Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 36-ste jaargang (2024) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:

Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Bedat voor niks

Gaan d’rs nei de kringloupwinkel,
niet ver uitverdan van jou.
Deer kè je van alles vinde,
ok, as ’t meezit, zelfs ’n vrouw.

Vera kwam lest buman teugen,
had ’m al ’n toid niet zien.
‘Was je op vekansie?’ vroeg ze.
‘Was ’r ziek of zeer meskien?’

‘’k Hew ’n nuwtje,’ zee toe buman,
‘’k gaan nag alders uitverdan.
’k Skarrel met ’n pittig woifie.’
‘Nôh, hoe kom je deer nou an?’

‘’k Kwam heur teugen bai de Noppes,
deer zocht ik toe nei ’n boek.
Zai liep met ’n snokker hondje,
’k was ’r heêlst niet nei op zoek.

Deur dat snokk’re, kloine hondje
raakte we puur an de praat.
Dede toen ok maar ’n koppie,
je wete wel hoe of zuks gaat.

Weer ze weunde was toevallig
niet zô ver bai moin vedaan.
Saam hewwe we nou beslôten
’n latrelasie an te gaan.’

‘Nôh,’ zee Vera met ’n gloimpie,
‘deer loit voor moin ’n mooie kans.
Verkoupe ze meskien bai Noppes
ok nag manne, tweidehans?’

Nel Vlaar-Kroon, Nibbixwoud

Aaiere legge

Onder an doik stond ’n werkmanshuis met deergeneven ’n resterant.
’t Manje dat deer weunde, zou 65 worre. Heêl bloid kwam ie dat in de keuken van ’t resterant zegge.
‘En wat gaan je nou doen?’ vroege de koks.
‘Nôh, eerst lekker nikse, deer hew ik nou al zinnighoid an.’
Maar nei ’n toidje kwam ie zômaar oftig met konkeltoid anwaaie. Dat niksdoen viel ’m teugen.
‘Nôh, wai hewwe wel ’n sjouwtje voor je!’
Hai kon mooi in de kelder de boel oprôde, deer was genog te doen.
Al rap kwamme d’r meer sjouwtjes bai: grasmaaie, kwaadjes wude uit ’t pad of boôskippe doen.
Met sunterklaastoid liep ie as Sunterklaas rond in ’t resterant en met kerst was ie de kerstman.
Lesten met konkeltoid had ie ’n nuwtje:
‘Ik ben lid worren van ’n kippefokvereniging en gaan hier minder doen. Ik hew al ’n kippehok maakt en ik gaan nou kippe houwe.’
Nôh, deer keke ze bar van op, zô’n ommeswaai. Maar ze hadde ok reid:
‘Koup Barnevelders of Holland-hoen, den kroig je grôte aaiere, die kè je den mooi bai oôs sloite.’
‘Nei, ik koup krielkippe, deer hew ik zinnighoid an.’
Dat was slecht reiden, want zai konne niks met die kloine aaitjes.
Nei ’n toidje was ’r ’n feisteleke opening van ’t kippehok. Iederien was noôd. D’r zatte zes krielkippe in. Wat was ’t manje groôs op z’n toompie.
Al kwam ie met konkeltoid weerders opperdan, den vroege ze aldeur:
‘Weer bloive de aaiere?’
‘Nag effies, ze benne bedat an de leg.’
Op ’n dag kwam ie heêl bloid an met ’t eerste aaitje. Maar dat had ie beterder leite kend. De joôs gonge d’r effies goed voor zitte om ’t aai te bekoiken. Ze wazze d’r ’n beetje overuit.
Ze kochte ’n doôs met dubbeldooiers. Seives nei ’t werk werd stiekemig ien aai in ’t leghok loid.
Hêlegaar beloord kwam ’t manje soches an.
‘Dut ken toch niet, koik wat ik heb, welke kip zel dut aai loid hewwe?’
De kip die dat dein heb, zel deer wel bar louf van weze!’ werd ’r zoid.
Die eivend werd weer zô’n aai in ’t leghok loid. Daagsteran had ’t manje ’t niet meer:
‘Dut ken toch niet, die kip gaat doôd met zukke grôte aaiere, wat moet ik doen?’
‘Bel die kippefokvereniging of ze komme te koik.’
Dat werd dein en de are dag zou ’t hêle bestuur komme. Dut wou alleman welders zien.
Die eivend werde de leste vier aaiere in ’t leghok loid.
Ze hewwe’t manje al ’n hêle toid gien meer om ’n koppie had.

