Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 4 van de 33-ste jaargang (2021) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Veertig dage buiten westen

Lesten kreeg côrona moin te pakken,
weke hew'k in't Doiklander toen loid.
Ben nou nag op zoek nei veertig dage,
want die raakte ik deer zômaar kwoit.
Eerstens maakte ze m'n buiten westen,
'n dikke luchtpoip kreeg ik in m'n strot.
Zonder zuurstof zou ik zeker stikke,
dat dat was 't ienegst mogelek bod.

Oftig most ik as 'n wentelteefie
keêrd worre van rug nei buk en trug.
Dat leek zômaar niet veul uit te halen,
dat ze lagge moin't meiste op m'n rug.
Alle dokters en IC-verpleegsters
hadde 't onwoize drok met moin.
Maar omdat ik van de wereld weg was,
voelde'k niks en had gien centje poin.

'k Hew'r gien benul van weer ik weest hew,
toch beleefde ik van alles deer.
Al die veertig lange donk're dage,
in delier of ok halucineer.
'n Boeremusical in 't Ouwedikkie,
nei Sweden was ok zô'n belevenis.
Dronken dokters an pesjente-bedde,
't loikt nou of 't heêl lang leden is.

Antibiotiek' en medisoine,
infuse en ok 'n ketéterslang.
Vloeibaar eten, fietse op de bedde,
zuks is niet weer ik nei trug verlang.
Heêl wat later zou'k 't pas beseffe,
voor vrouw en joôs was dut wel are koek.
Die beleefde dut met kromme tône,
en mochte deerbai amper op bezoek.

Nei veertig dage zoide de doktore:
‘Die knakker, komt zômaar wat leven in.
'n Natte washand om 'm op te frissen,
dat zurgt voor hum wel voor 'n nuw begin.’
En dat ging an, maar 't daaide teugen:
moin hêle loif was sloupt, 't wou gien meer.
En as 'n pasgeboren zuigelingkie
most ik bai de Omring in de leer.

Van voor of an most ik opnuw beginne:
loupe lere, doeze, zellef nei de plee.
Oftig maar de tande op mekander,
je wulle zô graag met de rest weer mee.
Al dut hier hew ik ‘van hore zeggen’,
dat ik hier nag ben, dat maakt m'n bloid.
Maar die verrekte veertig dage
ben ik voor altoid en eêuwig kwoit.

Kees Boukens, Lutjebroek

Thuiswerke

Vedaag is weer 'n werkdag,
moin laptop neem ik mee.
't Is nag 'n hêle klim, 'oor,
tot an de leste tree.

Ik gaan geloik linksom den,
want weer oôs bed ok staat,
dat is weer of ik typ en
ok teugen 't skermpie praat.

Den hoor ik ientje janke.
Oe, dat is oôze kat.
Dat ik gauw nei beneden,
want hai heb nag niks had.

Zit ik deer weer te werken,
den piept wat boven moin.
De wasmesien die roept al
de was moet an de loin.

Deernei maar effies koffie,
den gaan ik an de slag.
De mailbox is weer opskoônd,
dut was 'n halve dag.

Nou eerst wat stikke ete,
dat kost vezelf ok toid.
En nou verslage skroive,
weervan…? Dat ben ik kwoit.

Thuis werke loikt 'n makkie,
maar 't is 'n hêle keg.
Want liever gaan ik oftig
voor 't werk 'n daggie weg.

Martine Meester - van Groningen, Abbekerk

Spikkelaaspop

Dut verhaal vertelt wat of 'r in vroeger jare beurde in de Zaanstreek.
Al gong 'n joôn de eerste keer op zicht nei de ouwelui van zoin moidje, den had hai 'n spikkelaaspop mee. Die zat den roik versierd met amandele in 'n mooie doôs.
Hai had 't moidje al 'n keer of wat thuis brocht en had wel zien dat ze veul koeraampies hadde. Hai had den ok wel zinnighoid an heur.
Pikt en dreven liep ie om de boereplaas heen nei de achterdeur, dee 'm open en riep:
‘Volluk!
't Moidje kwam en zee:
‘Kom veerder, in de keuken is 't lekker warm en deer zitte pa en moe ok.’ In de keuken gaf hai de ouwelui 'n hand en gaf de spikkelaaspop an de moeder. Zai lag de pop op tafel en lette deerbai goed op wat of de joôn allegaar dee en zee.
Ze dronke poeiersukkelaad met 'n beskwietje d'rbai. Ze klessebeste wat over 't weer. Dat 't heêl nattig was op 't land en dat de koeie al gien meer op 't grasland konne.
Nei 'n toidje begon pa te gapen en moe knikkebolde wat.
't Werd toid voor de joôn om z'n padje weer in te korten en de moid en 't joônje kwamme in de biene.
Gauw pakte moeder de spikkelaaspop, brak 'm in tweien en gaf de bovenste halft, 't houfd, an de joôn.
Hai was zô bloid as blik: hai mocht bloive.
Want had ie nou de onderste halft kregen, den had ie de biene neme moeten en had ie niet meer trug te kommen op de boerderaai.
Den vonde de ouwelui dat hai niks voor hullie moidje was.

Ria Broersen-Kreuk, Obdam

Snert

Ik wou efkes nei Hoorn, maar eer ik an de reed gong had ik nag puur zô'n toidje over. Weet je wat, docht ik, ik most nag effies 'n varkenspoôt koupe bai de slager. Dat ik deer was, zee die:
‘Ien poôt, hè je deer genog an?’
‘Ja,’ zee ik, ‘ik wul snert make.’
‘Voor hoeveul mense moet je snert kouke?’
‘Nôh, eertoids voor z'n tweien en nou de halft minder. Maar ik wul d'r evengoed 'n dag of wat van ete.’
‘Den neem je d'r toch twei,’ zee de slager. ‘Twei pôte loupe vezelf makkeleker as ien stok.’
‘Da 's goed,’ zee ik. En met die twei pôte kwam ik thuis en keek 'rs of ik 'n pan had weer of ze in passe zouwe. Die pôte wazze veuls te groôt dat ze lagge half over de rand van de pan. Ik docht: weet je wat, ik gaan nei de boet om 'n boil, den hak ik ze stik, zôdat ze wel in de pan passe.
Toevallig vond ik toen 'n grôtere pan in de kelderkast. Nou konne ze mooi geneven mekaar legge. Ze lagge mooi lepeltje, lepeltje. Toen de urte d'rbai. Later ok nag wortel, knolselderie met groen, uiens en piepers.
En vezelf nag worste en spek.
'n Grovve worst van slager Gois. En 'n foine worst, ok van slager Gois. Van ieder de halft, den zat er toch ien hêle worst in.
De snert most lekker vuld weze. Dat 't 'n hêle dag trokken had, viele de pôte uit mekaar, je onne de botte er zô uithale. Die hew ik d'r uitvist en ofsukt.
Dat de snert klaar was hew ik 'r zes keer van eten.
Wat zel dat lucht hewwe!

Antje Koole-Bakker, Oosthuizen