Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 25-ste jaargang (2013) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Een ongeluk

’t Beurde op de Oôsterweg, effies buiten 't durp. Twei auto's die te hard rede ware met een klap op mekaar vlogen.
Trees, die net uit de winkel kwam met een tas vol boôskippe, verskoôt 'r van. Ien auto dwars over de weg, de aar an in 't sloôtkantje.
't Loikt de auto van Jan Dekker wel, docht Trees. De are auto kon ze niet thuisbrenge. D'r was geloik een pliesie bai.
‘Wat is 'r beurd?’ vroeg Trees
‘Te hard reden,’ zee de pliesie. ‘Dat heb je op deuze weg, een skerpe bocht, bedat gien verkeer en den kroig je dat.’
‘Benne d'r nag gewonde?’ Trees had al zien dat de iene Jan Dekker was.
‘Dat valt best mee,’ zee de pliesie. ‘Jan Dekker heb een bult op z'n kop en Merie, z'n vrouw, een paar skrape op d'r biene. 't Is nag verlegen best ofkommen. De mense van die are auto mekere niks. Een paar deuke hier en deer, maar dat kenne ze op heden zô mooi opgnappe, je zien d'r den bedat niks meer van.’
‘D'r lait aars een zoôt bloed op de weg,’ zee Trees. ‘Koik maar, een heêl spoor.’
‘Dat is van een kat,’ zee de pliesie, ‘die hewwe ze metien doôd reden. 't Beist vloog zô de weg over.’
Trees stapte metien weer op de fiets, maar ze ging niet geloik op huis an. Nei, ze most eerst erges d'r verhaal kwoit.
Koike of Troin Wit thuis is, docht Trees. Die was net in de tuin bezig, dat trof ze.
‘Moid, moid, wat zien jij d'r ontboeft uit,’ zee Troin. ‘Gaan efkes zitte, ik zal wat drinke voor je hale.’
Trees begon drekt an d'r verhaal: Jan Dekkers auto in de prak, een grôte skeur in z'n kop en hai most metien nei 't ziekenhuis, want 't most hecht worre. Merie d'r arm vol bloed, 't lag hillegaar op de weg. Maar ze leve gelukkig nag. 't Had erger kend.
Ik moet op huis an,’ zee Trees, ‘piepers skille en slabône ofhale. Strakkies komt Kees thuis, die zal d'r ok van ophore.’
Troin was puur van 't verhaal verskôten en most effies baikomme. Deernei ging ze nei de slager, want de sjupan was bedat leeg. Deer most ze vezelf ok vertelle van dat barre ongeluk. Arie, de slager, was d'r hillegaar niet blaid mee. Merie Dekker werkte een paar dage in de week in de slagerai. Wat most dat nou weer?
Thuis was Trees an 't tafeldekken. Kees had de krant net lezen en zou z'n bord net volskeppe toen ie inienen zee: ‘Deer gaan Jan Dekker en Merie. 't Beste pak an, die hewwe zeker 'n feesie?’
Hai ging metien op sokke nei buiten.
‘Hei, Jan’, riep Kees, ‘wat heb jij vemiddag uithaald? 't Hêle durp is op redut.’
‘Een bult op m'n kop,’ lachte Jan, ‘maar 't zakt al of, 'oor. Merie heb 'n plaister op d'r bien. We moete opskiete, want m'n zwager is jarig en we gane koike of de Bokma al koud staat.’
‘Nôh, Trees, wat docht je, ik zal 't durp wat hore leite, d'r beurt hier nooit wat?’
Trees zat an tafel met 'n roôd hoofd.
‘Ik docht toch echt dat ik 't goed zien had. Meskien zat ik 'r 'n beetje naast, maar dat bloed was echt.’

G. Schreuders-Kuiper, Noord Scharwoude

Raaie

De manne ware an de rol weest,
dat ze hadde heêl wat op,
maar dat kon die eivend laaie,
want ze rede met een BOB.

Dat al werde ze anhouwen,
ja, ik doen nou maar een gooi,
gaf dat hêlegaar gien prebleme,
nei, dat vonde ze juist mooi.

En verdubt, deer stonde pliesies,
drankcontrole op de weg,
maar zai hoefde niet te stoppen,
dat ze hadde oigelijk pech.

Deervan keerde Piet, die BOB was,
effies vedderop maar om.
Om er naggers langs te raaien,
want dut was toch ok te stom.

Nou, dat kwame ze te weten,
ja, een dure grap werd dat:
honderdtachtig euro boete;
al ze bande ware glad!

Siem de Haan, Heerhugowaard

Nuw leven

De meerkoet heb 'r bek vol takkies,
ze loit ze in 'n hoekie neer.
Zô bouwt ze vedder an 'n nessie,
dut jaar al voor de tweide keer.

Voor heur had 't niet zô nôdig hoeven,
ien nessie vindt zai mooi genog.
Maar manlief die had are planne,
dat je begroipe, 't beurde toch.

Dat broeden zel z'n oigen skikke,
maar kreg 't grut maar weer d'rs groôt.
Ja, 't was voor heur wel effies slikke,
toen hai 'r nam deer in die sloôt.

