Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 4 van de 35-ste jaargang (2023) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

De oiskast

Oôze stroom is nagal proizig, dat we koike nou goed uit.
En we keke nei de oiskast, want die gaf ’n bromgeluid.
’t Was ’r ien van twaalf jare, had ’t altoid wel goed daan.
Maar vanwege de besparing, toch maar om ’n nuwe gaan.

Deuze werd ’n maatje grôter, want ’t werd ’n inbouwkast.
Alles mooi achter ’n deurtje, maar we ware toch verrast.
D’ouwe wier vezellef leeghaald, ’t spul dat most nou in die aar.
Alles kon d’r lang niet in, ’oor en dat vonde we wel raar.

Den gaan je d’rs heêl goed koike, wat staat ’r nou all’gaar in.
’t Meiste benne wel de lessies, het dat oigelek wel zin?
’t Bloift maar staan en wort den gorig, maar ’t beurt toch altemet.
Oftig denke we: dat ken wel. ’t Wort gauw in de oiskast zet.

As ’t mis gaat, kè je ’t luchte, as ’t deurtje open gaat:
rotte lucht komt in je neusgat, den bè je vezelf te laat.
Hai staat altoid veuls te vol, ’oor, want we kouke meer as zat.
As we nou wat minder kouke, hè je de toid van lessies had.

Dat we gane d’r om denke, koupe niet meer al te veul.
Dat heb den ok weer z’n voordeêl, want ’t skeêlt ’n zoôt gezeul.
Ja, ’t gaat nou pittig zuinig, d’r staat amperan wat in.
Alles kè je beter pakke, zô is ’t best nei oôze zin.

Toch, we moete d’r om denke, want de stroom die bloift maar duur.
Nôh… we hewwe, moet je wete, nag twei vriezers in de skuur!

Dirk Ligthart, Lutjebroek

Vooruitgang

Ze noeme ’t vooruitgang. Nôh, dát gaat toch zô vlug,
maar wat eerst ouwerwis was, komt zommaar weer d’rs trug.
Je hadde vezelf kruisings, die gavve veul gevaar!
Rôtondes moste komme, dat was zô voilig! Maar…

Rôtondes, ok die gauwe, de turbo’s, zô hiet dat,
dat worre nou weer kruisings, deer bai de grôte stad.
We hadde stukkies bouwgrond, kloin, groôt, droug, of soms nat.
Die wiere bai mekaar sweêld, verkaveling hiet dat.

Nou geve ze die polder -dat leek je vroeger stug-
voor oôze woideveugels weer an ’t water trug.
De woikzuster kwam zurge. Ze kon echt alleman,
maar ’t bedroif most grôter, deer wort ’t beter van.

Dat leek niet zô te wezen, want allemaar ’n aar,
die thuis komt om te helpen, dat kwam niet voor mekaar.
Nou hè je weer de buurtzorg. Die werkt op de menier
net as voorheen de zuster en ken de mense hier.

Je krege vroeger klere, van zus op zussie deur.
Je konne echt niet kieze, welk pak in wat voor kleur.
Toen wiere mense roiker. Ze kochte broek nei broek,
maar werde van dat koupe ok welders bokkie-zoek.

Nou is ’t tweidehansen hier zommaar weer puur in.
Dat noeme ze den retro, of vintage, ’t is nei ’t zin.
Al kocht je vroeger spulle, je nam je tassie mee.
Of pot of pan of emmer, weer je de koup in dee.

D’r kwamme plestiek zakke en bakke, doôsies, blik,
pot, piepskuim, alufôlie, ’t kon gewoôn niet stik.
Nou kè je met je potje, of met je oigen zak,
weer nei je oigen winkel, voor ’t zellefde gemak.

Vooruitgang is soms truggaan. As ’t vollek deer van leert,
den is dat trug nei vroeger, nag heêls niet zô verkeerd.

