Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 3 van de 24-ste jaargang (2012) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Rôderstoid

Piepers rôde, bolle zoeke
op je kniese in de klaai.
Kruipersbroek en flesse water
en op zundeg was je vraai.

Lange lappe, harde kluite
brandend zontje op je reg.
Dat je ginge seives swumme,
sweit en prut spoelde mooi weg.

Op 't kop-end effies harder,
want de Holder pruttelt weer.
Stoive pruik en swarte hande
en je kniese dede zeer.

Maar je wouwe wat verdiene,
dat je bleve tot 't end.
As je den weer cente vonge
voelde je je bar verwend.

Piepers rôde, bolle zoeke,
op je kniese in de klaai.
Rôderstoid zoâs 't toen was,
is al jarelang an 't zaai.

Ruud Schouten, Scharwoude

Blare

. Wat doen jij opheden, Gert? We ziene je gien eivend meer in de Zulvren Oik.
. Hooitoid, Klaas, hooitoid. Ik hew 't stervensdrok. Koik, de blare op m'n vingers.
. Weervan, Gert?
. Ricaikele.
. Watte?
. Ricaikele. Dat is bar goed voor 't milieu. Je moete spulle niet zômaar weggooie. Je moete alles, zô veul as 't ken, opnuw gebruike. Deer hew ik blare van.
. Wat ricaibel je den?
. Blare.
. Op je vingers?
. Nei, bladere, blare van de bome.
. Oh, hei je blare van die blare. Hoe ken dat zô?
. Noh. 't is voor moin bladeretoid.
. Bladeretoid?
. Ja, 't is herrest vezelf en je wete, net as moin, dat den de blare van de bome valle.
. Ja, vleden jaar ok al.
. En wat doen ík nou? Ik douw bai mense met 'n grôte voortuin 'n briefie in de deur met moin têlefoônnummer. En deerin vraag ik of ik de blare uit hunnie tuin harke mag. Voor 12 euro maak ik alles gnappies.
. En den?
. Den wor ik beld.
. Deur de mense van die tuine?
. Ja, vezelf. En den gaan ik harke. Verlegen grôte houpe.
. Wat doen je met al die blare?
. Die gooi ik in een anhangertje achter moin auto.
. Weer breng je die den heen?
. Noh, ik gaan gewoôn 'n rondje raaie in 'n are buurt. Een buurt met niet veul bome, maar wel met grôte voortuine.
. Maar den waaie die blare toch uit je kartje?
. Hêlegaar waar.
. En die komme in de tuin van are mense te leggen?
. Krek. Ik gebruik diezelfde blare. Dat is nou ricaikele. Den gooi ik 'n briefie bai hunnie in de bus met moin têlefoônnummer.
. En den...
. Je, den belle díe mense moin weer op.

IJs Broers, Oudorp

Skoiterd

Altemet
kom ik 'r teugen,
dat lieve moidje
uit moin klas.
En den dink ik
in m'n oigen
dat ze best
heêl pittig was.

Ze was moin
aldereerste moidje
die 'k een
zoentje geve mocht
in 't steegie
bai de kerk.
Vaak hew ik d'r
nag an docht.

Komme wai
mekaar weer teugen,
den is 't 'n knik
of zachies: Heui.
Nei, we make
nooit 'n praatje,
deervoor bin ik
veuls te bleu.

'k Zou d'r zô
wel vrage wulle
weer ze weunt
en wat ze doet,
is ze trouwd,
het ze al joôsies,
maar ik durf 't
niet zô goed.

Deervan moet
't zô maar bloive,
leite zô,
zôas 't was.
'k Zeg wel: Heui,
of geef 'n knikkie
nei die lieverd
uit moin klas.

Jan van der Haar, Enkhuizen

De klokkemaker

Met 'n harde klap springt 'r een veer in de klok as ik die opwind. Dat doet nag zeer ok. En de klok staat stil. Dat ik gaan de are dag effies nei Houkes in Schagen, 'n klokkemaker. Met de klok onder m'n arm stiefel ik de werkplaas in.
‘Weer is de woizerplaat?’ is 't eerst wat ie vraagt.
‘Die hewwe wai d'r uitsloopt,’ zeg ik. ‘Wai vinde 't uurwerk veul mooierder.’
Nôh, dat noôst 'm bar, maar 't is niet aars. Hai bekoikt 't hêle spultje effies en zoit den:
‘'t Is 'n gnappe klok. Ik zou 'm opknappe kenne: 't koper poese, 't houtwerk wroive en den is ie weer as nuw.’
Maar ik hoef gien nuwe klok. Ik ben bar bloid met deus; dat 'n are veer en den ken ie weer boven de skoorstien hange.
Dat beurt, maar al hangt ie, loopt ie niet. Hij tikt drie keer en den stopt ie weer. Dat Houkes maar beld.
‘Hou de têlefoôn d'rs voor de klok. Ja, ik hoor 't al, hai hangt skeef. Geef 'm 'rs een zetje nei links en hou de têlefoôn d'r den naggers voor. Nei, nag niet goed, nou de are kant op.’
Dat ik skuif de klok nou effies nei rechs en hou den de têlefoôn weer voor de klok.
‘'t Wordt al beterder,’ zoit de man an de are kant. ‘Nag 'n kloin stukkie. Ja, zô is 't goed. Niks meer an doen. Dag, 'oor!’
't Is 'n merakel. Ik hew de klok met z'n puntje in 't behang douwd, zôdat ik weet hoe of ie hange moet. En hai heb nooit gien kure meer had.
'n Vakman, die klokkemaker!

Anneke Molenaar-Smak, Winkel