Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 3 van de 30-ste jaargang (2018) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

Niks veranderd

De ien had blonde heere en de aar was swart. 't Ware buurmaidjies en dikke vriendinne. Ze konne 't verlegen roôie met mekaar en weer de ien was, was ok de aar. Al ginge ze nei skoôl, haâlde ze mekaar op. Armpie deur liepe ze din dat op. Ze bedochte altoid van allies, dat ze verveûlde d'r oigen nooit. Ze hielde bar van verkleide en al dansend gavve ze din 'n hêle voorstelling.
Zokke verlegene pittige maidjies. Altoid baai en met mekaar.
Maar ja, je wete hoe of zuks gaat: ze lere veerder, gane nei are skoôle, verhuize en toe was 't zômaar dein. Zô altemetteres krege ze de groete nag over en weer van hullie moeders. Tillefoôntjies zôas opheden ware d'r toe nag niet.
Totdat ze mekaar weerders teugen kwamme op 'n brulleft. Swaâie en zoene en klesse vezelf. De ien was nag blond en de aar was nag donker, bedat net as toen. 't Blonde maidje had 'n gnap wit bloeske an met zo'n mederne korte broek en pittige skoentjies an d'r biene.
't Maidje met 't swarte heer had 'n swartig truitje an met deer overheen nag wel drie of vier lage stof. Overdat allies heen, nag 'n stikkenig himke. 'n Rafelige doek om d'r nek en an d'r biene ok wat swarts weer allegaar gate in zatte. An 't ind deervan zatte van die vreiselijke grôte breûne kissies. D'r gnappe swarte heere van voorheen stonde nou stoif recht omhoug en deer zat nou hier en deer 'n rooie plok in. An ien kant was hillegaar 'n kaâl stik! Swarte ouge en pikswarte lippe en in d'r ore honge voilighoidsspelde en wat al niet meer.
De maidjies hadde heêlst gien erg in dut allies, ze ware gewoôn verlegen bloid mekaar weer te zien en over en weer zaide ze:
‘Wat zien je d'r goed uit, maid.’ Ze raakte an de praat en de meese om hullie heen hadde skik met wat ze zagge. Verkleide deeje ze toch vroeger ok al, maar zou danse nag wulle op deuze kissies?
Seivies, nei de brulleft, beloufde ze mekaar te bellen en wisselde adresse uit.
Dat 't blonde maidje baai heur moeder in de auto stapte, zai ze nei 'n diepe zucht:
‘Enig zo lang mekaar niet zien en sproken en 't is of we noôit vort gaan binne. Ze is nag precies 't zelfde bleven.’
Niks veranderd!

Tiny Morsink-Kee, Opperdoes

Portret

Bai m'n opoe in de kamer
was 'n hêle mooie skouw.
Deerop sting 'n kloin portretje
van 'n man en van 'n vrouw.

Dat was nomen op 'n feistdag,
ja, dat kon je zô wel zien.
Vast met ientje z'n verjaring,
op 'n brulleft maakt meskien.

Ze toônde deer fieterdefointjes,
gewoôn 'n pront en gnappies stel.
Luister gauw en heêl andachtig
wat of ik je hier vertel:

't Wazze twei stokouwe mense
met de kleiderdracht nag an.
Ze ware echt op hullies zundes
dat merakels ouwe span.

Hai zô defteg, houge hoed op,
zai met ooroizer van goud.
Dat droeg ze niet alle kere,
wel toônde ze zô pittig oud.

As kloin kind had ik al vroegen:
‘Wie benn’ toch die vrouw en heer?’
Den wier zoid: ‘Die ouwe mense,
die benne d'r allang gien meer.’

'k Ben d'r later achterkommen,
de waarhoid doet 'r zeker toe,
dat stel hêle ouwe mense
benn' m'n overgroôtva en -moe.

't Hangt te pronk bai moin an 't skot nou.
Je ken' zegge: 't is weer thuis,
want de plaas weer wai nou weune,
dat is hullies ouwe huis.

Klaas Musman, Hoogkarspel

Sam

Sam, dat is met recht 'n swurver:
hai sjouwt altoid langs de baan;
hier en deer haalt ie de kost op,
sleipt 't liefst onder de maan.
Leven as 'n vraaie veugel,
dat is wat zoin windje is.
Dat ie niet 'n oigen huis het,
is voor hum heêlst gien gemis.

