Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 35-ste jaargang (2023) stane:
Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.
't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Foto

Op de dankbetuiging zien ik
alle dage je gezicht.
Ik vind ’t ’n mooie foto,
op je here skitterlicht.
Kom ik soches in de kamer,
koik je moin sekurig an.
En den zeg ik: ‘Goeiemurgen,
’k maak er weer ’t beste van.’
Deuze foto leit me wete
dat je altoid bai m’n ben.
Ok al bè je niet in leven
en nou nooit meer komme ken.

Weet je wat ik ok heêl mooi vind?
Deuze kaart met jouw pertret
is vezelf deur alle vrinde
op ’n kast of raampos zet.
Met mekaar doene we rouwe,
dat geeft wel ’n warm gevoel.
Samen sterk, we gaan ’t redde.
Allegaar ’t zelfde doel.
En al wort de kaart weer oproôd,
op ’n plekkie ín de kast,
houwe we, ok zonder foto,
met mekaar jouw liefde vast!

Dita de Haan-van Rooij, Schagen

Dat kloine joôje met ’t petje

Koik ze staan, tien joôs en moide
in ’t wit, mooi op ’n raai.
’t Benn’ de Groentjes uit ’t Waarland;
drie joôsies kwamme d’r nag bai.

Koik ze staan, in mooie klere,
deur moeder Betje zelf maakt.
Ze zel wat naaid en breeën hewwe
en altemet ok nag wat haakt.

Koik ze staan, met blôte kniese,
allegaar in ‘t zundes pak.
Nei, gien klere uit de winkel,
deuze maakt van een bakkerszak.

En dat kloine joôje met dat petje,
hier al aars as de rest van ’t span
Allegaar wit, hai met ’n kleurtje,
Met z’n blauwe broekie an.

Dat kloine joôje met dat petje,
kloin , maar dapper en permant.
Dat kloine joôje met dat petje,
Ik liep later an z’n hand.

Dat kloine joôje met z’n petje
stippelde zoin oigen pad.
Ik heb an dat kloine joôje,
’n hêle beste vader had.

Rianne Groen, Waarland

Deur ’t oug van de neêld

Dat Aaltje voor heur huis ’n ziekewagen stoppe zag, skoôf ze nuwskierig ’t gerdoin efkes opzaai. Zel ien van de bure niet goed worren weze?
Twei broeders stapte uit en trokke ’n brankard uit de ziekewagen. Maar wat was dat? Ze ginge niet nei de bure, nei, ze kwamme bai heur ’t padje op! Aaltje dee bar verskiete. Ze vloug nei ’t achterend en dee de deur open. Stoif van skrik keek ze nei de brankard, weerop heur Jacob warrig in de rondte lag te koiken.
‘Doen maar niet zô verskiete, mevrouw,’ zee de iende ziekebroeder, ‘wai komme bai Verkade vedaan, deer is uw man niet goed worren.’
‘Hai heb ’t an ze hart,’ zee de are broeder.
De pesjent werd in binnen brocht en ze holpe ’m in z’n leunstoel.
Toe vroeg Aaltje wat of ze met ’m an most. Ze kreeg te horen dat dokter waarskouwd was en dat die langs komme zou. En neidat ze dut zoid hadde, gonge de broeders weer vort.
Aaltje het Jacob ’n nat voiltje en ’n zaddoek geven en is toe koffie zette gaan.
Dat ze ’n toidje ternei de dokter in binnen liet, streek Aaltje onverdochs zommaar onderuit.
‘Ze is flauwvallen deur de spanning,’ zee dokter teugen Jacob.
Met z’n tweien hewwe ze Aaltje in de kamer op de divan loid. Deer hewwe ze ’n doekie met 4711 onder heur neus houwen. Verbouwereerd kwam Aaltje weer bai.
‘Bloif jij maar ’n hortje op de divan legge, Aaltje,’ zee Jacob, die met ’n diepe zucht z’n gat weer in de stoel zakke liet.
Dat dokter Jacob onderzocht had, kreeg die ok de reid om ’t ’n toidje kalmpies an te doen.
An ’t end van de dag kwam hullie jongste zeun van z’n werk of. Hai zag dat die twei lagge te sleipen. Pa in z’n stoel en moe op de divan. Dat was kuuks, want aars stond deuze toid de warme prak op tafel.
Nuwelek maakte hai ’t span wakker.
Z’n vader vertelde toen wat of ’r die dag allegaar beurd was.
En ok dat ze van de dokter ’n toidje hullie oigen jakes houwe moste.
Toe wouwelde Aaltje vanof de divan:
‘Zette jolle ’t eten maar op, de boel staat al klaar. Ik voel m’n oigen nag lang niet goed.’
Ze hewwe ’n dag of wat ankoeteld, want met Aaltje bleef ’t sukkele.
Op ’n end hewwe ze dokter beld. Die kwam d’r toe achter dat ze ’n beroerte kregen had! Deervedaan zee dokter naggers dat ze heur oigen vooral niet te drok make most…’t Is best ofkommen.
Met de klachte van heur en met die van Jacob hewwe ze nooit gien ziekehuis zien. Zô ging dat wel…voorheen.

Ad van Schagen, De Goorn

Verhaspelings

’t Komt de leste toid nag alders voor, dat zôgenaamde ‘deskundige’ ondervroegen worre op radio of tv. Maar die kenne de plank oftig hillegaar misslaan.
Ok in kranteartikele kè je zuks veul teugenkomme. Ze wulle zien leite hoe goed of ze wel niet benne. Maar met ’t gebruik van bekende uitdrukkings en wat gemoeilekere woorde, piese ze net bezaaien de pot.
Dat benne malapropismen. Of in oôs oigen taaltje: verhaspelings.
Zô hoorde ik lesten ientje zegge over z’n dochter die in de plaaseleke polletiek zit:
‘Gelukkig doet moin die moid ’r gien doekies om, ze zoit de dinge altoid recht teugen z’n reip. Ja, ’t is ’n flinke moid worren, je zouwe niet zegge dat ’t ’n coupeusekindje weest het.’
Vooral as ’t over ziek of zeer gaat, gane ze nag alders over de skreef. Den hoor je zuks as:
‘Opa most nei ’t ziekehuis, want hai had last van z’n fosfaat. Hai is wel bedat zeuventig, maar nag hillegaar fataal. Z’n vrouw het ’n happig woordje met de dokter sproken. In ’t ziekehuis was ’r vooral gebrek an infekstiespuite. De pesjent kreeg allien ’n placenta toediend. Eerdat ie doôd ging, het ie nag twei weke in como legen.’
’n Eerlijke direkteur zee ’t zô:
‘Ik ben ontmand, want m’n sekreteresse is ziek. M’n dochter maakt erg veul skroiffoute; as ze maar niet dyslesbisch is.’
En zô kè je vezelf nag ’n toidje deurgaan. ’t Komt oigelek hierop neer, zôas wai eertoids op skoôl al leerde:
Ze hewwe de klok hore luien hoord, maar ze wete niet weer of de klepel hangt.

Kees Boukens, Lutjebroek