Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 2 van de 27-ste jaargang (2015) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Je moeder

Je moeder bloift je moeder, zô oigen en vertrouwd.
Je moeder bloift je moeder, al wort ze nag zô oud.
Ze is niet meer de ouwe, ze ken 'n hoop gien meer.
't Gaat niet meer zôas vroegeren dat doet ok wel zeer.

Vergeet wel 's de dinge, ze volgt niet alles goed.
D'r is 'n zoôt dat gaat nou gien meer zôas 't moet.
Ze wort wat krikkemikkig en loupt niet meer zô best.
De stok most 'r al komme,’n rellater op 't lest.

Dat wul ze eerst niet wete, deer wort ze narrig van.
‘Moet 'r juist eerst wat beure, komt dokter opperdan?’
En wul ze dat je helpe, moet dat op stel en sprong.
‘Weerom nou zô lang wachte, totdat 't echt niet gong?’

Soms heb je wat te stellen met 'n moeder van veul jaar.
Maar 'k denk den bai m’n oigen: zai stond voor moin ok klaar.
Altoid kon ik heur belle, ok midden in de nacht.
Of as 'r 's wat loôs was, hield moeder trouw de wacht.

'k Dee ok niet altoid pittig, ik was soms wel 'n zeur.
Ik moet nou voor heur zurge, dat deer gaan ik mee deur.
Je moeder bloift je moeder, al wort ze nag zô oud.
Ik hou nag altoid groôt van heur, ze is me zô vertrouwd.

Liesbeth Wever, Alkmaar

Oôze kieper

Venochend , bai 'n koppie, toe las ik in de krant:
Gerrit is ok doôd gaan. 't Sting 'r ‘swart omrand’.
Nou moet je effies wete, wie Gerrit oig’lijk was:
hai was voorheen oôs kieper, van hil amparte klas.
Gerrit was 'n kieper, zô was 'r echt maar ien,
wai hewwe in alle jare gien beterder meer zien.
Want Gerrit die hield alles, 'n toiger in zoin doel,
hai gaf de teugenstanders 'n houpeloôs gevoel.
Ze wouwe 'm wel graag hewwe, die kluppe uit de stad,
maar hai is d'r nooit heen gaan, bleef bai oôs onder de lat.
‘Wat hew 'k d'ran,’ zai Gerit, ‘om nei zô'n klup te gaan,
deer ken ik d'r genien van, die langs de loine staan.’
Dat Gerrit gien meer speulde, had hai 'n vaste plek,
achter 't doel an de oôstkant, dat was zoin oigen stek.
Oplest werd Gerrit minder, 't loif liet 'm in de steek,
maar achter zoin rellater kwam ie nag elke week.

De herinnerings an vroeger, die bloive wel bestaan,
maar Gerrit, oôze kieper, zel d'r nou nooit meer staan.

Jan van der Haar, Enkhuizen

Soep uit de fietstas

’t Lucht merakel lekker, buur!’
't Is dinnesdeg en den is 't vast pandoer dat Siemen te eten komt. Zoin vrouw is 'n jaar of wat leden de dam uitgaan en nooit weerom kommen.
Nou 't is niet zô dat Siemen niet voor z’n oigen zurgen ken, maar met mekaar ete is veul genoegelijker. 't Geeft are praat en moin Arie komt den ok op toid thuis.
Zaterdegs hale wai meistentoids bai Siemen de kost weer op.
‘Al zet jij nou effies de glaasies op tafel, den breng ik de borde dat op.’
‘Wat skaft de pot, buur?’
‘Eerst hewwe we ‘soep uit de fietstas’ en den boôntjes.’
‘Soep uit de fietstas? Is dat 'n nuwighoidje van die Jamie Oliver op tillevisie of zuks?’
Arie, die net de keuken instapt, zait niks, hai gloimt allienig wat.
‘Nei, moin inspirasie loit bai de Vierdaagse!’
‘Hè-je deer ok koukt den?’
‘Nei, al gane we nou eerst effies zitte, skep ik de borde vol en zel ik je dat verhaal vertelle. De soep is nag pittig heit dat Arie bleist effies. Hai ken 't nag niet douge, dat den steek ik van wal.
‘Koik, datte we verleden woenesdeg deur de Geestmerambacht loupe moste, hadde we 'n stempelpost bij die peerdeman, boi Beukers. Deer is ok koffie en zuk en zuk te kroig. D'r stinge 'n pertaai stoele dat we konne lekker effies uitzakke. Mooi sprage in 't zontje. Skoene en sokke uit en de biene op 'n are stoel en lekker de stikke opete. Inienen komt deer 'n moidje op de fiets ankarre en ze raait tot an de tafel geneven oôs .
‘Mooi dat jelui d'r nag benne,’zait ze teugen wat woifies, ‘ik hew 'm pittig an trapt, want d'r staat nag 'n bonk wind.’
Den haalt ze kompies, 'n zoôtje lepels en 'n grôte pollepel uit de fietstas. En uit die tas skept ze soep in alle kompies.
Ik zat vezelf te miereken weer of zai nou die soep vedaan haalde. Nôh, in heur fietstas had ze 'n grôte soeppan inpakt in krante.
Op 'n end hadde wai an oôs tafel ok allegaar wat soep. Lekker snakker vezelf, zô'n soepie met dat warme weer. Ja, 'n mens maakt wat mee op zukke dage. Ik hew gauw wat kiekies maakt van dat panje in die tas en ok geloik om 't recept vroegen. En inienen zee ik teugen dat moidje:
‘Hier ken ik welders 'n stukkie over skroive.’
'Nôh buur, ik weet niet hoe of dat soepie deer smaakte, maar deuz’ is merakel. Doen moin nag maar zô’n bordje uit de fietstas.’
‘En dat stukkie,’ vraagt Arie, ‘hoe zit 't deer nou mee?’
‘Nôh, deer zit ik nou an vast, vezelf.’

