Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 34-ste jaargang (2022) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Bevroiding

D'r was groôt feist op 't durp, want 'r wier vierd dat we voiftig jaar leden bevroid werde.
Bets had 'r niet veul koik op om heen te gaan. Ze miende: is die rot-oorlog nou nag niet 'rs 'n keer ofloupen. Ze had in die toid heêl wat meemaakt en wou 'r hillegaar niet meer an denke. Maar ja, dat die dag d'r was is ze toch maar met 'r man meegaan, want die wou 'r wel graag op an.
Nôh, 't viel d'r allegaar niet teugen. 't Was hillegaar 'n mooie dag worren en ze had 'n reut volk sproken. Ze was 'r zelfs nag ientje teugenkommen die nag bai hullie op skoôl loupen had, omdat die op heur durp onderdoken zeten had. Op slot zatte ze nag effies an 'n koppie in 't kefee, toe dat ze 'n stel mense opperdan komme zag. An die vrouw leek ze wel kennis te zien, maar ze kon 'r niet recht plaase. De man die bai d'r was leek zômaar wel puur jongerder, deer zag ze hillegaar gien kennis an. Ze stoôtte d'r man nag effies an en vroeg:
‘Weet jij wie of dat benne?’ Hij wist 't ok niet.
Ze kreeg niet lang de kans om d'r over nei te denken, want de vrouw kwam recht op 'r an loupe.
‘Heui Bets, ken je moin gien meer?’
Ze most nag 'rs goed koike en toen zag ze 't:
‘Verhip Gré, bè jij 't? Wat hew ik jou 'n verlegene lange toid niet zien.’
‘Ja,’ zee Gré, ‘dat zel temet voiftig jaar leden weest hewwe.’
‘Gôh, je ware kort nei de oorlog zômaar iniens weg, we hewwe nooit meer wat van je hoord.’
‘Nôh,’ zee Gré, ‘dat is 'n heêl verhaal.’
Bets brandde van nuwskierighoid en zee drekt:
‘Vertel.’
‘Nôh ja, weet jij nag dat we toen 'n keer te dansen weest hewwe in Hoorn en dat we deer die Canadese soldate troffen hewwe?’
‘ôh ja,’ zee Bets, ‘jij ware niet wois van die knul met die krullekop.’
‘Klopt,’ zee Gré, ‘ik hew 'm nag 'n keer of wat zien.’
‘Da's nag gien reden om zômaar vort te gaan,’ zee Bets.
‘Wees d'rs effies stil, den zel ik je 't hêle verhaal vertelle. Nei 'n maand of wat benne die lui vezelf weer vort gaan, maar kort deernei mork ik dat ik met 'n vuil aai liep. Met die pankoek had ik thuis vezelf niet an te kommen.’
‘Nei,’ zee Bets, ‘dat zou 'n hêle temtasie geven hewwe.’
‘Dat zou 't net, dat ik hew thuis niks zaid. Ik hew al m'n geld bai mekaar sweêld en ben zonder wat te zeggen vort gaan. Heêl nei Canada.’
‘Nôh mekoind, wist je den hoe of je deer komme moste?’
‘Nôh, dat niet, maar al gaan je, den kom je vezelf erges. Ik had z'n adres kregen en ik docht: zô groôt zel dat Canada toch niet weze dat ik 't niet vinde ken. Nôh, dat daaide teugen, want wat is 't deer verskrikkelek groôt! Nei 'n dag of wat om de rondte swurven te hewwen, hew ik op slot 'n bus vonden die moin de goeie kant op brocht. 't Was nag wel puur zô'n end loupe, maar op 'n end stond ik bai 'm voor de deur.
't Leek zô'n pittige joôn, maar wat viel dat teugen. Dat ik d'ran kwam, zag ik al wat joôsies op de wurf speule en de deur werd open dein deur 'n vrouw. Bleek toch dat ie al jare trouwd en dein was en al twei joôsies had ok. Deer wou ik niet tussen komme, dat ik ben zôvoors weer vort gaan.
Deer stond ik met m'n buk vol biene.
Ik hew deer 'n sjouwtje zocht en al gauw kennis kregen an 'n are man. 'n Verlegene pittigerd en deer ben ik an trouwd.’
Bets, die d'r wel erg in had dat ze met de man die met 'r mee was niet veul prate kon, die praatte allien maar in 't Engels.
Op hum woizend vroeg ze:
‘Is dut je man?’
‘Wel nei, die is al 'n deêl jare doôd. Dut is m'n zeun...’

Klaas Musman, Hoogkarspel

Mag 't effies meer weze?

