Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 4 van de 27-ste jaargang (2015) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Midden in de winternacht

We zouwe venacht sleipe bai de skeipe in 't veld.
't Had puur zô'n drokke dag weest, de skeipe wazze teld.
Inienen zee broer Jacob: 'Kaik nou 'rs in de lucht!'
't Was ien bonk licht en sterre en in 'n poep en zucht
sting deer zommaar 'n moidje met vleugeltjes van goud.
Ik docht nag: trek wat an, koind, 't is zô toch veuls te koud.
Ze sprak van: 'Gaat toch hene en volg de grôte ster,
leit die skeipe nou maar hier, want 't is nag pittig ver.'

Langs de weg was ondertoid veul volk al op de bien.
Van alderhand, ok koninge die hewwe wai toen zien.
We zagge ok 'n snokker stel, zai was al pittig louf,
had ois'lijk kouwe biene, ze zocht 'n warme stouf.
Ze zee: 'Ik ben Maria en hai hier is moin man.
Ik loup op alle dage en ben d'r dik mee an.
Ze hewwe toch wat anhaald, we moete, loikt 't teld.
Dage benn' we al op sjouw, je ben' d'r mooi mee steld.'

Gien plaas meer in de herberge, tja, goeie reid was duur.
Dreut zat ze op die ezelsrug, maar koik,'n ouwe skuur!
't Was wel 'n brakkig zoôtje, de deur hong uit 't skernier,
maar binnen sting 'n ezeltje en ok 'n sneën stier.
Deer maakte Jozef in 't stro 'n warm nessie klaar.
Toen wier dat vrouwtje in die nacht pikt deur de ooievaar.
Ze wikkelde dat poppie in een lekkere zachte doek
en legde 'm in 'n voerkrippie, die sting deer in 'n hoek

Zôvoors zagge wai die ster weer, zô skinserend en fel.
Krek boven 't ouwe boetje, 't is waar wat ik vertel.
We stiefelde nei binnen toe en zagge in die stal,
't poppie dat geboren was en vrede bringe zal.
Teminste, zô is dat voorspeld deur manne, pittig kien,
maar met die vrede zit 't aars, die vrede moet je zien
en vinde in je oigen hart, want met de wirreldvree
zit 't zô deur de eêuwe heen, bai lange nei niet mee.

Bregtje Buishand, Enkhuizen

Sneêuw

Smiddes begon 't te sneêuwen. Twei buurmoidjes kwamme te vragen:
‘Kò-je mee buiten speule?’
Ik mocht op de slee die Thea en Tootje omstebeurt trokke. Wai zoide welders Teetje en Tootje, maar dat mocht niet. Den werde ze noidig. Wat was 't mooi in buiten! Dikke vlokke dwarrelde zoetjes omleig, de sneêuw werd alsmaar dikkerder. D'r ware 'n zoôt joôs op streit vezelf. Ze hadde 'n glaaibaan maakt, spiegelglad was ie. Ik liep voetje voor voetje, maar dat most niet. Glisse most je! Wat hadde we 'n skik. Toedat de streitlanteerns anfloepte, werd die witte wirreld nag veul mooierder.
We kwamme in 'n streit weer of dat ik nag nooit weest had. Deer ware joôns an 't sneêuwballe gooie. Dat was niet erg: ze ware rul en ze spatte zô uit mekaar. 'n Stuk of wat grôte joôns riepe dat ze ons inpepere zouwe. Inpepere, wat was dat nou weer? Ik werd bang, maar de moide begonne hard te skreêuwen:
‘As je durve, as je durve!’
Ze stonde teugen de joôns op as leêuwe en die drope of. Dat we bedat koud en louf ware, namme de moidjes me mee in huis. En deer zag ik voor 't eerst 'n staltje. Wat was dat 'n pracht! D'r lag ok mooi lekkers naast en ik kreeg van juffrouw van der Molen 'n sukkelaskeertje in gouwen zulverpepier.
Thea en Tootje moste te bed, want ze ginge midden in de nacht allegaar te kerk. Ze ginge kindje wiege, Ik vroeg of ik mee mocht, maar dat kon niet. Ik was nag te kloin en te kladdig.
Ik heb nag vaak in de sneêuw lopen, al skeen de maan en al flonkerde de sneêuwkristalle as diamantjes. Al was je den verliefd op 'n joôn en de sneêuw knerpte onder onze skoene, nôh, den was 't net 'n sproukie. Onbeskroifelijk mooi was dat.
Maar moin die eerste keer in de sneêuw met Teetje en Tootje, dat was 't aldermooiste!