Martine Meester-van Groningen, Abbekerk

Vuurwerk

Op ’n frisse dezembereivend gong Ellie met ’r hondje Jop de deur uit, zôas ze dat wend was. Van de weg of deur ’t park ‘de Woid’ en den deur de nuwbouw langs de Wurf over de weg trug. Bai de Wurf sting ’n groepie jongelui met sporttasse, dat deer wachtte op vervoer om erges nei toe te gaan. Dat Ellie kortbai was, wier d’r vanuit die groep ’n stuk vuurwerk op de weg gooid, dat vlak vóór heur en d’r hond uit mekaar knalde.’t Hondje vloug bedat ’n meter de lucht in en ok Ellie was puur verskôten. Ze was d’r nag ’n toid onthikt van.
‘Hé etterbakke, kenne jolle niet uitkoike wat of je doene?’ skreêuwde ze nei de joôs.
‘Oh sorry mevrouw, we zagge uw hondje niet,’ wier d’r zoid.
‘En ik den, kè je moin wel bekogele, lummels.’ Nei nag wat verontskuldegend gemompel, leek, de kous of te wezen. Ellie maakte d’r rondje of en gong op huis an. Deer zocht Jop z’n plekkie weer op en vedder leek ’r niet veul loôs.
De nacht deerop mork ze dat Jop nag-al bedroivig was. Altemet leek ie wel wat te jammeren en hai sting ok geregeld te keffen, wat ie aars nooit dee. Jop het altoid ’n heêl gewillig dwergpoedeltje weest, dat nooit perbleme gaf. Daagsteran leek alles weer normaal te wezen, maar snachs was ’t weer net zô rommelig as de nacht ’r voor. Dat dut ’n week zô gaan was, begonne Ellie en d’r man te twoifelen of dut niet wat te maken hewwe kon met dat vuurwerk. Toch maar effies met ’m langs de diere-arts. Nei onderzoek bleek ’t beisie stokdouf te wezen. Deerdeur was ie overdag bai ’t volk vrai kalm en sliep ie veul.
Maar snachs, as ie allien beneden was, begon ’t bepaald in z’n kop te spouken. Ze krege ’n pilletje voor ’m mee, weer of ie meskien wat van bedare zou.
Nei ’n week of wat haalde dat ok niks uit, en was Jop van ’n bedroivig, speuls hondje veranderd in ’n zielig ziek beisie. Dat de diere-arts uitveugeld had, dat ’r gien kans was dat ’t ooit nag beterder worre zou, moste ze besluite om ’t poedeltje met ’n spuitje uit zoin loiden te verlossen. Dut droevige verhaal over ’t kwoitraken van hullies hondje, komt alle jare teugenan nuwjaar weer bai hunnie nei boven. Jop had zonder dat vuurwerk nag jare leve kend.
In de krant kè je ok alle jare weer de verhale leze over wat die lui met hullie lege koppe anrichte, omdat ze ’t verrekke eerst effies nei te denken, eerdat ze wat doene.

Kees Boukens, Lutjebroek

’t Beurde in die dage…

’n Heêl toid leden beurde-n-’t dat ’r houg in de lucht ’n onwois grôte ster zô merakel sting te skinsteren. ’t Leek temet asof ie zegge wou: ‘Mense, allegaar dut-op!’
Nou wou ’t geval dat de gebroeders Pieter en Soimen Herder toe met hullie joôs ofpraat hadde, dat ze die nacht bai de skeipe bloive zouwe.
Ze woidde ze op ’t land van Kroin Veld. Dat was puur zô’n end bai de deur vedaan en dat was heen en weer gesjouw op niks of.
De manne hadde net de stikke op en zatte nag effies mooi an bai ’n vuurtje.
Nou moet je wete dat die jongste van Soimen ’n beetje ’n leukerdje was. Hai zat nou ok weer wat nei de lucht te koiken met z’n potlampie op skoôt. Zuks beurde oftig en den kon ie van z’n vader ’n drens voor z’n kop kregge.
‘Verdubbe man, zit je nou alweer met je arme over je darme! Zô ken d’r niks van komme; kwan, an de veert!’
Maar omdat ’t nou hoilig eivend was, liete ze ’m maar in z’n sop gaar kouke.

