Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 26-ste jaargang (2014) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Te mangele knippen

As moidje van voif jaar kreeg ik te horen dat me mangele knipt worre moste. Dat op 'n dag ginge me vader, moeder met moin in de kapwagen op Alkmaar an. We weunde in De Waard en rede de lange Middenweg over.
Toen deur Oudurp, over die weg met kinderhoofies. 't Rammelde d'r over. Zo ginge we richting 't St. Elizabeth.
Ik genoôt, want zoveul ginge we niet uit raaie en wat er met me beure zou, deer had ik gien nôsie van. Dat we in 't ziekehuis ankwamme, ginge we nei de wachtkamer. Ik keek me ouge uit, wat groôt, wat houg. Nei 'n toidje kwam 'n zuster m'n hale. We ginge 'n lange gang deur en kwamme in 'n soortement keuken. Er was 'n anrech en in de middend stond 'n houge stoel. Deer most ik op zitte, m'n biene werde vastbonden en ok m'n polse. Ik kreeg riem om me nek, 'n groôt kleid om me heen en 'n bakkie onder me kin.
De dokter kwam an en keek in me mond. Hai zoi wat teugen de zuster die achter me stond. Toen kwam hai met de tang. Ik was niet verdoofd, dat ik gilde het hêle ziekenhuis bai mekaar. Dat 't spul 'n end had, brocht de zuster me nei de wachtkamer en ging ik met me vader en moeder weer op huis an. Me moeder had 'n kussen en 'n handdoek meenomen, dat ik lag lekker op de achterbank in de wagen. Maar wat duurde die rit lang. Dat we thuis kwamme, mocht ik metien te bed. Ik ken me niet alles meer heuge van vroeger, maar dut hew ik nooit vergeten.

Geertruida Gutter-Pluister, Zuid-Scharwoude

Moin moeders stoel

Moin moeder had een stoeltje,
dat was bekleid met leer.
Deerin zakte zai oftig uit,
al zat ze d'rs een keer.
As zai er den in zitte gong,
ontsnapte d'r wat lucht.
En 'pufff' zoi den d'r stoeltje,
met een hêle diepe zucht.

Wat later, in de oorlogstoid,
verloor de stoel an kleur
en in de leren zitting zat
zômaar iniens een skeur.
't Was drokkig en bedroivig toen,
de stoel sting er wat duf
en as oôs moeder zitte gong,
zoi-de-nie genies meer 'pufff'.

Later kwam zoin glorietoid,
hai kreeg 'n nuw stuk leer.
As omoe den te warskip kwam,
streek die er mooi in neer.
Zai zat deer groôs de hêle dag
en 't stoeltje luchtte muf.
Maar as zai 't gat den zakke liet,
zuchtte-nie puur luid weer 'pufff'.

Ik hew dat stoeltje nou allang.
't Is weer opnuw bekleed
en 'k docht: Die puf is nou wel weg,
't leek ok net een skeet.
Maar dat 'k moin poestig zakke liet,
't was gewoôn de klucht,
zoi 't stoeltje op 't oud of 'pufff',
met een hêle diepe zucht!

't Stoeltje staat nou in de hal,
't staat deer mooi nei 't zin.
Ien gooit de jas eroverheen,
gien mens zit er meer in.
Maar as ik moin nou zurge maak,
den geeft die stoel moin lucht!
Omdat ie, as ik zitte gaan,
voor moin geloik al zucht!

Ans Klomp-Wetsteen, Hoogwoud

Oud pepier

Arie gaat voor 'n dag of wat de woid uit. Meroit bloift thuis, die wul niet te warskip.
'Ik sleip 't lekkerst in m'n oigen nessie,' zoit ze.
'Denk je ankommende donderdeg an 't oud pepier?', vraagt Arie, net eer ie gaat. 'Je moete 't op toid an de weg zette, aars bloift 't staan. Ik wul d'r van of, 't is 'n hêle sweêl.' 'Vezelf denk ik an 't pepier. Ik stroffel d'r bedat over, dat komt goed 'oor!'
Maar op donderdeg ontskiet 't heur zommaar. As 't al begint te tweilichten wupt zai inienen op. Met 'n gang zet ze alle dôze in buiten.
Maar teugen tienen staat 't deer nag en ken 't hêle swikkie weer in huis.
Wat het Meroit hier 'n hekel an. Ze had 't Arie nag zô beloofd.
Dat de are dag propt zai alle dôze in de auto en raait nei 'n durp effies vedderop. Deer staat 'n container en deer mag 't pepier ok in. Met 'n grôte zwieper kiepert zai 't hêle hussie in de bak. Dat ruimt mooi op.
Op de weg terug gaat Meroit geloik om 'n koppie bai heur snaartje.
Zai vertelt drekt weerom zai op pad is.
'Niks an Arie zegge, 'oor, as je 'm spreke. Den vindt ie me zô'n druul en 't is best gaan: alles is weg.'
Heur snaartje koikt 'r an, skudt 'r hoofd en zoit:
'Je hewwe evengoed wat an Arie uit te leggen. Julle benne 'n week in de war. 't Oud pepier wort pas de are week ophaald.'

Anneke Molenaar-Smak, Winkel

Hoe was 't ok weer?

Dat stoerste jochie uit m'n klas,
weer ik vroeger zô verliefd op was
kwam ik lesten weer d'rs teugen.

Ik kon 'm toch bedat niet meer,
hai had rimpels en ok groizend heer,
zô zat ie niet in moin geheugen.

Maar dat ik in de spiegel keek,
raakte ik toch zômaar wat van streek,
wat ik zag was echt gien leugen.

Moin heer was eerder grois as blond.
Ik zag rimpels maar ben nag gezond,
deer mag ik me in verheuge.

Nel Vlaar Kroon, Nibbixwoud