Margie Verbruggen-Schilder, Wieringermeer

De kedôbon

‘Fielseteerd, 'oor Gré, met je verjaring. Ik hew deuze rois zommaar d'rs wat aars voor je meenomen. Ik docht 'n ruikertje is niks, die is met dut mooie weer zô weg. Da's ok zonde. En jouw plante doene 't altoid zô best, dat deer hew ik ok niet mee an te kommen. Deerom hew ik 'n bon van de bakker voor je meenomen. Ik docht dat komt altoid wel. Al hew je broôd of koek nôdig, ken de knip dicht bloive.’
‘Nôh, moid, dat hew je goed skôten, deer hew ik geloik wat an. Want ankommende week is moin Arie jarig vezelf. Wai benne zô kort op mekaar jarig, dat deuze maand kost oôs altoid heêl wat. Soms ken ik wat boôskippe, die nag niet ansproken benne, voor Arie z’n verjaring deurskuive. Maar meistens is 'r weer 'n hêle brat, dat opnuw haald worre moet.’
Geloik dat ze dat zoit, koikt ze nuwskierig de envelop in.
Jandoôsie, dat rooit 'r op, 25 euro! Dat heb ze nag nooit van Nel had. Ze doene voor hougop een tientje voor mekaar. Ze is zeker puur in de grasie bai d'r snaartje. Bloid stopt ze de bon bai de are kedoôs.

Vedaag doet Gré de boôskippe voor Arie z’n verjaring, want murgen is ie jarig. Met de bon van snaartje Nel stapt ze bloid de bakkerswinkel in.
Deer zoit ze teugen 't bakkersmoidje:
‘Een taart of jôdekoek deêlt meer uit vezelf, maar ik hew nou zommaar zinnighoid an taartjes voor Arie z’n verjaring.’
Ze zoit vezelf niet dat ze deuze keer zô riaal doen ken, omdat ze 'n bon kregen heb. Dat ze woist allerhande taartjes an;/: mokka, slagroom, vruchte, soeze met benaan of eerebaaie. Al heb ze d'r twuntig bai mekaar zocht, ken de doôs dicht. Ze doet ‘r geloik nag 'n zakkie kloine soesies bai, want ze ken 't toch bedat met 'n dichte knip redde. 't Meiste ken ze met de bon of.
‘ Dat is dan € 58,95.’
Zô, deer verskiet Gré wel efkes van. Ze heb hêlegaar niet nei de proize keken, want ze heb 'n bon. Nôh verrut, d'r gaat toch al 25 euro of, dat den valt de bakkersrekening nag mee.
Bloid skuift ze de bon nei 't moidje en zoit: ' Dut ken d‘r eerst of, 't lessie leg ik bai.’
't Moidje bekoikt de bon en zoit:
‘Mevrouw, deze bon kunt u niet meer inwisselen. Hij komt uit 2012 en is 1 jaar geldig. Nu zijn we 2014. Helaas!’
‘Je miene 't,’ zoit Gré, 'dat ken toch niet, ik hew 'm vorige week van m'n skoônzuster kregen. Koik nag 'rs goed.’
‘Kijk mevrouw, hier staat de stempel met de datum erop. Ik kan er echt niets aan veranderen.’
Beloord rekent Gré of. Ze had 't wete kennen, want zommaar 25 euro geve, zô riaal had Nel nag nooit weest.
Maar geloik denkt ze:
Effies beware die bon, Nel is over twei maande jarig!

Gerda Wester-Koomen, Obdam