Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 24-ste jaargang (2012) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Grôte Piet

Alle kere as Sjaak in z'n geboortedurp weze moet, gaat ie efkes bai zoin ouwe skoôlkammeraad Piet an. Dat ze kloin wazze, was Piet puur uit de kluite wossen, deervan dat alleman 'm Grôte Piet noemde. Hai was beresterk en voor de duvel niet bang. Sjaak en Piet ware baaiegaar waterrotte. Gek van swumme en alle vraaie dage ware die twei den ok an 't kenaal te vinden. Deer haalde ze de gekste kunsies uit: wie kon 't langst onder water bloive of wie kon 't langst op een droivende paal zitte.
Ok mochte ze graag gillende moide achternei zitte en koppie onder douwe. Maar 't aldermooist was om van de hoge Kippebrug of te duiken en den van de hoogste legger vezelf. Deer ware die twei matjedors in. Gien mens aars dorst dat.
Iemeslesten was Sjaak an de reed gaan en bedaarde as vezelf in z'n ouwe durp. 't Was een heite dag. Toedat ie bai Piet ankwam, vroeg ie of hai mee ging te swummen. Nô, deer had Piet verlegen veul zinnighoid an en hai haalde twei swumbroeke uit de kast.
‘Wat dink jij, Piet,’ vroeg Sjaak, ‘zouwe wai nag van de hoogste legger ofduike durve?’
‘Bèja, man, zeker!’ zoide Piet. ‘Of jij zuks nag durve, weet ik niet, maar ik al, 'oor.’
‘Ik gaan wel 't eerst,’ zee Piet, ‘den ken jij 't nag efkes ankoike.’
Piet zette z'n bien op de leigste legger en toen heêl verzichtig op de hoogste. Toedat ie nei 't water onder 'm keek, begonne alle twei z'n kniese te bubberen.
‘Zelle we maar gewoôn 'n endje swumme gaan en van de duikplanne ofzien,’ zee Sjaak.
‘Dat moste we maar doen,’ zee Piet.

Marjan Beenken-Kuiper, Noord-Scharwoude

Febrewari

Een winters zontje dat skoint,
as ik fiets over doik,
't het venacht toch nag weer effies vroren.
't Gêle riet steekt mooi of
teugen 't blauw van de lucht,
veerderop mist de durpskerk z'n toren.

Op 'n oisvluus in sloôt
koikt 'n koet of 't houdt,
maar as 't krakt is 't niet erg, zou je miene.
Met z'n zwumpak al an
zwumt ie zô uitverdan,
hai riskeert op z'n hougst natte biene.

Onderdoiks op 'n kaai
zit 'n aalscholver breid
met z'n vleugels omwoid wat te spragen.
Ik geniet van m'n rit,
is 'r mooier as dut?
Zuks hew je moin zô'n dag niet te vragen.

Bregtje Buishand, Enkhuizen

Stik

De têlefoôn gaat bai Woldhuis:
‘U spreekt met Expert Woldhuis, wat kan ik voor u doen?’
‘Ja, met Kees Bruin. Kenne jullie effies nei m'n barreltje koike, hai is stik, zien.’
‘Wat bedoelt u precies, meneer Bruin?’
‘Dat barreltje dat an 't skot zit.’
‘Wat voor een barreltje bedoelt u, meneer Bruin?’
‘Ik kroig onderhand kouwe biene, deer is dat barreltje toch voor?’
‘We hebben wel elektrische voetenzakken om uw benen te warmen. Bedoelt u dat?’
‘Nei, 't benne niet alliendig m'n biene, 't hêle huis wordt koud.’
‘Heeft u CV, meneer Bruin?’
‘Nei, ik mekeer niks.’
‘Ik bedoel, hebt u centrale verwarming?’
‘Ja, maar deer bel ik nou net voor. Dat barreltje an 't skot is stik en nou wordt 't al kouwerder.’
‘U bedoelt de thermostaat.’
‘Dat ken wel zo hiete, maar dat vind ik zô'n moeilijk woord.’
‘Meneer Bruin, er komt straks iemand langs om uw barreltje temaken, hoor.’
‘Je benne een barre beste joôn,’ zoit Bruin en loit geloik de hoorn neer.

Cor Oudendijk, Oudkarspel

Kloin geluk

Koik dat kloine moidje stappe
in 't zachte lenteweer.
Ze loupt achter 'n poppesnortje
met deerin heur knuffelbeer.

An de hemel staat 't zontje,
vlinders fladdere in 't rond.
'n Loister zingt 'n meledietje,
achter 'n tuinhek blaft 'n hond.

In de verte fietst 'n jochie,
'n vuurroôd petje op z'n kop.
Los op de bagagedreiger
hangt 'n ouwe lappepop.

Bloid komme ze mekaar teugen
en ze bloive effies staan.
Nei wat studdere en prate
zien je ze samen vedder gaan.

Op 't fietsie raait dat moidje,
't jochie stapt nou as 'n heer
kuin achter dat poppesnortje
met lappepop en knuffelbeer.

Nel Vlaar-Kroon, Nibbixwoud

Broôdkuikens

't Is bekant Pasen. Op skoôl benne de kloine kleuters bar pittig an 't kleuren. Met 'n skeertje knippe ze alderhande paasspul en dat plakke ze op 'n briefie. Altemetteres wul ik ok welders wat aars met hullie doen. Zô heb ik den nou docht om broôdkuikens met hullie te bakken. Echte. Met mekaar hewwe we deeg maakt met van die zelfroizende broôdjesmix. Ze ziene d'r hêlegaar kladdig van met van die meêlvege op hullie toetjes. Ze make eerst 'n deegbal. Deer wordt 'n worst van rold en die wordt efkes ombogen. Met 'n skeer knippe ze d'r an ien kant knippies in, want d'r moete steerte an. Dat hebbe ze goed bedocht.
Afoin, de oven wordt in klas haald. 't Is 'n ouwerwis geval, maar alles lukt 'r toch wel in. 't Mooiste van dat oventje is, dat 'r 'n raampie an de voorkant zit. Zô kenne ze 't deeg zien roize. Ientje had 'r alders roepen dat 't wel 'n TV leek en 'n aar denkt dat 't wel 'n magnetron is.
We hewwe goed ofsproken dat ze op 'n stoeltje 'n endje d'r vanof zitte moete as ze koike wulle. Want de oven ken puur heit worre.
Al zitte de broôdkuikens d'r 'n toidje in, rent inienen 'n snokker joôntje bai de oven vedaan en skreêuwt:
‘Juf, koik nou gauw, die kuikens worre kippe!’

Anja Zander, Winkel