Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 2 van de 35-ste jaargang (2023) stane:
Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.
't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.
Hooitoid
Op ’n warme, zeumerse dag docht ik zommaar effies terug an de toid dat ik ’n moidje van ommerdebai zeuven jaar was.
Ik ben groôt worren op de boerderaai. ’t Is hooitoid! Met de Bles, ’t swarte peerd, en de wagen gane we nei ’t verste land: ’t hooiland.
’t Is soches vroeg, d’r hangt nag wat dauw over ’t land.
t Voelt dat ’t ’n zeumerse dag wort. Swaluwtjes vliege deur de lucht.
’t Begint lenigies-an warmerder te worren.
Voor moin is dut nou ’t paredois. Ik heb m’n kloine mandje meenomen. Koetelende vort vind ik ’n nest met kale muisies, onder de hooiroke, die op ruiterstokke opzet benne. Ik speul d’r mee op ’t land.
Dat land ziet geêl deur ’t gras dat kort ofmaaid is.
Boven m’n hoofd hoor ik de leêuwerike. Ze jubele en juiche. Ik voel de zachte zeumerwind om m’n blôte bientjes.
Altemet mag ik ’t peerd menne. Hai spant z’n oigen puur in. Je kenne-n-’m hore briese.
De manne hebbe allang hullie overhemde uit. In hullie hemde gooie ze ’t hooi op de wagen. Ze doene grappe make, ze hewwe skik. Alleman is best in ’t zin.
’t Hooi is geêl en goed. As ’t peerd stil staat, aai ik de bles over z’n zachte, swarte snuit. Ik leg m’n hoofie zachies teugen z’n hals. Wat lucht ie lekker!
Koppiestoid.
We zitte in de skaduw van ’n hooirook.
De manne drinke uit de hooierslokkies en vertelle mooie verhale. Ik leun teugen m’n vader an. Hai slaat z’n arm om me heen. Ik speul met de here op z’n arme.
De wereld is voilig!
Effies ternei gane we weer. De zôveulste wagen is vol. We brenge ok deuze nei huis. Voer voor de winter.
’t Trouwe peerd spant z’n spiere, hai briest en hoigt.
Ik mag bovenop de wagen, op ’t hooi. De manne pakke m’n over. De ponder houdt ’t hooi bai mekaar.
Op m’n reg leg ik in ’t zeumers luchtende hooi en vanof m’n voilige holletje, bovenop de wagen, koik ik nei de veugels en de wolke.
Dut ritje mag eêuwig dure.
Netty Zander, Schagen
Stroffelstiene
Dat wai lange pade loupe
is al jare vast pandoer.
Maar met deuze die we doene,
hebbe wai ’t wel ’s stoer.
Niet deur al die dikke blare
of somwoilen barre weer.
Niet omdat we louvig benne
nei, zuks skeêlt oôs echt gien meer.
Dut pad is ’r ien met boskip:
in ’t spoor van heêl veul leed
‘Westerborkpad’ zoit ’t boekie,
‘opdat men het niet vergeet’.
Deervan loupe we deur plaase
weer veul mense indertoid
uit de huize wegvoerd benne.
Deer benn’ stroffelstiene loid.
Op die stiene valt te lezen
wie deer weunde, tot wanneer.
Omdat ze puur kloinig benne
kniel je meist vezelf al neer.
Zuks geeft oôs veul prakkesasies:
weerom moste ze deer weg,
nei ’t duist’re onbekende?
Voor die mense puur zô’n keg.
Nei, ze mochte niet veul pakke,
moste d’r met niks op an.
Liepe net as wai veul ure,
wai met goeie skoene an.
Hullie werde op transport zet
roisde dage met ’t spoor.
Oftig is dat ok oôs padje,
maar wai komme wel trug, ’oor!
Els Sijm, Oosterblokker
’n Middeg om nooit te vergeten
’t Zel zô rond end jare voiftig weest hewwe, dat wai met de metor nei Warmetuut moste. M’n tante had deer ’n naaiskoôl en toe dat ze de wieder in de bône gooide, most de hêle bubs nei Broek haald worre.
