Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 3 van de 25-ste jaargang (2013) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Toch teld

Vraag me niet van wie of hai 't het, maar m'n ouste kloinzeun is niet wois van van voeballe. Hai is 'r met recht hêlegaar wild van. 't Alderliefst zou ie dat de hêle dag doen. Met moin.
Dat een keer of vier op 'n dag benne wai tweien an 't overskiete. Doele heb ie maakt van twei bloempotte en de lat is je heer. Al gaat de bal houger as je houfd, is ie over de lat. Dat opa's lat loit twei keer zô houg as zoines.
Zôlang as de kloine man vóór staat, gaat alles goed. Hai zurgt 'r trouwes zelf heêl goed voor, dat ie vóór staat. Al maak ik een punt, den stond ie nag niet klaar, skoôt ik te hard, was ik te dichtbai, wou ie net nag wat zegge en zuk en zuk meer. Uitslage van 20-3 benne den ok heêl gewoôn. Voor hum vezelf.
Op 'n dag begon moin dat te verveulen. Dat ik zee:
‘Ik wul wel met je voeballe, maar we gane niet meer om punte speule. Ik doen toch alles fout. Gewoôn lekker skoppe en niks aars!’
Dat had ik vezelf niet goed skôten, maar hai had gien keus: allíendig voeballe is vezelf hêlegaar niks.
Dat wai 't veld weer op. En jawel, hai zee niks. Nei 'n kloin uurtje had ik 'r genog van. Rust. Effies zitte. Hai pakte de bal en kwam huppelend op moin of. Dat ie vóór me stond, keek ie me glunder an en zee:
‘Opa, as we teld hadde, had ik met 18-5 wonnen!’

IJs Broers, Oudorp

Keesie

Dat peet Antje nei 'n leven van veul soebatte 't loôdje loid had, most 'r vezelf 'n gnappe uitvaart voor 't mensie komme. Nou had Antje d'r hêle leven uit de krappe buul leve moeten, dat erg veul geld voor zuks was 'r oigelijk niet. Ze had òk nooit gien uitvaartverzekering betale kend, dat veul spats kon d'r niet maakt worre. Nou weunde Antje niet zô ver van de kerk of, dat ze hadde 't dreigersgilde van Sunt Barbara zô ver wete te kreggen om voor deuze iende keer de kist nag, net as voorheen, op de skouwers nei de kerk te dreigen. Omdat 't hêle durp Antje wel kend had, was 'r zômaar pittig volk op ofkommen.
Van jong tot oud, bedat alleman was er. Zô werd Antje's uitvaart d'r toch nag ientje die d'r op rooide.
Keesie Roôd van voif liep òk met de stoet mee. Hai had 't allegaar d'rs anzien hoe die kist deur die zes manne plechtig nei de kerk droegen wier. Hai had ok in 't snotje, dat ien van die dreigers zoin ome Jan Soim was.
Al met al had ie 't 'r puur van op-an wat deer allegaar beurde.
Dat de stoet bai de kerkedeur ankommen was, wier de kist sekuur van de skouwers oftild en op de raaiende baar zet. Twoil de kist de kerk in reden werd, voelde Jan Soim dat 'r an ien van de slippe van zoin billetikkker trokken wier.
Hai keek om en deer sting Keesie.
‘Heui, ben jij dat Kees? Wat wou je vertelle, mejoôn?’
Keesie sting nag effies wat te dreutelen, eer ie met 'n verlegen stempie vroeg:
‘Ome Jan, mag ik truggen in de kist?’

Kees Boukens, Lutjebroek

't Gogmobiel

Arie had een oto kocht,
was dat nou zô bezonder?
Ja vezelf, want in die toid
was dat bedat een wonder.
Hard raaie kon die oto niet,
maar twuntig kilometer.
Arie had gien raaibewois,
dat dat was ok maar beter.

Hai most vezelf oefene,
dat smiddes nei z'n tukkie,
stapte hai z'n oto in
en reed ie mooi een stukkie.
Een dag krege ze gaste,
z'n snaartje met heur man,
ze zouwe 'n ritje make,
dat stond 't stel wel an.