Geerie Krul-Blok,Stompetoren

Gortig

Marietje wou niet gortig worre,
wat of iederien ok zee.
Zai bleef 'r hoilig in gelouve,
dat Piet wat in d'r skoene dee.
As beukertje zat ze al oftig
op de skoôt van d'ouwe baas.
Hai was oigelijk heur vader,
maar voor 't moidje Sunterklaas.

Pa en moe dochte wel: ken dut?
Straks heb oôs Marie 't deur.
Nei 'oor, ze zee enkeld: ‘Papa,
Sunt z'n skoen had ok die kleur!’
Heur zussie had 'n groôt gehoim toen,
Marie die wou 't wete ok.
Toen Suus zee dat Sunt niet echt was,
krege ze-n-'t an de stok.

‘Da's niet waar!’ skreêuwde Marietje,
bang dat Sunt 't hore zou.
‘Zeg dat niet, Suus, van zô'n lieverd.
Hai bezoekt oôs land zô trouw!’
Ok al kwam 'r nag meer ruzie,
Marietje bleef bai heur gelouf.
Meskien was Sunt wel niet zô oud den,
hai kwam echt in Wurvershouf.

En ok in al die are plaase,
van Bergen tot an Benningbroek.
Verrut, de skoorstien deur, dat kon niet,
Piet heb sleutels in z'n broek.
Op 'n dag, 't was Sunterklaastoid,
werd heur droum puur ruw verstoord:
juf zee ok dat Sunt niet echt was,
Peêuwend liep ze uit de poort.

Maar moeder kon heur enkeld zegge,
dat juf echt de waarhoid zee.
Dat Sunt niet de pakkies kocht had
en zai dut met vader dee.
Marietje had 'r puur verdriet van,
maar 'n nuwe toid begon.
Nou kon ze zelf ok swartepiete,
wat allien in droume kon.

Marie is nou zelf moeder worren
en gelouft nag meer as toen.
Ziet ze overal Swarte Piete
en zet elke dag heur skoen.

Martine Meester-van Groningen, Abbekerk

Suntemaarten

Dut jaar benne d'r puur minder joôsies bai ons weest met Suntemaarten. En ‘Suntemaarten, wat is 't koud’ hew ik deuze keer hêlegaar niet hoord. M'n bak met lekkers staat nag wat ienlijk op 't kassie in de gang. Ik zel 'm maar gauw lege, want ik loop 'r aldeur langs en den pakt 't zo makkelijk, want 't is allegaar merakels lekker.
Den wai eertoids. 't Zoiltje op tafel lag klaar, al kwam ik thuis. Den stortte je je tas leeg en wier alles uitzocht. Wat 't belangroikste was? Dat ware de cente, deer was moe tuk op. Al viel 't mee, zee ze altoid:
‘Koik, lieverd, deuze benne voor moe en dut gaat in je spaarpot.’
Den kreeg ik wel nag 'n cent om 'n grôte spek te kopen bai Maarten Otto of zô'n lekkere zoute drop. Den kon je dag niet meer stik.
Ik dee vroeger altoid eerst Suntemaartene bai ons op 't Schoôlpad. Deer weunde ik en werde we lekker verwend. Je wiste ok percies weer of je niks krege en den zong je uit volle borst ‘Suntemaarten de deur is vast…‘
't Was altoid 'n bar mooie eivend. Maar 't is wel zo: op je ouwe dag gaan je veul dinge mooierder zien, as dat ze wazze.

Nel de Geus-Smit, Noord-Scharwoude