Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 2 van de 29-ste jaargang (2017) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Verdrietig

Demie, demie zel ik 't doen.
Nag effies stel ik 't uit, tot 't alderlest.
Maar wat beure moet, dat moet beure.
Ik skuif achter beêldskerm en toetsebord.
De mense van de werkgroep
moete noôd worre
voor de kommende vergaring.
As dat sjouwtje dein is
gaan ik nei de verzendknop
om 't te versturen.
Deer staat, bovenan, al jare,
de naam van moin kammeraad
De naam, die nou wist worre moet.
Uitgumd, voor eeûwig en altoid.
Want je benne d'r gien meer.
Effies nag aarzelt moin vinger
boven de toets.
Maar den; klik.
Vort is de naam.
Op moin toetsebord drupt 'n traan.

Henk Lanting, Andijk

Mebieltje

‘Weet je, Piet,’ zee Greet lestleden,
‘dat hier 'n mebieltje loit?
Wie zou die vergeten weze?
't Is 'n kriem al ben je 'm kwoit.’

Piet die pakte 't mebieltje.
‘Koik,’ zee die, ‘hierzô staat Nel.’
‘Nôh,’ zee Greet, ‘den is 't 't beste
dat ik Nel maar effies bel.’

Greet die pakte heur mebieltje,
want zelf had zai ok zô'n ding.
Skrolde toen deur de ketakte,
wat vezelf puur rappig ging.

't Mebieltje in Piets hande,
rinkelde inienen fel.
‘Gort,’ zee Piet, ‘da's ok toevallig:
Nel wort beld, net dat jij bel.

Wie zou dat nou weze kenne?’
‘Ja, dat weet ik niet,’ zee Greet.
‘Neem 'm nou geloik toch op, jôh,
kom je 't heêl gauw an de weet.’

Greet die werd inienen woizer
en dat Piet zee: ‘Ja, met Piet,’
riep ze in heur tillefoôntje:
‘Stommer span bestaat er niet!’

Tom Wester, Obdam

Voor 't eerst nei skoôl

Margreetje is vier jaar worren. An de hand van d'r moeder komt ze de eerste dag nei 't skoôltje. Wat nuw allegaar en wat 'n zoôt joôs!
Ze koikt de juf 'rs goed op en neer.
‘Je moete nou nei heur luistere,’ had moeder zoid.
Al ziet Juf ze komme, geeft ze moe en ok Margreetje 'n hand en zoit:
‘Wat fijn dat jij ook bij ons op school komt spelen. Ga maar met je mamma alles in de school goed bekijken.’
En dat doene ze. Eerst de gang met al die kapstokhaakies, den de mooie plate die deer hange. D'r benne d'rbai met beiste en ok met Jip en Janneke.
Den komt de wasruimte in 't zicht. Margreetje ziet 'n rist halve deurtjes, 'n hêle reut op 'n raai.
Ze wort nuwskierig en doet 'n deurtje open. Dat gaat makkelijk, je houwe 't van boven vast, want 'r zit gien deurkruk an. Den koikt ze wat 'r achter 't deurtje zit en roept as 'n echte Westfriese kleuter uit:
‘Nôh, wat 'n pittige kloine wc-tjes!’

Anja Zander, Winkel

De remedie

Iemeslesten zat Gert bai dokter in de wachtkamer. Geneven hum zat 'n manje dat vast wat an z'n bien had. Allemaar zat ie over z'n linkerknie te vroiven. Hai had 'r hillegaar 'n gleed van in z'n mesisteren broek.
Net dat Gert zat te bedinken wat of ie allegaar bekere kon, skoôt 't manjes bien uit en trapte de tas van 'n are pesjent ondersteboven.
't Manje kreeg 'n rooie kop. De are pesjente keke 'm leukig an en raakte an 't konkelefoezen.
Dat de wachtkamer lenigies-an leegliep en Gert en 't manje nag alliendig zatte, vroeg Gert:
‘Wat bekeert 'r an je bien? Je hewwe bar last, zô an 't zien.’
‘Man, hou op, skaai uit, ik hew 'n klapbien.’
Hai krulde z'n broekspoip op en met dezelfde veert skoôt z'n bien weer uit.
‘Al ben ik alliendig, is 't gien meleur. Maar je hewwe 't zôpas zien kennen. Ze bekoike je as 'n rare passiepant. Al beurt 't in 'n winkel of zuks, den kè je 'n zoôt beroerdighoid kroige. Je trappe ientje teugen z'n biene en ze worre nittelig, vetere je uit of je kroige 'n trap trug.’
't Begroôtte Gert om 't manje.
‘Is 'r hillegaar niks an te doen?’ vroeg Gert.
‘Nei, d'r benne gien piltjes teugen en dokter dinkt dat 't operere wort. Hai wul 't bien lam legge leite. Maar dat leit ik niet beure,’ zee-d-ie bunzig. ‘'t Ienigst dat helpt is vroive bloive. Den is 't net of de skokke wegstreken worre. Maar 't ergste is nag dat me vrouw 't zat is. Ik skop vezelf veul teugen heur an, ok al legge we te bed. Nou wul ze geniesen meer bai me in de koes.’
Gert had met 't manje te doen en bedocht 'n remedie.
‘Kè je den niet vierenveertigiese in bed. Al gaan jij den vóór legge en je skoppe, den heb de vrouw d'r gien last van. Deerbai ken ze ok nag d'r hand op je knie legge en bestroike, den houwt 't skokke meskien op.’
't Manje keek groôt op, tot 't kwartje viel.
‘Ooh…, net as voorheen op de brommer! Ik voorop en zai op de buddyzit.
Hè jij ok 'n Zundapp had?’
Inienen was de nôzelekhoid over, maar eer ie nag wat zegge kon, was Gert an de beurt.
Weeksteran kwam Gert weer bai dokter en wie zat deer in de wachtkamer over z'n bien te vroiven? Krek, 't manje. Dat ie Gert op skot kreeg, zee-d-ie midden in 'n volle wachtkamer:
‘Nag bedankt, 'oor. Ik hew vennacht weer op m'n Zundapp zeten en ze raait nag altoid mee.’

Greet Koning-Luitjes, Ursem