Arie keek wat benaudig,
't was wat krappig, want
't wazze vier grôte mense
en an de zwere kant.
Maar ja, 't most toch beure,
ze ginge 't maar perbere.
't Gogmobiel was hêlegaar vol
en lag diep in de vere.

't Spul dat kon toch raaie,
eerst onder an de doik.
Later ok d'r bovenop,
deer was mooi wat te koik.
Inienen zoi z'n snaartje:
‘Ik wou oig'lek nag nei Braas,
de bakker van dat durpie deer,
om dikke spikkelaas.'

‘De oto moet den efkes leeg,’
zoi Arie, ‘'k zel den kere.
't Is vezelf 'n zweer kerwai
maar 'k moet dat toch ok lere.’
Dat alleman klom de oto uit,
Arie sting efkes krom.
Hai greep de bumper en tilde
't gogmobiel aarsom.

Ans Klomp Wetsteen, Hoogwoud

Napôleon

Napôleon heb 'r voor zurgd
en da's ok huis-riem-rond bekend,
dat we nou achtername hewwe,
we benne 't niet aars meer wend.

Maar as Napôleon d'rs terugkwam,
't loikt dat zuks best beure ken,
en wai weer name kieze moete,
worre 't hêle are den?

Je krege vast gien: Wever, Kuiper,
en ok gien Brouwer, Boôts, Barbier,
gien Skroiver, Biersteker of Bleeker
en ok gien Kruijer of Koetsier.

Nou kreg je, dink ik: Coach, Chirurg
of Manager of Psycholoog.
Meskien Piloot of Detective,
of Redacteur of Pedagoog.

Hoe zou 'k m'n oigen den dr's noeme?
'n Adelleke naam meskien?
‘Van Hier tot Hoorn,’ zou dat wat weze?
Dat fiets ik alle dage, zien.

Voors wul ik alleman best helpe,
'n naam hew ik zô voor ze klaar.
Dealer of Tokkie of Belegger,
zô hew ik 'r nag wel 'n paar.

Maar beterder wort 't zô ok niet
en 't is deerom dat ik zeg:
‘Leit oôs gewoôn oôs naam maar houwe,
Napôleon, bloif jij maar weg!’

Tom Wester, Obdam

Westfrieslandspel

Jopie was bar in 't zin. Ze had via Marktplaas 't Westfrieslandspel op de kop tikt voor 'n mooi proisie. Bloid as blik fietste ze met dat spel nei 't ouwe-van-dage-huis in Spierdijk, weer d'r moeder weunde. Heur moeder was pas 90 worren en nag goed bai de pinke. Om dut zô te houwen docht Jopie, dat 't goed weze zou 'n spelletje met heur te speulen.
D'r moeder vond 't ok 'n goed plan en ienmaal an 'n koppie werd 't spel op tafel uitloid. Je moete met 'n dobbelstien gooie en al kom je met je pion bevobbeld op roôd, den moet je de rooie vrage beantwoorde die allegaar op kaartjes stane. Zô benne d'r verskaaiene kleure en alle kleure stane voor 'n categorie. Groen staat bevobbeld voor 'n geskiedenisvraag, geêl voor cultuur, oranje voor sport en spel en gaan zô maar deur. 't Is de bedoeling dat de vragesteller de drie antwoorde opleest en dat de gooier het goeie antwoord kieze moet. 't Goeie antwoord staat den dik drukt op 't kaartje.
Moeder knikte d'rs en keek of ze 't klussie wel klare zou. Jopie gooide de dobbelstien en kwam op roôd uit. Moeder pakte 'n kaartje. Ze begon op te lezen:
‘As je brissig benne den…? Ben je boôs, heb je 't heêl erg warm’ en hier stopte ze.
‘Ja… en?’ vroeg Jopie. Moeder keek 'r onskuldig an en zee niks.
‘Je moete drie antwoorde geve, 'oor. Doen naggeres opleze?’
‘As je brissig benne den…? Ben je boôs, heb je 't heêl erg warm,’ las moeder weer.
‘Ja, en nou 't derde antwoord nag,’ zee Jopie 'n beetje nittelig.
Moeder keek Jopie leukig over d'r briltje an en zee:
‘Nei 'oor, dat doen ik niet, want den ben ik an 't voorzegge!’

Joke Sijs, Hoogwoud