’t Reidigst dede we dat met de skuit, want de skoôl was in ’n koôlboet met de deur vezelf op sloôtkant. In Broek most ’t hêle spul ok weer achter in de boet lost worre.
Op woenesdegmiddeg most ’t beure; wai hadde vraai van skoôl en we konne mooi helpe. ’t Was voor oôs joôs ’n verlegen mooi uitje, want zô ver hadde we nag nooit weest met de skuit. ’t Was voor oôs temet ’n buitenlandse rois. Met z’n vieren d’r op an: m’n twei broers, ik en ’n man met de bainaam ‘dikke Piet’. Hoe we in Warmetuut bedaard benne en deur wat voor sloôte we voere, weet ik gien meer. ’n Waterkaart van ’t ambacht het ’r nooit weest. We krege de boet deer rap op skot. Vader was met de oto en sting oôs al op te wachten. Alles most mee: naaimesienes, skrage, stoele en de planke weer of ’t tafelblad van maakt wier. Ok vezelf neêlde, lessies geren en kaartjes brat. De skuit raakte hêlegaar streken vol.
Opheden zou zuks allegaar zô nei de stort brocht worre, maar toendertoid gonge ze d’r efkes aars mee om. Ze gebruikte alles gewoôn weer.
De naaimesienes hew ik gien meer zien, maar de skrage, stoele en planke nag oftig. M’n oom gebruikte die voor ’t bollepellen. En al raakte de boel of, bedaarde ’t spul in de kachel. Zô hadde ze d’r ok nag warmte van. Maar de planke zag ik jare later weer bai ’n are oom. Hai had ’r ’n oud, krakkemikkig houten boetje mee opkalefaterd.
Al is ’t wel al meer as zestig jaar leden, we benne deuze woenesdeg-middeg nooit vergeten. We kenne nag altoid skik hewwe om wat of d’r toen beurde. Dat we bai de Lient ankwamme, weer die boet an sting, lag deer ’n skuit voor de wal en om d’rbai te kennen most die verhaald worre. Vader zou dat wel effies doen, maar dat zat nag niet zô reid, want met ’n dikke laag kroôs gong dat niet zô makkelek. Hai had ’r nag puur zô’n keg an. Vader wier deer zô mee in de weer, dat ie niet in ’t snotje had dat ie op ’n groen angroeide stelt stapte. Hai gong an de glis en bedaarde in de Lient, weer of ’t kroôs drekt boven z’n houfd sloôt.
’n Plons hoorde we niet, want ’t geluid wier dempt deur ’t kroôs. Ok wazze wai drok doende om de metor voor de wal te kreggen. Deur al dat kroôs was dat nag ’n hêle hois. Dat wai weer zoin kant opkeke, was d’r gien vader te koik. Maar inienen kwam ’t kroôs in beweging, ’t kwam omhoug en deer kwam ie weer boven water, met ’n hêle dikke laag kroôs op z’n pet. ’t Leek Neptunus wel. Je kenne wel reide wat of ’r toen beurde.
Maar al met al wier ’t ’n middeg om nooit te vergeten.
Dirk jan Slot, Broek op LangedijkFeguur-poepe
Feguur-poepe
Twei verlegen lieve kloinjoôs
hoord’ ik prate al ’n toid.
Z’ hadde effies lekker zeten,
wazze hunnie boskip kwoit.
Zatte alle twei op kniese,
op de bril lag hunnie kin,
keke nei de bruine boskip.
Nôh, wat zagge ze deerin:
‘’t Loikt ’n beetje op ’n beertje.
Da’s z’n steert en da’s z’n snoet.
Koik, dat krentje is ’n ougie
en de kleur is ok wel goed.’
‘Nei, gien beertje, ’t is ’n skeipie.
Koik maar nei dat poôtje, Pien.
En de kleur ken ok zô weze:
’k heb welders ’n bruin skeip zien.’
‘As je zô koik is ’t gien beist meer.
Hé, nou loikt ’t wel ’n knol!’
‘Die is glad en deus heb punte.
’t Loikt meer op ’n ôliebol.’
‘Joôs, nou moete julle komme,
gien gezeur, je hoor wa ’k zeg.
’t Lucht nou ók vies in de kamer,
spoel die drolle nou maar weg.’
IJs Broers, Oudorp