Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 33-ste jaargang (2021) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Bevroidingsfeist ('t huwelek van de môlenaar)

Ze was 'n kloin moidje van amperan voif
en kreeg zômaar veul te verstouwen.
't Was in die lilleke oorlogse toid.
Dat het ze nag bar goed onthouwen.

D'r was 'n soldaatje die tilde heur op.
Hai docht den meskien bai z'n oigen:
ik wou da'k m'n oigenste moidje hier had,
hai kon zô'n verlangst nei 'r kroige.

Maar ok, op 'n ochend, 't was zeuven uur,
toen was 't inienen 'n léven.
Heur papa die sting bai de koeie op stal
om hunnie wat biete te geven.

Soldate die skreêuwde: ‘Je moet’met oôs mee!’
Ze zag dat z' heur vader mee sleurde.
Ze hadde gewere, wat was ze toch bang,
toe dat deer die razzia beurde.

'n Dag of wat vedder kwam nag meer verdriet:
heur zussie is toen overleden.
Die viel in 'n sloôtje en zai had 't zien.
En dat ze bar huile toen dede.

Maar toen nei 'n toidje oôs land werd bevroid,
de mof most zôvoors ritterére,
werd overal bloid 'n bevroidingsfeist vierd,
met vlagge en wumpels ter ere.

D'r kwam ok 'n optocht, wat was ze toch bloid,
want zai mocht deer bruidsmoidje weze!
Heur broertje was 't jonkertje. En de bruigom,
dat most oôze môlenaar weze!

't Ging met peerdewagen, de môlen d'r op,
dat het toen 'n prachtplaatje geven.
En wai benne altoid nag hartstikkend bloid
om nou nag in vraaihoid te leven!

Riet Kuin-Ooijevaar, Wervershoof

Hai hiet Henk

't Beurt enkeld meer dat 'n eend niet ofwachte ken dat alle aaiere uitkommen benne en alvast met de pulle an de loop gaat. Moin zeun vond zô'n vergeten aai, anpikt en al, en nam 't mee nei huis. We hadde 'n ouwe vissekom; deer hewwe wai 't aai en wat rommelderai inloid en 'r 'n lamp boven hongen. Daagsteran hadde we 'n verlegen pittig eendepultje.
‘Hai hiet Henk,’ zai m'n zeun. Hai was zô groôs as 'n eend… met ien pul.
Wai hadde zuk nag nooit bai de hand had, dat we moste bedenke wat 't beisie ete most. We hewwe bai Koenis voer haald voor kippepulle en deer slobber van maakt.
Henk lustte 't en hai groeide as 'n ‘poepe-witte’. We moste 'm vezelf ok nag swumme lere. Dat beurde in de wasbak.
De vissekom werd al gauw te kloin, dat we maakte van 'n paar dôze 'n hokkie in de boet. Deer zat ie smoek te spragen onder de warme lamp. Hai mocht altemet 'n rondje swumme in de voiver, maar deernei most ie toch weer in de boet. Dat beviel 'm op 'n end niet meer en we krege 'm seives gien meer te pakken. Hai vrat as 'n doiker en hai werd grôterder en grôterder. De voiver zargde teugen je op en er was gien waterplantje meer te bekennen.
We vonde dat Henk toe was an 'n aar leven.
‘Bai 't meertje zitte are eende, as we 'm deer nouwers bai zette,’zee m'n vrouw. Dat beurde.
Daagsteran ging m'n zeun koike of Henk nag bai de are eende was. Nei, dat was ie niet. Hai zat heêl allien in de rietskoôt. Dat ie m'n zeun in 't snotje kreeg, kwam ie drekt op de kant en bar bloid stiefelde ie mee op huis an. Hai dook weer in z'n bekende voiver en docht bai z'n oigen: ‘Hier gaan ik nooit meer weg.’
Deer dochte wai effies aars over. D'r most reid skaft worre. Hai was bar pittig en as we buiten an 'n koppie zatte, kwam ie d'r mooi bai zitte.
't Werd allien zô'n stinkboel.
We kwamme 'n kirrel teugen die tamme eende had en die wulde Henk wel hewwe. Deer hewwe we 'm heen brocht. We hewwe niks meer hoord, dat 't zel wel goed gaan weze. We benne genies an de weet kommen of 't nou echt Henk of oigelek Hendrika weest heb.