‘Zet die I-pod ’rs wat zachterder, man,’ zee vader Soimen teugen z’n are zeun. ‘Ik ken hier die moide hillegaar zingen hore.’ Deuze zeun was uit aar hout sneden as z’n broer en zee puur astranterig:
‘Zanik niet, man, ik hew dat ding geniesen an staan.’
‘’t Binne engele,’ zee de jongst teugen gien mens in ’t bezonder.
Maar zôas meistens gaf gien mens asem op wat hai zee.
‘Allemachtig, koik nou,’ zee oom Pieter, ‘wat ’n grôte veugels deer in de lucht.’
‘Dat binne engele en die zinge,’ zee de jongst weer.
‘Verrek,’ zee oom Pieter, ‘’t loike verdubbe wel allegaar moide met vleugels. En koik, d’r speule d’r ok ’n stuk of wat op ’n toetertje. Zuks hew ’k nag nooit zien.’
‘Zee ik toch! ’t Binne engele en die zinge dat ’r ’n wonder beurd is en datte we de spat opneme moete. De kant van die ster op.’
Nôh, dat konne we welders doen, vonde de manne Herder, ze wete d’r in ’t durp vast meer van. De jongst kwam al in de biene met z’n potlampie.
Datte ze in ’t durp ankwamme, was ’t al pittig laat, maar ’t was nag onwois drok langs de weg.
‘Zoeke julle ok ’t wonder ?’ vroege de Herders an ’t volk langs de weg.
‘Wonder? Nei,’t is dat die Rômoinse koizer wete wul van wie of we d’r ientje binne en weer of we weune. Dat moet hier opskreven worre. Ja, ’t is ’n merakel, maar ’n wonder, nei.’
De jongste Herder was allang deurloupen en was nou stopt bai ’n ouwe boet.
‘Hier is ’t!’
‘Nôh, man, ik wou je woizer hewwe. As hier ’n wonder beurd is, den bin ik vader Abraham,’ snarkte z’n broer.’
Maar dat de deur open gong, verskôte ze temet allegaar van ’t ampartige licht deer deerbinnen.
Tussen de beiste zatte ’n man en ’n vrouw elk an ’n kant van ’n zeunis met hooi. En in dat hooi deer lag ’n kloin purkie. Niks niet in ’n rompertje en trappelzak, maar gewoôn met wat lappe om z’n loifie.
De vrouw zee datte ze zachies dichterbai komme moste, want dat ’t poppie sliep.
‘’t Is ’n joônje en net vennacht geboren,’ vertelde ze.
Nôh, wat ’n snokker, kloin pittigie! Vol ontzag zege de Herders op hulle kniese bai de zeunis. De jongste zee:
‘Dut is m’n liefste lampie, maar ’t purkie mag ’t van moin houwe, ’oor.’
Inienen wier de buitendeur weer met ’n swuup opengooid en deer kwamme me toch ’n paar vreemde habsnurkers binnen. Ze wazze vast al ’n toid op roet, want ze zagge d’r puur verboefd uit. Maar datte ’t gien asielzoekers wazze, zagge de Herders ok wel. Ze stakke in mooie klere en hadde dure kedoôs mee.
De manne zeeë , dat in ’t verre land weer dat ze van wegkwamme, ze in boeke lezen hadde dat, as ze de ster dut-op volge zouwe, den zouwe ze ’n wonder vinde: ’n keuning die vrede in de mense bringe zou.

Onderdehand was ’t joônje van al de temtasie wakker worren. Eerstens dee ie effies pruttele, maar al gauw zette-n-ie ’t op ’n peêuwen.
Hai wou vezelf an ’t zog, dat snapte de Herders metien.
De moeder zee datte ze nou allegaar maar vort gaan moste, den kon ze ’m effies anlegge. Ze bedankte nag voor de mooie kedoôs en toen brocht de man ze nei de deur.
De vreemdelinge gonge op zoek nei ’n stek weer of ze de koes in konne, maar de Herders gonge niet geloik terug nei ’t landje van Veld. Nei, die skeipe moste hullie oigen maar effies redde.
An alleman die ze teugenkwamme, zoide ze:
‘D’r is ’n keuning geboren en die zel vrede in de mense bringe.’
Nôh, zuk nuws loupt meist harderder as dat je ’t baihouwe kenne vezelf, dat in ’t pelois weer keuning Herodes op z’n troôn zat te regeren, hoorde die d’r ok van. Hai zat deer zô’n beetje in z’n beerd te grommelen:
‘Zônet, ’n keuning en vrede, ja,ja.
Nôh, dàt zelle we den nag welderes zien!’

Bregtje Buishand, Enkhuizen