Dat vroege slagers oftig an Jan en alleman. Nôh, deer had Troinie gien boskip an met heur jurkie.
We gane effies trug in de toid nei zô ommerdebai end jare zestig. In die toid had je de Beatles, maar ok je oigen snoet vurve en de mini-rokkies kwamme in de môde.
In die toid was Troinie 'n bloid moidje van zeuventien.
Nou was heur vader niet zô stoven op al die nuwerwisseghoid. Die skreêuwers van yeah, yeah, yeah moste geloik uit, as hai in binnen kwam. Dat vurven gold allien voor stadters, miende hai, en ok die blôte biene wazze nerreges goed voor.
Maar leit nou dat moidje 'n heêl best warskip-adressie hewwe bai heur ouwste broer en zoin Geertje. En al was deer 'n teneêluitvoering of zuks met bal nei, was zai altoid noôd.
Dat zai deer op an met de vurf en neeld en dreid in 'n tassie onder de snelbinders. Zô kon zai pikt en dreven mooi mee nei 't teneêl.
Soches werd goed op heur ougies boend. En Troinie pakte de skeer en met ien ruk werd de zoom van heur Trevirajurkie oproôd.
Ja, van Troinie mocht het voor ien eivendje wel effies minderder weze.

Cobi van der Gragt-Kalverboer, Hensbroek

Foute fietstocht

Tante Ant, 'n doenig woifie,
is nag oftig an de flort.
Lekker toere deur Westfriesland,
mooie tochies, lang of kort.

Ze het zelfs 'n oigen fietsklub.
Nôh, ze doene d'r wat an.
Ok al benne ze slap tachtig,
z’ gaan vedaag weer uitverdan.

In de Weêle most 't beure,
in de buurt van Lutjebroek.
Nôh, deer kè-je meist verdwale
en den raak je zommaar zoek.

Ant die vond deer 'n mooi padje,
dat lag rond 'n heêl groôt meer.
Maar omdat dut voor heur nuw was,
werde deer de biene zeer!

't Eerste stukkie: grôte stiene,
hobbel de bobbel, nei gien feist.
Maar ze rede dapper vedder,
ok al wazz’ ze deer nooit weist.

Den inienen, 't werd 'n zandpad,
dat werd weer 'n zulpertai
en ok nag 'n pruttig padje.
Ja, dat kwam d'r ok nag bai.

Ant die leek 't niks te skêlen,
fietste deur, de hêle toid.
Want ze dorst niet om te koiken,
raakte zô d'r kluppie kwoit.

Dat de rest van 't hêle koppel
medderde nag zuchtend deur
in die smalle moddergoôtjes,
ja, dat gaf nag puur meleur.

Op 'n end, nei heêl lang wachte,
kwam 'r altemetteres ien
uit de bossies weer tevoorskoin.
Maar,… ze miste d'r nag ien!

Nôh, die had 't pittig slecht, 'oor,
en ze was ok gien Westfries.
Dat ze docht: ik gaan maar Appe,
aars vinde ze moin genies.

Gauw al hoorde ze gedonder
van zô'n grôte wentelwiek.
Nôh, wat zou dat ding hier moete?
d'r is 'r toch genientje ziek?

Maar gelukkig, hai vloog vedder
en oôs maatje kwam in zicht.
‘'t Spoit moin zô,’ zee tante Antje,
‘gnap vóórraaie, is moin plicht!’

Moide, om 't goed te maken,
nei, gien bougie of applaus.
Ik gaan jolle drekt traktere
op 'n koppie bai:… ‘De Paus’.

Riet Kuin-Ooijevaar, Wervershoof

Besoiferd

'k Heb altoid wat met soifers had,
dat ik kloin was: ‘Ien-twei-tien.’
Telde zô m'n zundes-sente,
't zat 'r al vroeg in meskien.

Toen nei skoôl met rekenlesse,
'k leerde dêlings met 'n steert
hoorde alles van persente,
heb vezelf ok breuke leerd.

Op de maat van nummerborde
fietste ik van skoôl nei huis.
Maakte deer metien m'n somme
eer ik anskoof bai de buis.

Ok dat ik as zuster werkte
most ik telle op z'n toid:
bai 't medisoine dêle
hoorde krek sekurighoid.

Deernei dee ik r's 'n skôling
nummerôlôgie was dat.
't Is de leer van de getalle
weer ik nagal skik in had.

'k Leerde met geboorte soifers
‘Hoe 'ntje bè je deur mekaar?’
Zuks vind ik puur intersantig
ok al vind 'n aar dat raar.

'k Most 'r zelf ok an gelouve:
moin getalle werde teld.
't Loikt dat ik 'n echte ‘Acht’ ben:
ien van soifers en van geld!

Els Sijm, Oosterblokker