Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 1 van de 31-ste jaargang (2019) stane:
Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.
't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.
Piepers hale
‘Kees, al oôs piepers benne op.
A'‘ je gauw om nuwe gane,
den zurg ik dat z'om twaalf uur
weer gaar op tafel stane.’
Op Binnewoizend ree Kees an,
't gas puur op 't plankie.
Kreeg van de pliesie deervoor wel
'n prentje as bedankie.
Dat worre dure piepertjes,
dat kè-je zô wel zegge.
En leit ie truggen naggeres
zô'n zelfde prentje kregge.
Niks zegge maar an moeder Mien,
hai zag de bui wel hange.
Want de skatbeheerder wul
vezelf wel graag vange.
‘Dat hè je toch mooi dein,’ zee Mien.
Ze sting al bar te stennen:
‘Wai hadde van dut zelfde geld
'n week uit eten kennen.’
Lies Dijkman-Luken, Blokker
Bône
In zowat alle durpe in Westfriesland stond 'n voiling. Deer brochte de tuinders en bouwers hullie predukte van 't land neitoe. Meistens hadde ok alle durpe 'n oigen vrachtraaier. Dat al weunde je te veer ging 't met peerdewagen nei de voiling. Al stonde 'r kiste an de weg, stopte 't peerd vezelf en werde de kiste opladen deur de vrachtman.
Karel Smit was 'n tuke bouwer. Hoe of ie 't voor mekaar kreeg wist gien mens, maar hai kwam altoid as eerste met erebaaie, groente en eerepels an de voiling en zôdoende had ie altoid de hougste prois. En deer was ie maar wat groôsk op.
Neidat ie as eerste met 'n deêl kiste grôte bône kwam, viel de prois niet teugen. Maar dat de grôte gons anvoerd werd, was 't mooie d'r of: ze draaide deur.
Karel was in de ofmoinzaal weer de voilingklok draaide en dat zoin pertaai an bod kwam, moinde-n-ie of. Ze werde ophouwen.
Karel zee: ‘Deurdraaie, dat beurt niet, den neem ik ze weer mee.’
‘Nôh, Karel, wat doen je d'r den mee?’ vroeg 'n collega-bouwer.
‘Den hang ik ze d'r weer allegaar an.’
Met 't verstroiken van de jare raakte Karel lenigies-an bouwer of; z'n joôs ware de deur uit en samen met z'n vrouw werd ie oud en hadde ze nag mooie jare zô saampies.
Maar zôas 't in 't leven gaat: z'n vrouw ging doôd en Karel werd deur z'n joôs 't bejaardehuis inpraat.
Toe dat 'n buurjoôn, die voorheen as jochie welders bai 'm te slabône plukken weest had, 'n keertje langs kwam, werd 'r heêl wat ofpraat.
‘Hoe bevalt 't hier en is 't eten wat goed?’ vroeg de buurjoôn.
‘Nôh, 't valt niet teugen,’ zee Klaas, ‘maar 'r komt welders vreemdig eten op tafel. Guster hadde we holle bône. Nôh, niet dat 't onsoortig smaakte, maar wai atte zuks nooit.’
Holle bône, docht die buurjoôn, wat of dat weze mag?
Dat hai weer op huis an ging, liep ie in de gang 'n pittig moidje teugen 't loif dat deer werkte. Hai vroeg an heur:
‘Weet jij wat of ze hier guster eten hewwe?’
Karel had makkeroni eten!
Nel Vlaar-Kroon Nibbixwoud
Vullis
't Is wat met dat vullis opheden:
voor alles 'n amparte bak.
't Is nag niet zô bar lang leden
dat 't niet zô heêl krap stak.
Mins, wat hewwe wai veul spulle!
Da's mooi voor de HVC.
Bakke zat ok om te vullen,
want 't moet toch allegaar mee.
Nei de groize kwamme groene
en deernei d' ôranje bak,
weer je alderhand in doene
voor 't miljeu en 't gemak.
Dat we hewwe heêl wat kleure:
geêl en grois, ôranje, groen.
Toch is 't altemet nag zeure:
weer moet ik nou wat in doen?
As je dinke, da's 't mooie:
ik bin met oprôde klaar,
komt 't bai de stort en gooie
zai de troep weer deur mekaar.
Dat is toch niet te geloven!
Bin ik deervoor in de weer?
Deer ben ik heêls niet op stoven,
werk op niks of wul 'k gien meer.
En wat zag ik iemeslesten?
Maaie… echt 'n hêle hoop.
En de bak met etensreste
die gong zellef an de loop.
HVC zee: ‘Dat ken beure,
met warm weer hei je 'n strop.
En al mag 't nag zô meure,
wai hale 't niet eerder op!’
Skaaie wort voor oôs meer laaie.
De krant, die skreef 't meer as goed:
HVC handelt bai taaie
ok niet zôas 't oig'lek moet.
Wai moete de bakke vulle.
Maar bai hullie an de top
kenne ze goed zakke vulle.
Harke geld as vullis op!
HVC, je ken 'r op wachte:
mense worre ontevree!
Dat mag 'r voor oôze klachte
ok miskien 'n galbak mee?
Joke Sijs, Hoogwoud
Staan en zitte tegeloik
Moin moeder kwam uit de provincie Utrecht. Ze was 'n pronte vrouw, gitswart heer en bruine ouge. Ze was de ouwste van zeuven joôs: voif moide en twei joôs. Opa was varkeshandelaar en oma bestudderde 't gezin gewoôn thuis. Ze ware 't goed wend en honge as klitte an mekaar; 'n hechte femilie. Oma Bos hield van mooi en gnap voor de dag komme. Dat had me moeder wel van heur urven.
Dat ze trouwd was, kwam m'n moeder op Eenigenburg te weunen en deer dorst ze dat niet zô erg zien te leiten; d'r werd al gauw zoid:
‘Koik nou, die van Visser, wat 'n stos!’
Nôh, maar dat had ze hêlegaar niet, 'oor. Toch verdwene lenigies-an d'r hoede en hakke in de kast.
Op 'n dag wou me moeder nei d'r femilie in Veenendaal. 't Gnappe pak an, hoed op, hakke an en op roet.
Zuks was zommaar nag 'n hêle keg, zô'n roisie dat op! 'n Enkelde keer kon ze welders meeraaie met Tinus Dekker, de vrachtraaier uit Warmetuut. Al had die 'n sjouwtje die kant op, den skeêlde dat 'n bonk roistoid!
Deuze keer niet. 't Werd gewoôn de lange rois.
Met de bus nei Alkmaar, den met 't spoor tot Centraal Station Amsterdam. Overstappe op 'n aar spoor nei 't Centraal in Utrecht. Deer weer overstappe richting Arnhem. In Veenendaal-de Klomp, 'n half uur wachte op de bus nei Veenendaal. Ze was temet zes uur onderweg om deer te kommen!
Nou was moin moeder gien meer de slankste, ze had altoid wat last van groeierighoid en ze was eêuwig an de loin!
Ze was van huis gaan in 'n jurk met an de voorkant van onder tot boven knoupies. Achterof was dat gien goeie keus, want bai 't zitte gaan was 'r al 'n knoupie ofsprongen. En den die houge hakke, deer kon ze temet de hêle rit niet op staan!
Dat ze nei 'n dag of twei weer thuis was, zee ze:
‘Dut nooit meer! Ik had hêlegaar de verkeerde klere an: 'n staanjurk en zitskoene!’
Dick Visser, Nieuwe Niedorp
