en skreef me in.
Maar eerst 't werk of, nei de middeg most 't beure.
'n Rondje richting Onderdoik was 2,5 kilometer. Nôh, docht ik, 10 rondjes, da's 25 en voor de eerste keer leek moin dat genog.
't Eerste rondje ging mooi, maar in de verte zag je 't open water van 't Oisselmeer en dat trok moin ok.
Ik ree van de baan of en skaaste dat op.
't Ois snokkerde al meer op en je kon persies zien hoeveul ois 'r alle nachte angroeide. Maar 't werd ok al dunder vezelf. 't Ois was glashelder, je konne de skulpe op de bodem zien.
Hoe diep zel 't hier weze, docht ik nag en metien ‘krááák!’ En ik sallemanderde deur 't ois.
Nei de eerste skrik kon ik nag staan. 't Water kwam tot borsthougte. Gien mens te zien vezelf, die ware tweihonderd meter vedderop.
Nei 'n keer of wat vooruit springe, kwam ik weer bai dikkerder ois, weer ik m'n uit 't water wurreme kon. Wat 'n opfludder.
Zô skaaste ik weer terug nei de baan. Voor de wind viel 't nag mee. Maar dat ik bai Onderdoik op 't stempelhok ofskaaste, kreeg ik me toch 'n klap kouwe teugenwind, onwois. Ik begon me deer te lidderen. Dat ik op huis an om drouge klere, maar eerst nag effies te stempelen bai Herman.
Herman Steltenpool was 'n roizige kirrel met segaar, lange leren jas en bontmus op. Om z'n bovenarm 'n witte breië band met in rooie letters E.H.B.O. As kind docht ik altoid dat dat betekende:
Eérst Herman Bai Ongelukke. Afoin,
Herman stempelde moin kaart en zee:
‘Wat is je kaart nat.’
‘Nôh,’ zee ik, ‘ik skaas zô hard, hai is nat van 't sweit.’
'n Pittige kirrel wou me thuisbrenge.
In oôs trouwen had ien van de eerste luxe-ankoupe 'n drougtrommel weest. Deer hew ik alles insodemieterd: de wollen skaasklere, ondergoed, knip, tot an m'n skaase toe. 't Was goed dat m'n vrouw niet thuis was, dat had ze nooit goedvonden. Maar verrut, nei 'n half uur kwam alles 'r weer droug en warm uit en efkes ternei sting ik weer op 't ois. Ik hew m'n rondjes ofmaakt, maar was vezelf de lest.
Dat ik op 'n end bai Herman ankwam, bekeek die de wirreld voor 'n doedelzak:
‘Bè-je d'r nag! Ik hoorde dat je deur 't ois zakt wazze?’
‘Krek, maar 'k hew m'n oigen hillegaar droug skaast!’
Koos Swart, Wervershoof
'n Vreemde kerstnacht
't Loupt teugen tienen en de regen klettert de hêle eivend al teugen de glaze. Bar ongezellig vezelf en murgen is 't Kerstmis!
Dut is toch gien kerstweer!
Jan en Geertje zitte lekker bai de snorrende kachel met 'n deêl keersies an; dat maakt 't nag wat loeker in huis.
Nou vindt Jan dat 't toid wort om klaar werk te maken en nei de lakenstreit te gaan. Murgen zel 't ok weer bedroivig worre, al komme de joôs met de klointjes te gast. Ze kruipe lekker onder de wol en zakke metien of.
Nei 'n toidje wort Jan erges wakker van. 't Loikt of 'r ientje ‘help’ skreêuwt. Hai luistert naggers goed en ja 'oor, deer hoort ie 't weer. Jan stapt bed uit en koikt deur 't raam. Hai ziet woinig, maar hai hoort 't hulproepen weer.
Deer moet ik op an, denkt ie. Hai skiet z'n klere over z'n nachtgoed an en vliegt nei buiten. Al koikt ie bai de weg, ziet ie 'n solex legge. Maar weer is de beraaier bleven? Hai zel toch niet in de greppel legge? Jan koikt naggers goed en ja, deer loit 'r ientje, nat en swart van de prut.
‘Kè-je overend komme, al geef ik je 'n hand? vraagt Jan. Goddank, deer komt Geertje met de zaklamp anloupe. Met mekaar helpe ze de drenkeling op de kant. 't Is ien prutboel en 't stinkt nei drank, dat Jan zoit:
‘Ik zel eerst 'n akertje water hale, den kenne we d'rs koike wie of we hier hewwe.’
Al komt ie trug hoôst ie wat water in 't gezicht van de man. Onder de prut vedaan, loikt Jan wel kennes te zien
‘Teun, ben jij 't?’ En 't is 'm werachies.
Teun is 'n dikke tachtiger, die graag 'n borrel lust.
Geertje belt nei z'n zeun om Teun op te halen. Jan en Geertje beprate wat of ze doen zelle.
‘Hai moet maar effies in de douchecel, denk? 'zoit Geertje. Teun, die ‘cel’ hoort, begint te lammeteren:
‘Nei, ik wul niet in de cel, ik wul niet in de cel, ik hew niks dein!’
Jan en Geertje neme Teun mee in binnen. Geloik in de douche met 'm. Alle stappe die hai zet, geve swart of. Jan spuit 'm alvast wat skoôn en deer komt de zeun van Teun an, die de wasbeurt ofmaakt.
Teun wort in skône klere van Jan hesen en ken zô mee op huis an.
't Is gelukkig goed ofkommen met Teun, maar wat was dut 'n vreemde kerstnacht!
Wil de Vries-Pie, Warmenhuizen