Deer komt ie an met wollen dreidjes,
weer heb ie die nou weer vedaan?
Hai loit 't allerleste laagie,
nou ken zai oindelijk zitte gaan.

Oh, 't is vezelf ok wel weer pittig,
dat nuwe leven brengt ok houp.
Ze skudt 'r vere, zoekt 'r plekkie,
ze leit 't maar op z'n beloup.

Dilly Koetsier-Speets, Hoogkarspel

De inspecteur

Gerrit weunde op 'n boereplaas an de doik, erges achter in de polder an een doôdlopend weggie. Hai had deer alle ruimte en van gien mens last. Hai had ok gien last van vrouwe. Nou ja, het gemak had ie 'r ok niet van. Meedoen met ‘Boer zoekt Vrouw’, deer heb ie wel d's an docht, maar al had ie den weer es zô'n uitzending bekeken, docht ie bai z'n oigen: zo op 't eerste gezicht loikt 't wel wat. Maar al doen ik zuks, den moet ik puur an 't oprôde en deer hew ik heêls gien zinnighoid an.
Dat met ‘Boer zoekt Vrouw’ werd 't niks. Gerrit bleef zo mooi allien in de polder an de doik weune.
Anloup kwam 'r evenzogoed wel, alliendig niet van vrouwe. 't Was ok niet zo dat Gerrit hêlegaar wirreldvreemd was. Oh nei, die donder nei! Hai dee mee met de plaaselijke toneêlvereniging en had oftig een verlegen mooie rol, want speule dat kon ie as de beste.
Ok de biljartclub kon alle weke weer op Gerrit rekene.
Op z'n boerderaaitje koetelde Gerrit gewoôn deur en dut koetele was z'n lust en z'n leven.
Hai liet de netuur volop ze gang gaan. Bai Gerrit gien KI, gien spuitmiddele, maar 'n oigen stier en 'n oigen skraper.
Nou had die stier woinig te doen. Die redde z'n oigen, maar dat skrape da's heêl are koek. Die skraper gaat niet vezelf ze gang. Gerrit zette de skraper soches wel op de tuin en as 't meedaaide haalde hai hem 'r seives weer vedein, maar hai kon niet zien dat 'r wat beurd was. Vergif spuite wou ie niet. Mocht ie trouwes ok niet, dat je kenne begroipe dat 't hier en deer een beetje een bende was bai Gerrit. Maar om zo deur te koetelen kenne, most ie toch altemet welders een formeliertje invulle.
Op de biljartclub was 'r ientje die Gerrit deer wel mee hielp, want met dat invulle most 't vezelf wel goed gaan, aars kreeg je weer gien subsidie van Brussel. Gerrit nam de pepiere mee nei de biljartclub en vroeg an ze maat:
‘Wul je voor moin deuze pepiere invulle?’
Ze maat dee dat. Niet zo as het hêlegaar bai Gerrit was, maar zo as de houge here vonde dat 't bai Gerrit weze most. Gerrit zette ze handtekening d'r onder en dee 't nei de biljarteivend in de brievebus. Zo, deer was ie voorlopig weer vanof.
Nei een paar maande kwam 'r een kirrel bai Gerrit in de boet.
‘Goede middag meneer,’ zoi de kirrel.
‘Nôh, ok goeie middeg,’ zoi Gerrit. Hai kon de man niet.
‘Ben ik hier bij de heer G. Beerepoot?’
Dat was ie. De meneer liet een kaartje zien weer of ze naam op stond en dat ie van de ien of are instansie was en dat ie de boel bai Gerrit bekoike mocht en of Gerrit deer bezwaar teugen had.
‘Je magge gerust de boel bekoike, 'oor,’ zoi Gerrit, ‘maar ik hew 't drok. Je redde je oigen wel, denk?’
‘Jawel,’ zoi de inspecteur.
‘Gaat u maar rustig door met uw werkzaamheden. Als ik iets te vragen heb, kom ik wel bij u.’
‘Da's mooi,’ zoi Gerrit. ‘Oh ja, nag ien ding: je magge niet op dàt stuk land komme’ en hai wees op een stukkie land naast zoin skuurtje.
‘Ik mag overal komen, dat blijkt uit dit kaartje,’ zoi de inspecteur.
‘Nou ja, den moet je 't zellef maar wete,’ zoi Gerrit en hai ging weer verder met ze klussie.
Afoin, de inspecteur of. Eerst effe nei de auto wat pepiere hale en toe ging ie an de gang. Gerrit hield 'm toch wel een beetje in de gate weer of hai allegaar nei keek. Op 't lest klom hai over 't hek heen weervan Gerrit zoid had dat ie deer niet komme mocht. Nei 10 minute hoorde Gerrit een harde skreêuw. De inspecteur liep met een rotgang nei de dam, omdat een kwaaie stier achter hem an zat. Hai skreêuwde luid om hulp. Gerrit zoi doôdleuk teugen de inspecteur, die net op toid over 't hek sprongen was:
‘Je benne ok een druul, je hadde je kaartje an de bul zien leite moete.’

Klaas Jan Bierman, Avenhorn