Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 3 van de 29-ste jaargang (2017) stane:
Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.
't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.
Wereldrois
Op een ochend in september
- toe de zon begon te gloren -
stapte ik bloid op m'n fietsie,
ging om boskippe nei Hoorn.
Ik ree deur ons achterpadje
en deer ben ik bar verskôten,
want 'r hinge wel tien webbe
vol met spinne, van die grôte.
Maar ik had al puur zô'n gang, dat
ik verskeur zonder mekéren
al die wondermooie maaksels,
dreide op m'n toet en klere.
En al fietsend veegde ik noidig
al die beiste en die klitte
van m'n stuur en van m'n jassie,
maar íen doerak bleef 'r zitte.
Op de Veemarkt pakte ik 'm
en ik zette 'm op een randje;
heêl gauw is ie toe verdwenen,
hai kroop bunzig nei 't kantje.
Op een ochend in september
kwam ik zoin bestaan verstore
en hai maakte zonder erg
toen een wereldrois nei Hoorn.
Ina Broekhuizen-Slot, Wognum
Weet jij nag hoe of 't luchtte?
Weet jij nag hoe of 't luchtte, zaterdes bai jullie thuis?
't Was 'n barre drokke dag den, in boerderaai en burgerhuis.
't Kamerzoil wier poest en wreven en d'rnei nag vaders stoel.
De koperen kraan met Brasso mooi daan, weet jij wel wat ik bedoel?
Weet jij nag hoe of 't luchtte, as ik skoene poese dee?
Dat was toch zô'n zuinig klussie, bloid was ik deer heêlst niet mee.
En geloof maar dat ze glomme; al die skoene van oôs joôs
stinge deerzô op 'n rissie, den was ik best barre groôs.
Weet jij nag hoe of 't luchtte, al kwam 'r bleikspul an te pas?
Voor de plee of 't gêle streitje en vezelf ok voor de was?
Hoe de petrolie bai oôs luchtte, al kreeg 't steltje nuw ketoen?
Alles hoorde bai die werkdag, d'r was altoid veul te doen.
Weet jij nag hoe of 't luchtte, as de kachel baaivuld werd?
Met aaierekôle of brekette of met turf van ome Gert.
Maar ok soms met stikkende klompe of gewoôn 'n groôt bonk hout.
Maar deur al die soorte luchies, hadde wai 't thuis nooit koud.
't Dreidjesvleis dat moeder breidde, met enkel peper en wat zout.
Zachies suddere op 'n lichie, dat is weer 't vleis van houwt.
Niks gien knofloôk of laurierblad, peperkorrels of gedoe.
Zonder poespas, zonder kruide bakte in die toid moin moe.
Weet jij nag hoe 't luchtte zaterdesseives bai oôs thuis?
M'n lieve broertjes bai de anrech, ja, dat ging gerust wel kuis.
't Rook deer den nei palmolive, skeerzeip en nei brillantien.
Támpesta luchtte ik ok wel, pas deernei mocht je ze zien.
We leve nou in are taaie, alles is puur en heêl gelikt,
benne bloid met nuwe dinge en met 't gemak bar in oôs skik.
Al lucht ik nou zô'n ouwig luchie, denk ik efkes weer an toen.
Maar hoor toch r's, beste mense: we hewwe 't hier maar mee te doen!
Bep de Haan-Appel, Hoogwoud
Net mooi
Ik zat met Wullem op 't zoilbankie. Wullem was tien jaar ouwerder as moin. Jan vaarde de skuit en we ginge nei de bouw. Wullem vroeg an moin:
‘Wor jij later ok bouwer?’
Ik knikte: ‘Ik gaan samen met m'n vader en al gaat ie doôd, gaan ik gewoôn veerder.’
Wullem zee: ‘Ik wul demie ok bouwer worre, maar ik bouw gien pinksternakele.’
‘Wat gaan jij dén bouwe?’ vroeg ik. Nou had Wullem moin krek weer of dat ie moin hewwe wou, want hai begon te droumen:
‘Ik bouw later 'n hoekie vroege eerappele. Niet te veul, niet te kort, net mooi. En ok 'n bloemkoôltje vezelf. Efkes meer as eerappele, maar niet te veul, ok niet te kort, net mooi. Ok 'n slaboôntje, dat vult de toid zô lekker op. Ze kenne den mooi tussen de late bloemkoôl staan, den haal ik twei keer van dat land.’