't Is met recht 'n vraaie veugel,
zô voelt hai z'n oigen kuin.
Strune onder blad en struike,
blompies smikk'le in de tuin.
Sam het ok 'n neefie, Huib, die
sjouwt z'n huis mee op z'n reg.
Sam is deerop niet wangunstig,
vindt dat maar 'n hêle keg.

Toe inienen, zeumerhitte!
Gien verkoeling van 'n bui.
Sam raakt van die warme drougte,
vreislijk drulerig en lui.
Den ziet ie 'n kloinig gaatje
in 'n grôte stienen muur.
Hai vindt deer meskien verkoeling,
kruipt nei binnen, heêl sekuur.

Had ie beter leite kennen,
docht nag: weer ik nou bedaar?
't Was wel 'n snokker holtje,
in die aardlekskakelaar.
Ho, docht Sam, maar toe inienen
voeld-n-ie, nag eer ie skrok,
deur z'n loif 'n rare swabber
van die elektrieke skok.

Niet veul bleef 'r van 'm over.
Sille poety leek 't meist.
Gien slakkie meer in te herkennen.
Spoitig…, dut had Sammie weist!

Bregtje Buishand, Enkhuizen

De hondekar

An 't begin van de vorige eeuw wazze d'r in Spierdoik nag heêl wat winkeltjes. Je hadde 'n kruienier, 'n bakker en 'n kloin winkeltje met knoupies en bandjes.
In die toid weunde d'r op Spierdoik drie mense met de naam Jan Groôt en allegaar hadde die 'n bainaam. Jan Groôt breket was kôleboer en Jan Groôt skeer was kleermaker. Ok was 'r 'n slager, die Jan Groôt hiette en zoin bainaam was Jan Soep. Die ging met soepzoôtjes met de hondekar langs de deur, ok in Bobbeldoik. Toendertoid had gien mens 'n oto, maar Jan Soep had 'n hondekar.
Zoin vrouw dee 't vleis in natte kranterolle, zôdat 't goed bleef. De slager spande de honde voor de kar en de vrouw lee al de pakkies 'r in. Zô gong hai op pad.
Al zat Jan op de kar en ‘hup, hup’ riep, begonne de honde te loupen.
Op de kar rolde hai z'n sjekkie en zat ie mooi te koiken nei de bouwtjes. Altemetters kwam ie 'r ientje teugen, weer of ie 'n praatje mee maakte. Maar hai most deur, aars bedierf 't vleis.
Jan had 'n strot as 'n leerzeskaft en had altoid 't hougste woord. 't Was zô gezoid 'n bar drok manje.
Zô ok die dag. Jan had hillegaar tot an 't end in Bobbeldoik weest, veul spulle verkocht en hai docht: ik gaan moin padje maar weerders inkorte. Op nei de vrouw. En hai skreêuwde ‘hup, hup,’ toedat ie nag 'n meter of tien van de kar of was. De honde verskôte d'r van en zette de spurt erin. En eerdat Jan op de kar springe kon, wazze de honde weg. Hai 'r nag achteran te rennen, maar raakte al gauw buiten asem en kon ze gien meer begaan.
Toedat de vrouw de honde ankomme zag en niet heur man, docht zai wel: weer is ie nou weer bedaard? Leit ik de koffie maar opgiete, hai zel zô wel komme.
't Is 'n heêl end loupe van Bobbeldoik nei Spierdoik en 't begon ok nag te regenen. Oindelijk kwam Jan thuis. Zere biene, 'n verboefd houfd en klere deurweekt. Hai was hillegaar of.
Z'n vrouw zette gauw 'n stoel neer en Jan kreeg 'n kom kouwe koffie in z'n hande douwd.
‘Wat is 'r beurd?’ vroeg zai.
‘Nôh,’ zee Jan nittelig, ‘ik zee, ‘hup, hup,’ pittig hard en de honde gonge metien, ik kon ze niet meer beloupe, ze hadde de veert 'r in. Dat ik most vanof 't end van Bobbeldoik loupe. Die rotbeiste ok altoid!’
‘Hillegaar gien rotbeiste! Jij, jij moete altoid je blaaskaak zô hard openzette en 't leste woord hewwe. Ik houp dat je d'r nou wat van leerd hewwe!’

Ria Broersen-Kreuk, Obdam