Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 2 van de 24-ste jaargang (2012) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Kranteberichte

op tafel dampt
de koffie en de krant
skreêuwt met kwaaie koppe
over de tafelrand.

verhale over oorlog
vluchtelinge uit verre lande
de bande verbroken
en ze bewapene hullie oigen tot de tande

verhale over gebrek en poin
wie wul 't oigelijk leze...
de stervende zon is toch nag opgaan
murgen tel ik de oorlogsweze

weer 't hart huile wul
om de vrede onskuldig vermoord
deer zwoige de hande
machteloôs in de skoôt

Joke Ursem-Sijs, Hoogwoud

Te eten

Vader Kees en moeder Nel hadde een etentje anbôden kregen van hullie joôs. Nou was Kees niet zo stoven op buiten de deur ete. Hai was wend an moeders oigen gehakbaltjes en piepertjes. Maar... hai vond 't verlegen pittig van de joôs dat ze mee uit vroegen werde. Vader en moeder werde gnappies ophaald en nei een duur uitziend restaurant brocht.
‘Is dut zô'n tent weer een buiging van de kelner een euro kost?’ vroeg Kees.
‘'t Is wat culinair, vader,’ zai z'n ouwste zeun, 'maar je kenne hier best lekker ete.’
De jasse werde anpakt en bai hullies tafel werd de stoel gnappies anskoven. De joôs hadde vandevoren al wat uitzocht, want ze dochte: al moet vader zelf wat uitzoeke, den zitte we hier daagsteran nag.
‘We beginnen met een heerlijke carpaccio,’ zai de kelner.
‘Lust ik dat, Nel?’ vroeg Kees.
‘Gewoôn opete, vader, ik heb Rennies bai me, dat d'r ken niks beure.’
Nou, 't viel mee. Kees at alles op, behalve die kloine swarte rondjes, weervan ze zoid hadde dat dat oloive ware.
Deernei krege ze allegaar een groôt bord met een gepofte pieper, een flartje vleis en een bossie boôntjes met spek 'r omheen.
Kees keek wat skuinsig nei 't bord voor 'm.
‘Zeg Jan,’ zai ie teugen de kelner, 'die pieper hè-je niet skild.’
‘Dat is een gepofte aardappel, meneer.’
‘Hè-je gien gebakken piepers den? Die hew'k liever.’
De kelner was de beroerste niet, dat efkes deernei kwam ie met een skaaltje krieltjes an.
‘Die gaf ík altoid an de varkes, dat kloine grut,’ zai Kees.
‘Dit is pommes Parisiennes, meneer.’
‘En die slabône benne ok niet gaar, ze moete puur zo'n knauw meer hewwe,’ bleef Kees deurzeure.
‘Dat zijn haricots verts, meneer. Mag ik overigens vragen hoe u 't vlees heeft gevonden?’
‘Nou,’ zai Kees, ‘eerst kon ik 't niet vinde, maar toe zag ik dat 't achter die ongeskilde pieper lag.’
't Toetje heb Kees lekker opsmikkeld en deernei hewwe ze hullie padje maar gauw inkort. Moeder Nel had hêlegaar een roôd hoofd en voor de joôs was 't mooi ok van 't gasten of.

Cor Oudendijk, Oudkarspel

Moin sjouwtje

‘n Beroep hei je niet zommaar, hew ik murken. Je moete d'r voor lere vezelf en dat hew ik ok dein. Maar dat ik in de kloine joôsies zat, werd dat werk effies opzai zet.
Op 'n keer, dat ik al 'n toidje trouwd was, most ik nei 't gemeentehuis. Moin paspoort, deer most 'n nuwe voor komme. Dat ik met twei pasfoto's nei 't loket. Of ik ok 'n beroep had, wou de man achter 't loket wete.
‘Vezelf,’ zee ik.
‘Wat den?’ vroeg hai.
‘Homemanager,’ was moin antwoord.
‘Deer hew ik nag nooit van hoord, wat doen je den allegaar?’ vroeg ie.
‘Nou, dat is bar veul,’ zee ik.
Hai werd 'r nittilig van:
‘Wat is den bar veul?’
Dat ik begon met opnoeme:
‘Joôsies verzurge, ik ben kok en tuinman, glazewasser en zuster, pliesie op z'n toid, chauffeur, poes-, boen- en wasvrouw, stroikster en verstelster en vraiwilliger. Nou, dut is 't wel zô'n beetje.’
Hai keek moin an, d'r verskeen 'n gloim op z'n toet en toen zee ie:
‘Ôh, gewoôn huisvrouw!’
Nôh, je kenne moin niet kwaaier kregge! Gewoôn huisvrouw, niks gewoôn, zô'n snotbriebel achter zô'n loket, verdibbe!
‘Nou, den zet je dàt 'r maar in,’ zee ik noidig.
Afoin, nei twei weke kon ik moin nuwe paspoort ofhale. En wat denk je wat ze in moin paspoort zet hewwe?
Nag geniesen duizendpoôt! Nei, d'r sting: beroep: GEEN.

Greet Hoffman-Weijtze, Spierdijk

Vekansie

Jan en Riet kwamme wat eerder
samen terug uit Zell am See.
Ze wazze deer foin op vekansie,
maar 't weer dat zat niet mee.

Piet, de zeun, dee 't huis bestrukke
en hai maaide ok 't gras.
Dat de ouwelui die miende
dat 't in goeie hande was.

Maar 't was gien mooie thuiskomst:
't gras was al 'n toid niet maaid.
't Span dat dat geloik op skot had,
werd deervan vezelf niet bloid.

En in huis was 't 'n rotzooi,
de arrecht sting, ja, hillegaar vol.
Glaze, skale, lege flesse
en 't luchtte ok nei alcohol.

Efkes later kwam Piet an, 'oor.
‘Nôh,’ zee die, ‘al trug in 't land?
'k Docht: ik zel dat maar 's op gaan
en bring deer de boel an kant.

Ja, dat gras most ik nag maaie.
dat had ik allang al zien.
Maar pa, nou je eerder thuis ben,
doen je 't liever zelf meskien?

Ik gaf lesten ok 'n feisie,
puur wat volk, dat puur wat bier.
Maar bai moin is 't wat krappig,
dat deervan hield ik 't hier.

Een paar die bleve hiero sleipe,
ok dat stel uit Amsterdam,
want ze konne niet meer raaie,
deervoor ware ze te lam.

'k Vond 't trouwes heêls niet erg,
effies passe op 't huis.
'k Hew hier heêl m'n leven weund toch,
'k voel me hier nag altoid thuis.

En as julle weer 's vortgaan,
want deer houwe julle van,
den pas ik weer op 't huis, 'oor,
want van deus ken je op an!’

Tom Wester, Obdam