‘Den bouw je net zô veul slabône as bloemkoôl,’ rekende ik uit.
‘Nei, niet tussen alle bloemkoôl, 'n deêl. Niet te veul, niet te kort, net mooi.’
‘Bouw je gien tulpe?’
‘Meskien, want die moet ik koupe en ik hew niet zôveul geld, dat zel niet meevalle. Maar den koup ik plantgoed, niet zô veul, maar ok niet 'n zoôtje, net mooi.’
‘Wat doen je in de winter, as je gien pinksternakele bouwe?’ vroeg ik.
‘Meskien 'n peentje of rooie biete,’ zee Wullem. ‘Maar niet te veul, ok niet te kort, net mooi.’
‘Je moete ok nag land hewwe,’ docht ik met Wullem mee.
‘Ja,’ zee-d-ie, ‘dat huur ik wel. Niet zô'n stoive akker, maar ok gien zandig stuk, nei, net mooi.’
‘Al bouw je tulpe, den hè je ok 'n vrouw nôdeg die ze voor je pelt.’
Ik was nag te kloin om vedder te denken.
Ja, deer had Wullem ok al an docht, maar niet dat ze tulpepelle most.
‘Ik ben al wel op zoek, maar ken 't nag niet erg vinde. Koik,’ zee-d'n-ie, ‘ik wul niet zô'n lullekerd hewwe, maar ok niet 'n môdepop.’
‘Net mooi,’ flapte ik 'r zô achteran.
‘Nei,’ zee-d'n-ie, ‘'n pittegie!’
Kees Kreuk, Hoogkarspel
Bonbons
Hewwe julle dat nou ok: al kreg je 'n doôs bonbons, dat 't je noôst om dat doôsie open te maken? 't Benne oftig van die mooie doôsies, in goud of met van die speurige kleure, met 'n strik en ok nag 'n blompie.
Ik ken zô bar bloid weze met zô'n doôsie, want 't is niet alliendig mooi, maar ik weet ok wat voor lekkers deer in zit. Deuze bewaar ik heêl lang, denk ik den. Ik gaan d'r heêl zuinig op weze.
Maar as 't eivend is, den moet ik aldeur nei dat doôsie koike. 't Loikt asof 't me roept.
Nôh, vurrut, ientje den. Heêl sekurig skuif ik de strik van 't doôsie en koik verlekkerd nei die sukkelaat. Ze gloime m'n tegemoet. Ik tel d'r negen. Puur, melk, witte, met 'n neut of met 'n stukkie fruit. Ik slikbek d'rvan.
Ik neem de groôste en gaan d'r 's goed voor zitte. Met kloine happies geniet ik van de bonbon en eer ik 't weet is ie op. En hai smaakt zô merakels lekker dat ik 'r geloik nag ien neem. Weer smikkel ik 'r van.
Bedat koukt 't theewater en wat is 'r nou lekkerder as thee met sukkelaat, dat deer gaat nummer drie. Ik hap 'm of met kloine happies en geniet van de romige smaak. Al rap eet ik ok de vierde op. En dat is 'n teugendaaier, deer zit drank in en deer ben ik niet zô op stoven. Dat voor de smaak nag ientje toe. Ik zit lekker, neem nag 'n koppie thee en net as ik 't doôsie wegzette wul, groipt moin hand al nei nummer zes.
Nou benne d'r nag drie en nou komt 't: dut is de moeite van 't overhouwen niet weerd. Hop, deer gaat nummer zeuven en 't begint al wat teugen te staan.
Maar ze moete op. Deer gaat nummer acht met lichte teugenzin en van nummer negen frook ik bedat. Maar 't hart is gerust, 't doôsie is leeg, ken bai 't oud pepier en de strik ken in de vullisemmer.
En wete julle nou wat of 't ergste is van dut verhaal? 'n Are keer gaat 't weer net zô. Want bonbons en ik gane slecht samen. Die kenne gien dag met mekaar huize. Nei, die moete op, al is 't teugen heug en meug.
Anneke Molenaar-Smak, Winkel