Wilma Groot-van den Hoek, Heerhugowaard

Zoin beurt

Gert is trouwd an Truus van Langen
en ’t daait deer best wel goed.
Oftig koukt zai foin zoin kossie,
Gert is bloid dat ze dat doet.

Wat ze ók doet, dat is klesse.
Ze klest thuis en bai heur buur.
Klesse, klesse en maar deurgaan,
voif kertiere in ’t uur.

Lesten was Truus weer bai buvrouw
en d’r bekkie sting niet stil.
Buuv most alles, alles hore
van d’r jicht en van d’r bril.

‘En,’ zee Truus, ‘ien ding daait teugen:
alle nachte, vroeg of laat,
hoor ik Gert, die loit te sleipen,
en den is ie an de praat.’

‘Ja,’ zee buur, ‘ik ken begroipe,
dat Gert an de praat is den.
’t Benn’ de ienegste memente,
dat jouw Gert wat zegge ken!’

IJs Broers, Oudorp.

Spinazietaart

‘Nôh moid, wat lucht ’t onwois lekker bai je,’ zoit Els, as ze bai buur Annie de achterdeur instapt. Ze komt effies de krant brenge, die ze samen leze.
‘Ja moid, ik doen zommaar d’rs gek. Ik hew van internet ’n resept ofhaald. Ik heb ’n zoôt spinazie op de bouw, dat bedat op skieten staat en deer hew ik wat voor zocht: ’n spinazietaart; ’t zel moin benuwe wat of de joôs d’r van vinde.’
‘Nôh, deer zè-je zô wat, bai oôs staat de spinazie ok op skiete. Ken ik dat resept niet meekregge, den maak ik ’t voor moin volkie. As ’t bai jouw joôs goed reiden is vezelf.’
Zô zoid, zô dein. De bure hadde d’r merakel lekker in eten. Dat Els gaat de are dag thuis slachtig an de veert met spinazie, aaiere, kwark, bladerdeeg en ze raspte keis. Ze had soches al zoid:
‘Veneivend kregge jolle wat aars as aars, maar erg lekker.’
Al zit alles in de springvorm, zet ze die kuin in de oven. Ze heb d’r oigen ok puur uitsloufd. Ze is d’r hillegaar verboefd van.
Ze koikt alles naggeres goed nei. Nôh, d’r ken niks vekeerd gaan, alles zit ’r in. Wat zelle ze lekker buize demie. Zô, nou nag ’n uurtje bakke en we kenne om zes uur an tafel.
Ik ken nag wel effies wat sjouwtjes doen, want ’t eten gaat z’n gang. In buiten moet ik nag ’t leste endje van ’t streitje wude, dat ken nou mooi.
De joôs komme altemet al vrage of ’t eten klaar is. Ze hewwe verskrikkeleke skroei en benne vezelf ok benuwd nei wat of moeder maakt heb.
‘Nei ’oor, nag effies wachte, jolle kenne zô terecht.’
As ze nei bedat ’n uur de keuken weer inloupt om de tafel te dekken, heb ze ’t ’r groôt van op an, dat ze nag niks lucht. Dat was bai buur Annie heêl aars. Gauw koikt ze in de oven. Wat is dat nou? De taart ziet nag hillegaar wit, hoe ken dat?
De joôs dangele alweer om d’r biene.
‘Is ’t eten al klaar, moe? ’t Zit al zô’n toid in die oven.’
En den ziet Annie ’t… Ze heb wel de oven anzet, maar gien temperetuur andein. De spinazietaart het ’n uur in de oven staan, die alliendig maar kouwe lucht sting te bleizen. D’r is hillegaar nag niks beurd!
Nôh, jolle snappe: ’t wier gien spinazietaart die eivend, maar petat uit de snackbar. Maar daagsteran stond den toch de taart op tafel en...’t ienigst wat de joôs zeeje:
‘Lekker ’oor, moe, maar de petat van guster was oigelek toch lekkerder.’

Gerda Wester-Koomen.Obdam