Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 3 van de 33-ste jaargang (2021) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Hullehoedje

Ik ben 'n simpel hullehoedje.
Ik kom van 't Westfriese land.
Ik ben wel oud, maar niet versleten.
Ik hew van houfde veul verstand.

Van blonde, swarte en van groize,
ik hew op heêl wat houfde staan.
De vrouwe droege moin met ere.
Ze gavve kleur an moin bestaan.

Ik mocht oft mee met al die woifies,
te koppiesen en soms te gast.
Te warskip of gewoôn de woid uit.
Nou leg ik stil hier in de kast.

En denk ik t'rug an al die jare,
den wor ik weer verlegen bloid.
Al ben ik maar 'n hullehoedje,
't leven is 'n mooie toid!

Martha Bakker-Groot, Andijk

Geluksgevoel

Je hewwe welderes toie in je leven dat je zommaar verlegen bloid worre. Zuks beurt welderes as je 'n koopie hewwe of erges teugenan lope, weer of je al jare nei op zoek ware.
Ik herinner me nag de bloie toet van 'n snaartje van me dat ze 'n boek vond op 'n rommelmarkt : Mariska de circusprinses. Wat was ze bloid. Ze had jare nei dat boek op zoek weest.
En ik weet 't van moin buman, die 't glaasie vond dat krek onder de wandkoffiemolen hoorde. Ok jare zocht, nooit vonden en nou had ie 't. 't Kostte swat niks, maar hoi was groôs.
Zelf ken ik 't gevoel zô voor me hale, dat ik 'n jaar of zestien was en in Alkmaar boi Vroom en Dreesmann 'n overhemd kocht voor ƒ 9.95 met 'n B.B.-ruitje. Net zô'n ruitje as de bloesies van Brigitte Bardot.

Iemeslesten ware moin vrouw Corrie en ik in Brabant. Deer zatte drie vrouwe van teugen de zeuventig an 'n koppie met apfelstrudel met ois en slagroom. Je zagge die vrouwe geniete. Wel zoi d'r ientje:
‘Ankend jaar bestelle we allegaar maar wat aars, den kenne we proeve van mekaar.’
Ze begonne tegeloik te gloimen dat ze de tassies open dede om an mekaar zien te leiten wat of ze kocht hadde.
‘Ja,’ zoi de iende vrouw teugen ons, toen woi nuwskierig zatte te koiken, ‘woi komme uit Dongen. Dat is 'n kilometer of zestig vedderop en ien keer in 'n jaar gane we hier nei toe, nei de Outletwinkel, want deer verkope ze chloor-vraie badpakke.’
En ze demonstreert: trekt an de poipe, trekt an de bovenkant en zoit:
‘Ze krimpe niet in 't swumbad. En ze hewwe ze in alle mate.’
Alle vrouwe liete ons zien wat voor mooie badpakke hullie kocht hadde.
‘Woi swumme twei keer in de week en den sloite ze. Deuze badpakke kenne d'r veul beterder teugen en ze benne nag voordêlig ok. Ze koste minder as de halft.’
‘Zelle we nag 'n koppie neme?’ vroeg ze an die are vrouwe. ‘We hewwe nou toch pittig geld uitspaard.’
Ze hadde 'n geluksgevoel en ze keke bloid.

