Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 4 van de 24-ste jaargang (2012) stane:

Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.

't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.

De Sunterklaastafel

Bai moin skoônouwelui, Wullem en Aafie Aker, hadde ze voorheen 'n kruienierszaak geneven de kerk. Teugen de toid dat't Sunterklaasfeist d'ran kwam, zô'n drie weke d'rvoor, werd deer 'n zôgenaamde Sunterklaastafel opzet. Die tafel most plaast worre in hullie weunkamer. Dat 't hêle huishouwen most voor 'n week of wat nei de keuken verhuize.
't Meiste meubilair werd uit de kamer sjouwd, den werd 'r 'n tafel op skrage in 'n u-vorm neerzet en deeroverheen kwamme smetteloôs witte gesteven lakens.
't Uitpakke en gnappies neerlegge van alle snukkelderai kon beginne. Dat ware bevobbeld: beiste van suikergoed in de kleure wit, geêl, rose en bruin, harte in bar mooi gekleurd foliepepier, vezelf Sunterklaasies en zwarte Pietjes van sukkela, roede van drop, taai taai, spikkelaaspoppe groôt en kloin en munte in netjes. Den had je ok nag hard suikergoed. Dat zien je opheden gien meer. Deer had je poppetjes, skere en wiegies van. En as leste, niet te vergeten, de muize en kikkers en sukkelaletters, puur en melk. As klapstuk sting d'r ok altoid nag n hêle grôte ôlifant van sukkela bai te pronken.
Die sukkelaletters, dat was nag 'n hêle donderderaai, want alleman wou vezelf z'n oigen letter hewwe.Met die grôte huishouwens had je 'n zoôt verskeiende letters nôdig en die wazze meist niet allegaar voorhande. Moin skoônvader dee 'r den maar 'n stuk of wat letters S en P bai van Sunterklaas en Pieterbaas, maar deer ware de mense oftig wat roetig over.
Al sting de Sunterklaastafel d'r in volle glorie bai, den kwamme de moeders overdag, maar ok wel seives, allegaar lekkere dinkies uitzoeke voor hullie joôsies. Dat was meistens heêl wat. D'r most wat weze voor de skoen en voor 't stoeltjezette. Alles werd met zurg uitzocht en deernei werd de bestelling gnappies thuisbrocht. Wel onder skoôltoid, want 't most allegaar in 't gehoim beure vezelf. Ok kwamme de zusters 'n eivend langs om voor de skoôljeugd snoeieraai uit te zoeken.
Daags nei Sunterklaas werd de tafel weer opruimd en de eterstafel en de stoele werde weer opperdan haald. 't Feist was weer houwen voor 'n jaar. De femilie kon oindelijk hullie weunkamer weer gebruike en deere wazze ze maar wat bloid om!

Rem Kappelhof, Hoogwoud.

De kerstkaart

Wat doet ons alle jare verlange
't huis vol kerstkaarte te hangen?
Een stortvloed brengt de post bedat,
omdat je zelf ok skreven had.

'k Bedink dat alleman toch wel
bedoelings deermee hewwe zel:
we sture bar graag allegaar
GELUK en LIEFDE nei mekaar.

Marjan Beenken-Kuiper, Noord-Scharwoude.

Kloine Daan

Kloine Daan die is wat drammig, hai verveult z'n oigen rot,
want hai heb nou kerstvekantie en wul oigentlek wel vort.
Efkes bai z'n opoe koike, die weunt veerder om de hoek.
Oftig kroigt ie deer wat lekkers: zakkie chips of 'n pindakoek.

Moe wul hum wel efkes lôze, dat hai gaat op opoe an.
Die is bloid as Daan bai heur komt, ze is steld op deuze man.
Hai het alles in de smieze, koikt 't kamertje goed rond.
Ziet de luie stoel van opa en de matte op de grond.

Dat ie thuis was teugen voiven, vroeg moe an de kloine Daan:
‘Sting de kerstboom al bai opoe, het je die deer al zien staan?’
Nei, gien kerstboom had hai zien, 'oor, niet in huis, niet in de hos.
Wel 'n boerderaai met skeipe, met veul stro en met veul mos.

Kloine Daan moet efkes denke, zit 'n beetje in de tis.
Opoe zel toch niet vergete, dat 't murgen Kerstmis is?

Bep de Haan-Appel, Hoogwoud.

Zelf neidenke!