Jaap Kroon, Hensbroek

Herinnerings

'k Denk oftig an moin ouwe durp,
dat leit ik hier graag wete.
Ik liep deer skoôl van kinds of an,
ik ben 't nooit vergeten.
En bai de ouwe skoôl sting deer
de kerk, om te geloven.
Wie weunde d'r, wie ging 'r vort,
wie zit al mooi deerboven?
't Was 'n durp met heêl veul groen,
d'r was deer maar ien weggie.
En veul ketakte met de buurt,
veul praatjes over 't heggie.
Ok nou ik al wat ouwer ben,
herinnerings die bloive.
Deerom wou ik moin mooie durp
nag effies hier beskroive.

Gerrit Dekker, Tuitjenhorn

Koôlstrukke

Midden jare '70 was ik 'n joôn van 'n jaar of voiftien. Bai oôs op Lutjebroek had je toen nag veul bloemkoôlbouwers. De spotnaam voor oôze durpers was den ok de ‘koôlstrukke’. Al had je 'n metorskuit en 'n bunder land, den kò je temet voor je oigen beginne en van de opbrengste leve. Al had je 'n goed jaar den verdiende je 'n dik snee broôd. Maar in slechte jare lagge de rotte doôd voor de kast. Soms most er wel in de havens bai werkt worre.
Bloemkoôl most met de hand plant worre, beregend en dekt.
Dat ofdekken van jonge koôl beurde met de koôlbladere en was teugen 't gelig worre. 't Was reggig werk. Ok most je 't onkruid wude, aars kreeg je 'n bainaam, zôas ‘ruige’Niek bevobbeld.
In de zeumer, in de bloemkoôltoid, had je de meiste sneed. Den kwamme de bouwers om 'n uur of half voif uit hunnie nessie om bai 't eerste daglicht bloemkoôl te snaaien, om deernei op toid bai de voiling te wezen.
Ik hew veul werkt op de bouw, maar had 'n koikie op dat vroeg beginne. Je zatte om voif uur, nag half sleipend, in de metorskuit. De baas slingerde de iencilinder Farymann of Lister an en voer je al ploffend nei 't land. Met je hand kon je bai 't water. Kwam de skuit an de kant, den riep de bouwer steevast: ‘Hande binnenboord!’
De koôlblade gavve soches vroeg nag veul nattighoid of, dat je moste liesleerze of 'n regenpak an om niet tot je onderfuk nat te worren. De bloemkoôl werd deur de ouwere sneeën. Deer most je pittig slachtig voor weze. Jij moste de houten bakke met zes, acht of tien kôle d'r in sweitend en om 't harst nei de skuit sjouwe, weer of ze houg opstapeld wiere.
Vóór de middeg voer de bouwer met zoin skuit nei voiling ‘De Tuinbouw’in Groôtebroek. Dat was 'n vaarvoiling weer of je met de skuit tussen de commissionairs deur voere. De metor gong uit, want 't stond 'r toch al blauw van de rouk. Op 'n dubbelklapt skoôlbord stond met kroit skreven wat of je mee hadde. Dat werd ok omroepen, dat de kouper, die as eerste op de knop van de draaiklok drukte, wist wat of ie kocht had.
De hêle grôte en mislukte kôle ginge nei 't bedroif SV weer of ze peld werde om ze in pakkette te doen voor de soep.
Al draaide de bloemkoôl deur, den werde ze nei 't bolk brocht. Deer begonne ze vezelf onwois te rotten en te meuren. Al was de skuit lost, gong je om 'n koppie of 'n borrel nei 't voilingkefee van de femilie Skouten. Dat was 'n mooi verzetje. Deer kwam je de are bouwers teugen en wier 't gezellig. As joôn verdiende ik niet onsoortig. Dat was mooi meenomen, bevobbeld voor de Lutjebroeker kermis. Maar 't was ok veul teugenopzienderswerk! Dat ik wist al heêl gauw: ik zou nooit gien bloemkoôlbouwer worre!

Kees Takken, Den Helder