En zô'n gevoel had ik ok deuze zeumer. We ware op Terskelling en ik had in 'n winkel zien: wandelskoene, alle mate, 39,90 euro.
Nou heb ik maat 48, dat om zuks te vinden is al teugenopzienderswerk.
Dat ik zoi teugen Corrie: ‘Gaan effies mee, dat is wel wat voor me.’
Maar die skoene, dat viel of, deer zatte stalen neuze in.
‘Dut loopt niet lekker, dut benne werkskoene,’ zoi Corrie. ‘Niet neme, al benne ze nag zô gekoop, dat zel je niet bevalle.’
Nou benne d'r welderes momente dat ik luister nei moin vrouw en dut was zô'n moment.
‘Zet die skoene maar uit je hoofd. Je hewwe skoene zat!’
De are dag was 'r 'n grôte braderie in Hoorn op Terskelling. Corrie en ik gane meist ampart over zô'n markt. Zoi koikt nei hêle are dinge as ik en we komme mekaar altoid weer teugen.
Ze komt bloid nei me toe lope en zoit:
‘Gaan effies mee. Deer vedderop hewwe ze wandelskoene in jouw maat. Mooie skoene, stevige skoene. Je moete maar effies passe of ze lekker zitte.’ Vlak voor de kraam zoit ze:
‘Ze koste oigelek 100 euro, maar d'r staat 'n kaartje boi: Met kloin gebrek nou voor 25 euro. Maar die vrouw achter de kraam heb zoid:
‘Als ze uw man passen en hij is er blij mee, krijgt uw man ze voor 'n tientje.’
‘Wat is dat kloine gebrek?’ vroeg ik an Corrie.
‘Nou, 't benne twei verskillende skoene met are kleure. De iende skoen is lichter van kleur as die are. Ze hewwe 'n skoenewinkel vedderop in 't durp en 'n vakansieganger heb per ongeluk de verkeerde meenomen en nou bleve hullie zitte met dut stel.’
De skoene paste moin heêl goed en ze kostte 'n tientje.
En dut was voor moin ok zô'n moment dat je zommaar verlegen bloid worre!
Toen zoi Corrie:
‘As je nou met deuze skoene ok welderes met moin an de loop wulle, den hew ik ok 'n geluksgevoel!’

Aris Bouwens, Noord-Scharwoude

Snorke

Nel en Thois benn' op vekansie,
lekker weg in oigen land.
Stane op 'n boerecamping
in 'n bos, kort an 't strand.

Meistens gane ze wat veerder,
over grenze, puur zô'n end.
Deuze rois bloive ze hiero,
effies aars, maar alles went.

Op de camping is 't wel drokkig:
hutjemutje, zaai an zaai.
Alle buurtjes komme teute,
lope zommaar niet verbaai.

Nel houwt wel van ouwenêle,
koikt wie of 'r komt en gaat.
Voor de tent zit ze te kranten,
raakt zô oftig an de praat.

Buman van de Alpekruiser,
die ok effies klesse wou,
zoit dat hai 't met Nel te doen heb:
‘Moid, wat snorkt die Thois van jou!

Gustereivend was 't kermis,
hai leek wel 'n zaagmesien.
't Hêle bos dat het ie omloid,
zôas hai snorkt, snorkt gienien.’

Nel most gloime in d'r oigen
en verbreêuwde d'r niet van.
Bleef maar wois en juttig swoige:
zai was 't zélf… en niét heur man!

Dita de Haan-van Rooij, Schagen

Douf

De twei vraigezelle broers Wullem en Piet weunde in bai hullie broer en snaartje. Ze hielde de tuin 'n beetje bai en in de boet hadde ze 'n groôt biljart staan. Deer speulde ze oftig 'n pertaaitje fukse met mekaar.
D'r was ien dinkie niet zô foin an Wullem: hai was zô douf as 'n toethoorn en vroeg den ok de hêle toid: ‘Wat zè je?’
Broer Piet was deer al 'n toidje mee an en zee:
‘We gane murgen om 'n gehoorapperaat voor jou.’
Dat beurde en Wullem had 'n merakels kloin apperaatje kocht. Je zagge 't bedat niet zitte in z'n oor.
Wullem vond 't 'n pracht-uitvinding: nou hoorde hai alles veul beterder.
‘Je magge welderes nei de kapper, je heer is puur lang,’ zee Piet.
Daagsteran ging Wullem op toid heen. D'r was gien mens, dat Wullem kon drekt in de stoel zitte gaan.
‘Stukkie 'r of ?’ vroeg de kapper.
‘Best, stukkie d'r an dat kè je niet vezelf,’ zee Wullem.
Pratende vort ging de skeer van de kapper wel verlegen hard heen en weer.
Hai knipte en kleste wat of en Wullem docht: stop nou maar, bedat is 't veuls te kort.
Inienen hoorde Wullem de kapper gien meer prate.
‘Wat is 'r beurd?’ vroeg ie, ‘Ik hoor je gien meer.’
‘Nôh’, zee de kapper puur hard, ‘ik zag nag ien grôte groize heer in je oor. Dat ik docht, da's gien gezicht, die knip ik 'r ok effies of. Nou is alles weer gnappies.’

Ria Broersen-Kreuk, Obdam