't Was winter en bar snaaierig koud. Demie ok nag snee in de lucht, docht Geertje vol zurg.
‘'t Is hufterig, Herke, zelle wai effies nei 't durp gaan en 'n zoôt eten inslaan?’ zee Geertje teugen heur man. ‘Al gaat 't den sneejachte en wai rake temet insneêuwd, zôas 'n deêl jare leden, hewwe wai temenste genog te eten in huis.’
En zô ging Geertje met Herke op 't durp an voor vleis, broôd, butter en meer van zuk en zoins. Ze kochte de tasse pittig vol en de knip puur leeg.
Thuis ging alles in de koelkast en onderin de vriezer. Oigelek most die vriezer nôdig ontdooid worre, zag Geertje. Dat toen ze daagsteran op de radio hoorde zegge, dat je de boel uit de vriezer gewoôn buiten zette konne, want den bleef 't evengoed wel bevroren, was dat goed skoten bai Geertje. Ze zette de drie lades vol broôd en vleis en meer van zuk en zuk op de tuintafel. Handewasserskompie onderin de vriezer en 't ontdooien ging den vezelf. Vedder mooi mak zitte, koppie doen en de krant leze. Wel de stekker van de koelkast d'ruit vezelf.
Effies ternei kwam Herke met 'n veert de kamer in en riep:
‘Geertje, gauw, koik, wat beurt deer oigelijk?’
'n Zoôt meêuwe vlouge skreêuwend en pikkend om de tuintafel. Zuk angaan die beiste. De veugels hadden in 'n poep en 'n zucht 'n hêle zeêlt van wat er in de lades zat in hullie snavels glisse leiten.
‘Nôh, die rachels!’ peêuwde Geertje beloord. Ze had puur de damp in.
Wat 'r nag over was, was anpikt en gien meer om op te ten. 't Was te bot, maar 't hêle katje kon zô in de vullesbak.
Om kort te gaan, zullie moste overnuw nei de winkels om nuwe etenswaar te koupen. Maar je begroipe, de tasse ware deuze keer niet zô vol. Dat hew je as de knip temet leeg is.
‘Ik hoop dat de winter z'n oigen koest houdt en wai niet misgroipe,’ zai Geertje nittelig.
‘Nôh, moidje,’ zai Herke, ‘je moete ok niet alles zômaar doen wat 'r voor die radio zaid wort. Wat docht je van eerst zelf neidenke?’

Fien Keesman-Mastenbroek, Enkhuizen.

Vader Toid

Vader Toid, wat hei je dein met moin heer!
't Is harstikke grois, zô ken ik't gien meer.
Kale plekke van boven en plukkies bai m'n ore.
Al koik je moin an, zien je gien sprietje meer van voren.

Vader Toid, m'n reg hei je ok niet spaard.
't Loikt soms of m'n neus op de grond bedaart.
De streitstiene ken ik telle en ik loup nou met 'n stok.
Nag effies en ik ben echt 'n ouwe bok.

Vader Toid, weerom ben ik opheden zô gauw loof?
En weerom loik ik ok wel zommaar wat doof?
Weerom doene moin botte aldeur zô zeer?
En weerom benne moin biene aldeur zô zweer?

Maar, Vader Toid, ik loup nou wel te kiften en te keêuwen,
maar oigelek moet ik hêlegaar niet zô loupe te peêuwen.
Ik hew den wel rimpels, zere kniese en 'n slappe buk,
maar met ien ding hew ik jou toch bar mooi tuk:
as ik in de spiegel nei m'n oigen glouw,
ben ik, Vadertje Toid, nag lang niet zô lillek as jou.

Ron Hoogland, Zuid-Scharwoude.

End van 't jaar

Suntemaarten was verbai.En nou was 't echt Sunterklaasweer. De maan skeen deur de bome en de kouwe wind woei deur de kale takke. De joôs speulde in de warme kamer, de twei buurmoidjes ware d'r ok. Ze wazze allegaar gortig, dat genien geloofde nag in de hoilege man. Guster hadde ze verlegen hard zongen van ‘Sunterklaas en Zwarte Piet die bestane lekker niet. Vroeger hewwe ze wel bestaan, maar nou benne ze doôd gaan!’ Brech vond 't bar jammer. Ik ben nou echt uit de kloine joôs, zee ze zachies teugen d'r oigen.
In de keukenkast vond ze nag een zakkie skuimpies en wat pepernôte die overskôten ware van Suntemaarten. Ik leit ze grabbele, docht ze. Boven an de trap riep ze:
‘Benne hier nag stoute kindere?’
Effies bleef 't stil en toe begonne ze alle vier te zingen as loisters. Ze ware op slag weer gelovig worren. Marion vloog nei 't zairaam en riep:
‘Ik zien hem en ik zien Zwarte Piet, deer bai onze skooorstien!’
Ja, 'oor, de are zagge hem ok! Effies ternei zee Kees:
‘Ze benne in 't land, ik zet alle eivende moin skoen.’
‘Ô nei, meknecht, niet doen, 'oor. Den vindt Sunterklaas je hebberig, deer houdt ie niet van. Ien keer in de week is mooi zat!’
't Was de eivend van 5 dezember en 't had een mooi feist weest. De pakkies ware uitpakt, de roime lezen, de pan snert was skoôn leeg en de puddinkies ware slikvingerend opraakt. De joôs lagge te bed, opa en oma ginge op huis an en de ergste troep werd opruimd. Brech zakte papzat in d'r stoel.
‘Wel foei, ik ben spuugloof. Met de kerst doen ik niks.’
‘Ik hoor 't je zegge.’ zoi Piet. ‘Bai 't eerste 't beste reclamekrantje weer een kerstboompie op staat, wor je weer hippert!’
‘Je hewwe geloik,’ zoi Brech.

Geerie Krul-Blok, Stompetoren.