Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 2 van de 26-ste jaargang (2014) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

't Reidsel

‘Nôh Trien, wat hew ik merakels lekker eten, leite we eerst effies in buiten uitbuike, goeskemake doene we deimie wel.’
Dat Jan en Trien zatte mooi an op de bank in 't eivendzontje. Jan zakte net 'n beetje of, dat Trien riep:
‘Koik Jan, 'n ballon in de lucht!’
Zuks vond ze altoid zô’n mooi gezicht. Ze zou oigelek ok welders met zô'n ding de lucht in wulle.
‘Koik, hoi komt deuze kant op, zal ik sjoere?’ En met dezelfde veert ginge d’r hande de lucht in. Veul asem kreeg ze niet.
‘Zal ik 'rs wat roepe, meskien hore ze moin wel.
Heui, hore jullie moin?’ riep ze nei boven.
‘Ja 'oor, harstikkend hard.’
Nôh, ze had ketàkt! Nou drekt vedder vrage, want die ballon ging deur.
‘Ziene jullie veul?’
‘Ja 'oor, we ziene jullie zô zitte!’
‘Weer komme jullie vedaan?’
‘Uit Zoidewind!’
‘Wie benne jullie den?’ riep ze de ballon nei.
‘Woi benne Piet en Gré!’
Met 'n stuif vloog Trien overend en glouwde over de hoining.
Deer keek ze in twei gloimende toete, Piet en Gré zate niet in de lucht, maar lekker in 't oppertje op hullie zonnestoel op 't bleikveld.
Trien was puur op redut en zoi den ok nittelig:
‘Nou weet ik nag niks, jullie worre bedankt!’
En as 'n haneveer ging ze an de omwas. 't Reidsel bleef in de lucht hange.

Wilma Groot, Heerhugowaard

Boôntje komt om z’n loôntje

Net as de meiste joôs hew ik vroeger nagal d’rs kattekwaad uithaald. Zô benne d’r heel wat rame stik raakt deur moin stienegooierai. Al kwamme me vader en moeder deer achter, den most ik voor straf piepers jasse. Wai ware thuis met ze twaalve, dat dat was nag puur zo’n sjouwtje. Maar 't beurde ok welders dat ik straf kregen hew op 'n are menier, zoas die keer op skoôl.
Wai hadde skoôlbanke met 'n inktpotje in de middend. As je deer zachies in blieze, den kwamme d’r golfies in dat potje.
Krek dat ik weerders bezig was in dat potje te bleizen, liet 'r ientje de klep van z’n skoôlbank met 'n klap valle. Deer verskoôt ik onwois van.
Julle reide-n-‘t 't al, denk? Inktpotje leeg, me snoet vol. De joôn die geneven moin in de bank zat, dee 't bedat in ze broek van 't lachen. Alleman keek vezelf nei oôs en de hêle klas lag dubbeld.
Ik hoorde meister roepe:
‘Adrie, kom hier!’
Verskôten bleef ik zitte.
Meister riep naggeres : ‘Adrie kom hier!’
Ik dorst niet, ik skaamde me doôd .
Deernei smeet ie 'n borstel nei moin houfd en die was nag raak ok.
Deer achteran zee ie nag strengerder:
‘En nou breng jij die borstel terug!’
Dat hew ik dein. Stom, want toe dat ik voor 'm bedaarde, smeerde ie 't kroit van die borstel in me snoet. Ik vond die meister al gien pittigerd, maar deernei vond ik 't gewoôn 'n hufter.
Nei deuze rotstreek most meister effies bukke bai de skoôlbank vóór moin. An de binnenkant van ze pakjassie en op ze overhemd zag ik toen 'n inktvlek.
‘Net goed!’ docht ik. ‘Z’n vulpen lekt, maar ik zeg lekker niks. Had ie maar niet zo gluiperig doen moeten’
Op 't end van de middeg, dat meister weerders nei voren bukte, zag ik dat die vlek zo groôt as 'n skuttel worren was. Ik bedocht dat die inkt ok al op z’n loif zitte most. Wéér hew ik niks teugen 'm zoid.
Wel hew ik effies beden, dat meister ze pakjassie tot bedtoid toe anhouwe zou en dat 'r nag 'n zoôt inkt in die pen zitte mocht.
Dat bidden heb moin goed dein. Ik voelde moin veul bloierder as soches.
Ik hew gien meer in dat potje bleizen en achterof denk ik dat Onze Lieve Heer die vulpen stik maakt heb.

Ad van Schagen, De Goorn

Te warskip

Vroides op de stoep zien ik ze staan,
kloinkind Eva en d’r broertje Daan.
Ze benne vier en zowat twei jaar
en komme te warskip met mekaar.
Twei tasse, knuffels, klere, opgnapgoed,
luiers, flessies, doekies voor de toet.
Bed en bulster, ze hewwe alles mee,
woi gaan vort, zegge pa en moe tevree.
Lekker weg, julle redde 't met 't stel.
Daan is bedroivig, maar hai luistert wel.
Opa is groôs en voelt z’n oigen roik:
twei logees en ok tegeloik.
Nôh, alle dage vroeg op en loof te bed,
van de ochend tot de eivend dikke pret.

Opa in de speultuin,
Opa op de skommel.
Opa trakteert op ois.
Opa knipt en plakt.
Opa maakt neuze skoôn.
Opa veegt bille of.
Opa puzzelt.
Opa strikt veters.
Opa troôst.
Opa koikt nei K3
Opa voert happies.
Opa speult voor peerd,
Opa tovert.
Opa speult verstoppertje,
Opa voebalt.
Opa knikkert.
Opa zingt liedjes:
‘Tarara Boemdiejee,
de dikke dominee,
die had z’n gat verbrand
al an de kachelrand.’
En opa leest voor …
Maar zowat as opa zelf weer kind wort,
gaan die kloine warskippertjes ok weer vort.
‘Opa,’ zoit Eva, ‘ik wul wat zegge,
as u bai bai oôs komt, den mag u in moin bed legge.’

De poes durft weer in huis, 't is weer stil,
gien gestamp, gien gehuil, gien gegil.
‘’t Was leuk,’ zoit Oma, ‘maar 'n are keer,
magge ze gerust nag 'n paar nachies meer.
En jij ben 'n goeie opa, je kroig 'n zoen!’
Koik en deer wul ik 't bloid voor doen.

Aris Bouwens, Broek op Langedijk

Reünie

Ze troffe mekaar ien keer per jaar, de skoôljoôs van weleer,
en dat ze 40 werde zeeë ze: we gane stappe deuze keer.

‘Weer zalle we nei toe gaan, joôs, weer moete we op an?’
‘Nôh,’ zee d’r ien, ‘de Gouwen Leeuw, 'n kroeg voor d’ echte man.

Deer staat 'n stoôt achter de bar, die geeft 'r hêlegaar;
deer gane we op an, 'oor joôs, da’s lol zô met mekaar.’

Tien jaar later beurde 't weer: 'n daggie met de groep.
En weer was 'r drok overleg: weer op an, nei welke kroeg?

‘Nôh,’ zee d’r ien, ‘nei de Gouwen Leeuw, dat is 'n beste tent:
'n goeie kaart en beste woin, deer staat ie om bekend.’

Ze werde 60 nei tien jaar, kwamme weer bai mekaar.
Vezelf kwam de bekende vraag: wat doene we dut jaar.

‘Nôh,’ zee d’r ien, ‘nei de Gouwen Leeuw, dat is 'n beste zaak:
deer is ‘t rustig, d’r wort niet roukt, dat da’s gerust wel raak.’

Met 70 ware ze d’r ok weer en hadde puur zô’n zin.
Zô spreke ze mekaar weerders, percies as in 't begin.

‘Weer zouwe we op an gaan nou, weer bai 't ouwe of?’
‘Wei-ja, weer nei de Gouwen Leeuw, den wort 't vast gien sof.

Ze hewwe bai de trap ‘n lift, heb lest ientje moin zoid,
ok je rollator, gien prebleem, die ke’je deer goed kwoit.’

De 80 most vezelf ok vierd, ze kwamme weer bai mekaar.
En vezelf weer vrakstikke: wat doene we dut jaar?

Ientje had 'r 'n idee: ‘de Gouwen Leeuw, da’s feest!’
‘Dat loikt me nou 'rs mooi,’ zee de aar, ‘deer hewwe we nooit weest.’

Jaap Meester, Nibbixwoud